A live with wings

hoofdstuk 1

'Yara, wakker worden, je moet zo naar school.' Hoor ik mijn moeder zeggen. 'Ik wil niet.' Zeg ik. 'Kom op, nog maar een week, dan heb je weer vakantie.' Zuchtend klim ik mijn bed uit. Ik heb een hoogslaper snap je? Dan herinner ik me ineens weer een stukje van de droom die ik vannacht had: een harde schreeuw en Nikkey die out ging. Wat er verder gebeurde weet ik niet meer. Het zal wel. Ik kijk naar mijn rode tas die op de grond ligt. Daar naast ligt mijn gymtas. Ow. Nou hoor, ik heb gelijk het 1e en het 2e gym. Ik zucht. Maandag begint weer goed... Not! 'Je moet wel een beetje opschieten.' zegt mijn zus Lotta (17). We zijn best close. 'Hoe laat is het dan?' Vraag ik haar. 'Je hebt nog 20 minuten.' Zegt ze. 'O, maar dat red ik wel hoor. Trouwens, Wil jij zo even mijn haar invlechten? Ik heb gym en dan is het niet fijn als als die krullen steeds voor mijn ogen heen en weer zwiepen.' 'Ik kom zo. Ik moet mijn eigen haar ook nog doen.' Lotta loopt naar de badkamer, en doet haar blonde haar in een staart. Wat dat betreft lijken we best wel op elkaar: we hebben allebei blauwe ogen en lang, blond, krullend haar. 'Klaar. Kom maar even dan. Moet ik het echt invlechten of wil je gewoon een losse vlecht?' Vraagt ze 'Doe maar wat jij denkt dat het beste is.' Antwoord ik. 

Als ik school in loop komt mijn nichtje en BFF gelijk naar me toe. 'Hey Nikkey!!' Nikkey knuffelt me en drukt me daarbij helemaal plat. Ik lach. Nikkey is een jaar ouder. Ze heeft een jaar extra gekleutert en daardoor zitten we nu bij elkaar in de klas. 'Hey Yara!!' Zegt ze. 'We hebben gym op het veld.' 'Echt? Lekker!' Op het het veld doen we altijd veel leukere dingen dan in de zaal. Zeker nu met het mooie weer is het fijn. Ik loop naar binnen om mijn boeken in mijn kluisje te mikken, die ga ik echt niet meezeulen naar het veld! 'Dan moeten we wel zo weg, we hebben nog 5 minuten, dan moeten we daar zijn.' Zegt Nikkey terwijl ze me achterna loopt. Ik knik. 'I know, no worries!' 'Mag ik bij jou achterop? Mijn fiets is kapot.' Vraagt Nikkey. Ik knik. 'Yes dankje!!' Weer knuffelt ze me. Ik ben nooit zo van knuffelen geweest, maar Nikkey knuffelt iedereen die ze mag, een tijdje niet gezien heeft, of die ze dankbaar is. Meestal ben ik haar slachtoffer. Ach, je raakt er aan gewend. 

Als we klaar zijn om te vertrekken begin ik te zingen: 'Spring maar achterop bij mij, achterop mijn fiets. Ik weet nog niet waar we naar toe gaan samen en dat boeit me ook helemaal niets. Spring maar achterop bij mij, dan gaan we samen weg. Ik weet nog niet waar naar toe maar dat maakt niet uit want ik weet wel de weg.' Nikkey schiet in de lach en stapt achterop. Slingerend begin ik naar het veld te fietsen. Onderweg gilt Nikkey aan een stuk door dat ze liever loopt. Eindelijk zijn we bij het veld, en we hebben de slappe lach. Hard lachend lopen we de kleedkamer in.

