A live with wings

hoofdstuk 3

'Je vind hem leuk he?' Vraagt Nikkey me. We liggen op onze handdoeken op het gras bij het zwembad. Ik pluk wat gras en speel er mee. 'Ik weet het niet.' Zeg ik. Ondertussen is het al elf uur, en het begint donker te worden. 'Jawel, ik zie het toch aan je?' Zegt ze. 'Oke, misschien wel maar...' 'Maar wat?' 'Weet je, ik durf gewoon niet zo goed meer om iemand leuk te vinden. Straks vind hij mij niet leuk, en dan ben ik weken lang een wrak. Ik durf zeker niet meer na wat er toen gebeurt is met Joost.' Nikkey kijkt naar de lucht, waar langzaam meer sterren in komen. Ze weet dat ik het niet graag over Joost heb. 'Yara, Jordan geeft om je. Dat kun je duidelijk zien aan hoe hij met je om gaat. Daarom zou Jordan nooit doen wat Joost wel deed. Echt waar.' Nikkey probeert me gerust te stellen. 'Nik, ik weet het gewoon allemaal even niet meer. er gebeuren zulke rare dingen de laaste tijd. Echt...' Nikkey kijkt me aan. 'Wat dan?' Zal ik het haar gewoon vertellen? Misschien weet ze wel wat het is. Maar aan de andere kant, misschien heb ik het wel verbeeld, en verklaart ze me voor gek. 'Sorry Nikkey, maar ik weet zelf nouwelijks wat er gebeurde, en misschien heb ik het me wel verbeeld.' Nikkey kijkt me nog steeds aan. 'Yara, al heb je je het verbeeld, je verbeelding is iets uit je onderbewuste, dat kun je niet sturen. Als je je iets verbeelt, is het vaak iets waar je onderbewuste mee bezig is, of iets waarvan je onderbewuste wil dat je het weet.' 'Wijze woorden, maar toch vertel ik het nog niet oke? Ik vertel het je als ik zelf beter weet wat ik er mee moet. En dat is duidelijk niet nu.' Zeg ik. Nikkey knikt. 'Oke, als je er over wil praten dan hoor ik het wel. Kom, dan gaan we nog even zwemmen.' Ze begint me te kietelen, iets waar ik absoluut niet tegen kan. Ik rol van mijn handdoek af waardoor Nikkey er niet meer bij kan.

Snel ren ik het water in. Ik duik onderwater. Omdat het ondertussen zo goed als donker is, zie ik niet zo veel. Ik zwem ergens tegen aan. Ik word naar boven getrokken door de gene waar ik tegen aan zwom. Het is Jordan. 'Haaaaai.' Zeg ik. 'Hey. Trouwens, pas op met elektriciteit in het water.' Wat? Gaat dit over net? Hij denkt blijkbaar echt dat ik die stroomschok veroorzaakt heb. 'Heb ík dat echt veroorzaakt dan?' 'Ik weet het niet. Maar kijk er mee uit oke?' Ik knik. Volgens mij zou Jordan wel eens de gene kunnen zijn die me gaat uitleggen wat er nou eigenlijk allemaal aan de hand is. 'Weetje, de afgelopen week is er nog een keer zoiets gebeurt. Dat was met gym. Mijn nichtje Nikkey kreeg een klap van een hockey stick, en ging toen out. Ze had een giga bult op haar hoofd, en toen ik die aanraakte verdween die. Net voor ze bij kwam begon ze zwaar te ademen. Mijn gymleraar klopte op haar rug, en het was over. Toen ze eenmaal bij was, begon ze te hyperventileren. Een meisje uit mijn klas leek haar toen te hypnotiseren, en het ging weer over. Daarna zei mijn gymleraar dat ik bijzonder ben. Ik kan het me verbeeld hebben, en was het gewoon toeval, maar ik hoopte dat jij me er misschien iets over kon uitleggen?' 'Ja, dat kan ik. Alleen doe ik dat pas als je er zelf achter bent waarom je gymleraar zei dat je bijzonder bent. Eerder kan ik je dat niet vertellen. Pas trouwens op met dat meisje die Nikkey hypnotiseerde.' Dus Roos had haar wel echt gehypnotiseerd? 'Dus ik verbeeldde het me niet?' 'Yara, ik vind het heel moeilijk dat ik je er niks over kan vertellen, maar je verbeelde het je inderdaad niet.' 'En waarom moet ik  oppassen voor Roos?' Kijk, ik vind haar niet zo aardig, maar ik wil de rede toch wel weten. 'Roos? Is dat het meisje die Nikkey hypnotiseerde?.' Vraagt hij nogal verbaast. Ik knik. 'Als het dezelfde Roos is als ik ken, hoef je je geen zorgen te maken. Maar als het iemand anders is wel, Probeer er voor de zekerheid op te letten dat je haar niet te lang aankijkt.' Nu snap ik er dus echt helemaal niks meer van. 'Weet je wat? Vraag maar eens aan haar of ze me kent, als dat zo is hoef je je geen zorgen te maken.' Zegt hij. 'Dat ga ik zeker doen.'

