Demon Academy✅

Chapter 10: You're mine

(Jimin of BTS as Cyke ☝☝❤)

Nzerhina's POV

It's already 10pm pero nandito pa rin ako sa may garden.
Hindi ako makatulog kaya napagpasyahan kong pumunta dito.

Nakahiga ako sa damuhan at nakatingin sa bilog na buwan.
Just by looking at it, nakalimutan ko sandali ang problema ko.
It's lightness na nagbibigay ng kakaibang pakiramdam.
It captured my eyes, heart as well.

Kung pwede lang, mas gugustuhin kong tumingin sa buwan buong magdamag.
That might do.
Hindi siguro ako magiging ganito.

Noong bata pa ako.
Pinangarap ko ng maging bituin.
Malapit sa buwan. 'Yung kahit nasa madilim, lumiliwanag pa rin.
That's only when my mom was still alive.

But now, ang pangarap na 'yon, kinalimutan ko na.
Mas gusto ko na ngayong maging kidlat. Madalas lang lumiliwanag. Minsan lang nagparamdam pero nakakamatay.
I want to be like that.
I wanted to be someone that brings death.

Masama?
Lahat naman yata ng tao masama.
Walang tao na malinis ang kaluluwa.

Lahat may kasalanang nagawa. Kahit ang mga taong laging nagsisimba. Nagsisilbi sa simbahan.
Mukha lang silang malinis. Pero mas maitim pa ang budhi nila sa mamatay-tao.

Sabi nga nila, no one is perfect. Lahat makasalanan, and that's true. If not, then prove it.

When my mom died.
I forgot my old self.
The happy one, jolly. It's gone.

The cold Nzerhina replaced.
The merciless one.
I kill.

Paiba-iba ang ugali ko.
Minsan palasalita, minsan tahimik.
Mabait pero nakakamatay.

Sa parusa na ipinapataw sa akin, hindi ko alam kung magampanan ko 'yon nang maayos. Lalo na kung kasama ko ang Panda na 'yon at ang buong assasin.
Hindi ako sanay na inuutusan maliban na lang kung may kapalit na pera.
Madaling uminit ang ulo ko.
At isa pa, kapag kasama ko sila baka malaman nila ang hindi dapat malaman.

Walang dapat makakaalam sa totoong pagkatao ko.
Kapag nangyari 'yon, dalawa lang ang pwedeng mangyari.
Mamatay sila o ako ang mamatay.
My real identity is deadly forbidden. It brings death.

I'm not me. This Nzerhina is just a display toy.
I'm more than this.

I took a deep breath at itinaas ang kamay.
Itinapat ko ito sa liwanag ng buwan.
Napangiti ako ng mapakla nang makita ko ang tattoo.
Hindi ito gawa ng isang ink o kahit anong bagay na ginagamit sa paggawa ng tattoo.

Kutsilyo lang ang ginamit sa tattoo na ito. Gawa ito sa sarili kong balat.
Mahigit limang buwan din ang tinagal bago humilom ang sugat.

Naalala ko pa noon kung paano niya ginuhitan ang kamay ko gamit ang kutsilyo. Para sa kanya "Tattoo from flesh blood symbolize bravery and uncontrollable strength."

Pathetic but I believed him. Ewan, pero naninawala ako sa kanya.
Maybe because he's someone that completed my life. Eventhough he's the one who turned my life into hell.
I still treasured him.

Nahiwalay ako sa kanya nang bumalik ako sa uncle ko, kay uncle Fuxzo.
Hindi dahil gusto kong makasama ang matanda na 'yon. Gusto ko lang balikan ang bahay na puno ng alaala ni mommy.
Hindi rin nagtagal pinatapon nila ako dito.
At 'eto nga, nandito ako ngayon sa mala-impyernong lugar.
Isang academy na puro halang ang kaluluwa ng mga nag-aaral.

I'm not rude, I'm just telling the truth.
For 3 weeks na pamamalagi ko dito, wala akong ibang iniisip kundi ang buhay ko sa labas.
Namiss ko na ang humawak ng baril at kumitil ng buhay.
Crazy?
Oh well, mas baliw nga naman yata ang mga tao dito.
Mabuti pa 'yon magkapera ako kapag may pinapatay. Eh dito, kahit singko-sintimo wala man lang.