'Schieten jullie op meiden?!' Roept onze gymleraar meneer de Wit. Hij klopt hard op de deur. 'Jaha!.' Roept Saar die bij ons in de klas zit. 'We komen er aan!' Roept Nikkey. Ik heb Saar eigenlijk altijd al aardig gevonden. Alleen haar vriendinnen mogen me niet. Daardoor heb ik dus nooit de kans om eens wat met haar te gaan doen. Haar vriendinnen hangen echt altijd om haar heen. Vooral Roos is niet bij haar weg te krijgen. 'Als jullie zo de kleedkamer uitkomen, nemen jullie dan gelijk hockeysticks mee?' Zegt meneer de wit. Iedereen in de meidenkleedkamer begint te juichen. Hockey is echt de favoriete sport van onze klas. 'tsss. Stelletje kleuters.' Zegt Roos nogal hatelijk. Zij is dan ook de enige die hockey niet leuk vind. 'Doe nou niet.' Zegt Saar tegen haar. Saar is ook een beetje de vrede bewaakster bij ons in de klas. Ze neemt het altijd voor iedereen op, en probeert ruzie zo goed als het kan te voorkomen. Roos slaat haar bijna zwarte haar over haar schouder, en loopt weg. Wat een arrogant kind is ze toch. 'Yara, je haar zit leuk!!' Zegt Saar tegen me. 'Dankje. Maar ik vind jou haar veel mooier.' 'Mijn haar is niet mooi. Iedereen noemt me er ginger door.' Saar heeft rood haar met een beetje slag er in. 'Ik vind het wel mooi.' Zeg ik. Saar bloost. 'Dankje.' Zegt ze. Ze glimlacht even en loopt dan achter Roos aan. Ook Nikkey is klaar. 'Kom je nog?' Vraagt ze nogal ongeduldig. 'Ja, even mijn schoenen aan doen.' 'Hoe kun jij zo rustig zijn als je weet dat we gaan hockeyen?' Ik denk dat ik iets belangrijks ben vergeten te vertellen over Nikkey: ze is nogal hyper. Ze word eigenlijk overal hyper van: als ze bijvoorbeeld weet dat we iets leuks gaan doen stuitert ze de week daarvoor al de hele school door. Echt om gek van te worden. Dus meestal vertel ik het haar pas een dag van te voren als ik bijvoorbeeld kaartjes heb voor de bios of als ik iets verzonnen heb om te gaan doen want anders word ik helemaal knetter van haar. En ik ben duidelijk niet de enige die er gek van word: 'Kind doe es rustig!' Snauwt Roos naar haar. Waar komt die nou ineens vandaan? Ze was toch al buiten? Nikkey kijkt haar geërgerd aan. Roos kijkt boos terug. Roos' donkere ogen lijken Nikkey te hypnotiseren: Nikkey, die net nog als een gek op en neer aan het springen was, staat ineens stil. Roos glimlacht en loopt weer naar buiten. Nikkey staat nog steeds dood stil. 'Yow Nik, ben je er weer?' Ik zwaai met mijn hand voor haar ogen heen en weer. Het lijkt wel of ze compleet van de wereld is? Wacht, als ik nou... 'Hockey!!' Roep ik ineens keihard. Nikkey schrikt. 'Doe dat alsjeblieft nooit meer.' 'Ahh, je bent er weer. Ga je mee? We gaan hockeyen.' Dit lijkt haar weer tot leven te wekken: 'Joehoe!.' Roept ze en ze huppelt de kleedkamer uit. Juist ja. Geen idee wat er net gebeurde, maar het was wel heel vaag. 

'Oke, weten we allemaal de regels nog? Het is zo lang geleden dat we gehockeyd hebben.' Vraagt meneer de Wit. 'Ja, vooral je stick boven heup hoogte houden, en naar de grond kijken, dan gaat het vanzelf mis.' Zegt Roos. 'Het omgekeerde Roos: je stick onder heup hoogte houden, en niet te veel naar de grond kijken, maar juist om je heen of je niemand slaat. Ehmm wat nog meer? O, als de bal uit is wordt hij er ingespeelt op de plek waar hij het veld uit ging, dus niet weer in het midden beginnen. De rest van de regels zijn ook nog steeds het zelfde als de laaste keer. Maak even twee teams.' Meestal als we zelf teams mogen maken krijg je jongens tegen de meiden, dat is ook nu zo. Dit kan alleen omdat we even veel jongens als meiden hebben. (9 jongens, en 9 meiden)  Met 18 spelers is het best druk, maar tot vandaag ging het altijd goed: nog nooit heeft iemand een stick tegen zijn (of haar) hoofd gehad. Dit komt ook wel door meneer de Wit, die er altijd op let dat de sticks niet boven heup hoogte komen. Al snel scoort Nikkey. '1-0 voor de meiden.' Zegt de Wit. Ik krijg de bal van Nikkey. Ik zie dat alleen Roos vrij staat, dus ik speel de bal naar haar. Ookal zegt Roos dat ze hockey niet zo leuk vindt, ze is er wel goed in. Roos krijgt het voor elkaar om bij het doel te komen, maar scoort net niet. Roos gooit nogal gefrustreed haar stick over haar schouder, en raakt daarbij, bijna alsof ze het zo gepland had, Nikkeys hoofd. 'Ahhhhhh!.' Schreeuwt die. Dan gaat Nikkey out. Ineens moet ik aan mijn droom denken, dit is precies wat er in mijn droom ook gebeurde.