Lotta komt naar ons toe gezwommen. 'O hoi Jordan, lang niet gezien.' 'Hoi Lotta. wacht eens even, ben jij ook...?' Zegt hij terwijl hij naar me wijst. 'Ja, zij ook, alleen weet ze dat nog niet.' Zegt Lotta nu. 'Jongens?! Waar gaat dit over?' Blijkbaar wordt ik genegeert, Jordan praat gewoon verder: 'Maar jij weet het toch ook nog niet zo lang? Vorige keer dat ik je zag in iedergeval nog niet. Dat was vorige zomer nog.' Lotta knikt. 'Jongens!!' Roep ik, 'Jullie maken het me echt heel moeilijk, ik snap er helemaal niks meer van!' 'Komt van zelf lieverd.' Zegt Lotta. 'Het lijkt wel alsof er een of ander geheim woord is wat jullie proberen om niet te zeggen.' Zeg ik. Lotta kijkt naar Jordan en zegt: 'Wat heb je haar verteld?' 'Niks bijzonders.' Zegt hij. 'Ik ga wel even weg, dan kunnen jullie het rustig over mij hebben.' Zeg ik geïrriteerd. Ik begin boos te worden. Waarom maken ze het me zo moeilijk? Ze kunnen het toch ook gewoon uitleggen? Van die twee word ik dus ook niet veel wijzer. Het heeft me alleen maar meer in de war gemaakt. Ik zwem weg. Een stukje verop zie ik Nikkey dobberen. Ik zwem naar haar toe. 'Nikkey, ik weet het even niet meer. Die twee hebben me compleet in de war gemaakt.' Ik wijs naar Lotta en Jordan, die het duidelijk naar hun zin hebben. 'Wat? Nee! Echt? Die twee passen helemaal niet bij elkaar.' Zegt Nikkey. 'Wat? Ze hebben het over iets wat ik duidelijk niet mag weten, dus ik ben weggegaan.' 'O, gelukkig. Ik dacht even dat ze je net verteld hadden dat ze met elkaar gaan.' Ik schiet in de lacht. Het is gewoon knap hoe Nikkey het voor elkaar krijgt om me te laten lachen als ik me rot voel. 'Is er dan helemaal niemand die me er iets over kan uitleggen?' Vraag ik me hardop af. 'Ik weet niet waar je het over hebt, dus sorry ik kan je ook niet helpen zo.' Zegt Nikkey. 'Weet ik, en dat geeft niet.' 'Maar net zei je nog dat je wilde dat iemand het je uit zou leggen?' Vraagt ze nogal verbaasd. 'Weet ik, maar volgens mij kun jij me daarmee niet helpen.' 

Pas een uur later gaan we weg. Niet omdat we het zat werden, maar omdat de badmeester het zwembad ging sluiten. Het is nu dus iets over 12 uur, en we lopen richting de tent. 'Papa en Mama zullen al wel slapen denk ik.' Zegt Lotta. Nikkey is daar nogal verbaast over: 'Wachten ze dan niet tot jullie thuis zijn?' 'Nee, we gaan al jaren 's avonds zwemmen, en ze weten dat het bad tot 12 uur open is. de eerste paar keer kwamen ze ons zelfs halen, maar nu weten ze wel dat we toch wel terug komen.' Zeg ik. 'Jongens, ik moet hier heen. Doei doei!.' Zegt Jordan. 'Wacht, ik loop wel even mee, ik wil je nog wat vragen.' Zegt Lotta. 'Oke, doei Yara.' Zegt hij. Wat zouden ze gaan doen? 'Nikkey, ik ga even kijken waar ze het over hebben oke?' zeg ik, 'Jij weet zelf de weg terug wel he?' Nikkey knikt.

Ik laat haar achter en begin achter Jordan en Lotta aan te lopen. ik denk dat ik wel weet waar ze heen gaan: namelijk naar een plekje in het bos waar ik en Lotta ook al jaren komen. Het is een soort hut. Vanaf binnen kun je wel precies zien wie er langs komen, maar vanaf buiten kun je niet zien wie er in de hut zitten.  Lotta neemt hem inderdaad mee naar het bos. Ze gaan wel richting 'de hut' maar gaan er niet in. Snel schiet ik de hut in. Zo kunnen ze mij tenminste niet zien. 'Hier zal niemand ons zien of horen.' Zegt Lotta. 'Oke, laat maar eens zien dan, misschien kan ik je er wel mee helpen.' Zegt Jordan. 'Ehmm oke dan. Even een goeie tak zoeken.' Zegt Lotta. Een tak? Wat moeten ze nou weer met een tak? 'Deze misschien?' Zegt Jordan. Hij komt met een tak aanlopen die ongeveer 30 centimeter lang is. 'Als hij goed droog is wel ja.' Zegt Lotta. Wat heeft dat er nou weer mee temaken? 'Geef maar.' Zegt Lotta. Ze pakt de tak aan, en staart er naar. 'Ik denk dat het met deze wel kan.' Zegt ze. 'Oke, doe maar. Het gaat toch niet ontploffen ofzo?' Zegt Jordan. 'Nee, het is juist dat het niet brandt, kijkt maar.' Zegt Lotta. Ze pakt de tak met twee handen vast. Dan zie ik een oranje gloed door haar lichaam trekken, die eindigt bij haar handen. De tak verandert in as en valt uit elkaar. Wat gebeude er nou? Hoe kan dit? Jordan komt aangelopen met een andere tak. 'Kijk.' Zegt hij. Hij doet hetzelfde als Lotta. Ook bij hem trekt er een oranje gloed door zijn lichaam. De tak begint te branden.  'Dit is dus wat er had moeten gebeuren.' Zegt hij. Hij zwaait een beetje met de tak heen en weer en hij gaat weer uit. Geen idee wat er gebeurt, of wat ze aan het doen zijn, maar het is wel heel vaag. 'Misschien kun je eens proberen om de elektriciteit wat langzamer door je lichaam te laten schieten?' Zegt Jordan. 'Oke.' Lotta pak nog een tak. Dit keer gaat de gloed iets langzamer, en de tak vliegt in de fik. 'Dat was dus de oplossing.' Zegt Jorden, 'Lotta, misschien is het wel tijd om het haar uit te leggen. Ik denk dat ze er klaar voor is. Nu weet ze toch al best veel, anders komt ze er ergens deze week toch wel achter. Zeker als wij het niet kunnen verbergen.' 'Oke. Nu nog?' Zegt Lotta. 'Ja, waarom niet.' Zegt hij. 'Kun je vliegen?' Vraagt Jordan haar. 'Ik weet het niet, ik durfde het nooit te proberen.' Zegt Lotta. 'En ik weet het zelf ook pas twee maanden.' Vliegen? Maar dan zijn ze... Dat kan helemaal niet! Die bestaan niet! 'Oke, Pak mijn hand, dan trek ik je mee. Ik leer het je nog wel eens oke?' Zegt Jordan. Maar als ze gaan vliegen gaan ze veel sneller dan dat ik kan als ik ga rennen. En toch moet het lijken of ik al in bed lag. Ik wil graag zien hoe het er uit ziet als ze vliegen, maar ik moet zorgen dat ik eerder thuis ben.

Ik begin hard te rennen. Lotta en Jordan hebben me niet gezien. Er is ergens een klein pad wat bij ons veldje uitkomt, dat gaat vast sneller. Ik ren als een gek door het bos. Snel ren ik het veldje op, en de tent in. Ik kruip met kleren en al in mijn slaap zak. Nikkey slaapt al. Als ik net mijn zaklamp uit doe, hoor ik Jordan en Lotta aan komen lopen. Ze komen vanuit het bos. Ik hoor hoe ze naar de tent toe lopen. Tuurlijk, dat laaste stuk kunnen ze niet vliegen, dat zou heel erg opvallen. Lotta komt de tent in. ze schud me door elkaar. 'Ik ben wakker hoor. Wat is er?' Ik moet mijn best doen om niet te opgewonden te klinken. Ik weet immers nog niet wat ze me gaan vertellen? 'Kun je even mee komen?' Vraagt Lotta, 'Het is belangrijk.' Ik doe mijn best om geïrriteerd te klinken: 'Moet het nu?!' 'Ja, kom mee.' Ik pak mijn zaklamp en ga achter Lotta aan. Buiten Staat Jordan op ons te wachten. Ik klik mijn lamp aan. Jordan begint te lopen. Wij lopen achter hem aan. 'Waar gaan we heen?' Vraag ik. 'Naar het bos.' Zegt Jordan. Tuurlijk, ik had het kunnen weten. 'Waarom slaap jij in je kleren?' Vraagt Jordan. 'Ik was moe, en had geen zin om ze uit te doen.' Zeg ik. In het bos gaan we naar de plek waar Lotta en Jordan net al samen waren. 'Ehmm. Yara, we vonden dat het eigenlijk wel tijd werd om je alles uit te leggen. Je snapt er blijbaar niks van.' Ik doe mijn zaklamp uit. Het praat veel makkelijker in het donker. 'Nee, ik bedoel maar: Nikkey die gehypnotiseerd werd, een bult die verdween, een stroomschok die ik leek te veroorzaken...' 'Het geheimzinnige gedoe van Jordan en ik.' Vult Lotta me aan. 'Yara, ik vind het moeilijk om je dit te vertellen, normaal hoor je er zelf achter te komen, maar...' Jordan ademt even diep in. 'JebentnetalsLottaenikeenengel.' 'Wat?!' 'jebentnetalsLottaenikeenengel.' Ratelt Jordan nu bijna nog sneller. 'Iets langzamer graag?' Vraag ik. 'Je bent net als Lotta en ik een engel.'