Snel ren ik naar haar toe. 'Nik? Nikkey?' Ik tik zacht tegen haar wang. Roos staat er bij met een houding van: wat kan mij het schelen dat ik net iemand neergeslagen heb? Dan valt mijn oog op de bult op Nikkeys hoofd, die door de harde klap best groot is. 'Nikkey?' Vraagt meneer de Wit. "Hey, wakker worden.' 'Die hoort je echt niet hoor.' Snauwt Roos. 'Ga jij maar even een icepack halen.' Zegt meneer de Wit. Hij draait Nikkey in de stabielezijligging. Nu is de bult, die aan de zijkant van haar hoofd zit, goed te zien. Zacht raak ik de bult aan. Ineens lijkt de bult kleiner te worden. huh? Ik raak de bult nog eens aan. En nog eens. Ineens is de bult weg. Hoe kan dit nou weer? Dit is toch niet te geloven? Meneer de Wit heeft ook door dat de bult weg is. Hij kijkt me onderzoekend aan. 'Dat ik dat niet door had.' Zegt hij meer tegen zichzelf dan tegen mij. 'Wat bedoelt u?' Hij kijkt alsof hij ineens iets begrijpt. 'Nee laat maar. Apart dat die bult zo snel weg is.' 'Ja inderdaad erg raar.' Het is nog raarder dat hij echt ineens verdween. Roos komt terug met de icepack. 'Laat maar, het valt mee.' Zegt meneer de Wit. Hij, Ik en Roos zijn de enige die de bult hebben gezien. En dus ook de enige die hem hebben zien verdwijnen. Roos kijkt me met een nogal hatelijke blik aan. 'Dus toch?' Vraagt ze aan meneer de wit. Die knikt. Waar hebben ze het over?! Het lijkt of Nikkey weer bij komt. Ze knijpt haar ogen stijfdicht en begint zwaar te ademen. 'De rest van de klas zit ondertussen in de kleedkamer van de jongens.' Zegt Roos. 'Oke.' Zegt meneer de Wit. 'Nikkey? Nikkey doe je ogen eens open?' Nikkey ademt nog steeds zwaar. De Wit klopt een paar keer op haar rug. Ineens is het over. 'Truckje.' Zegt hij. Geen idee hoe dat kan, maar het werkt wel goed. Nikkey doet haar ogen open. 'Ben je er weer?' Vraagt de Wit. 'Ik denk het.' Zegt Nikkey. 'Hoe heet je?' Vraagt Roos. 'Nikkey natuurlijk.' Zegt Nikkey nogal verbaast. 'Sorry, ik wilde even zeker weten of je weer helemaal bij bent.' Zegt Roos. Ineens begint Nikkey te hyperventileren. 'Meneer, mag ik..?' Vraagt Roos. Meneer de Wit knikt. 'Nikkey, kijk me eens aan. Goed zo. Adem langzaam in, en weer uit. In, en weer uit. Goed zo. Ga op dit tempo maar even door. In, en weer uit. Nu voel je hoe je langzaam de controle over je ademhaling terug krijgt. In, en uit. In en uit.' Roos lijkt Nikkey voor de tweede keer vandaag gehypnotiseert te hebben. Geen idee hoe ze dat doet. 'Nikkey, kun je lopen?' Vraagt meneer de Wit. 'Ik denk het.' Zegt ze. 'Oke, ga maar naar de jongenskleedkamer, daar is de rest van de klas ook. Wij komen zo.' Zegt hij. Nikkey loopt weg. 'Roos, ik denk dat wij wat uit te leggen hebben aan Yara. Die begrijpt duidelijk niet wat er gebeurt.' 'Nee inderdaad.' 'Uhm... Hoe ga ik dit zeggen.' begint Meneer de Wit. 'Je bent bijzonder Yara, heel bijzonder. Als je snapt wat ik daarmee bedoel, kom je dan naar me toe?' Wat? Vindt hij me leuk of zo? Of bedoelt hij iets anders? 'Maar meneer, het leeftijdsverschil tussen ons is groot hoor.' Zeg ik. Meneer de Wit schiet in de lach. 'Zo bedoel ik het ook helemaal niet. Je bent niet bijzonder voor mij, voor mij ben je juist heel normaal. Je bent bijzonder in het algemeen.' 'Wat?' Vraag ik. 'Ik heb al te veel verteld. Wel naar me toe komen hoor.' Ik knik. 'Ga nu maar naar de keedkamer,  het is beter om nu te stoppen met hockeyen. Jullie hebben nu tussenuur. Ga wat leuks doen.' Zegt hij. Samen met Roos loop ik terug naar de kleedkamers. 'Waar had hij het over?!' Vraag ik aan haar. Eigenlijk verwacht ik niet dat ze gaat antwoorden. 'Sorry Yara. Ik weet het wel, maar je zult er echt zelf achter moeten komen.' Zegt ze heel aardig. We kloppen op de deur van de jongens. 'Kom maar, ze hebben kleren aan!' Roept Nikkey. Die is duidelijk weer de oude. Ik doe de deur open en loop naar binnen. Roos loopt achter me aan. 'Ik heb geregeld dat we nu tussenuur hebben. Yara wilde niet, maar de Wit luistert toch niet naar haar.' Zegt Roos. De klas begint te juichen: 'Tussenuur!!!' Roos is duidelijk niet van plan om aardig te blijven doen. 'Roos, laat Yara nou eens met rust.' Zegt Saar. Ik kijk haar dankbaar aan.