*Arkadaşlar çok az yorum ve vote alıyorum. Eğer hikayeyi gerçekten beğeniyorsunuz lütfen desteklemekten çekinmeyin :)
Haftalardır odamdan dışarı çıkmıyordum. Sağolsun Sam yemeğimi odama çıkarıp benimle konuşmaya çalışıyordu. Tek bir kelime bile etmek istemiyordum. İki kere de doktorum gelip yaramı kontrol ediyordu. Acısı hissedilmicek kadar azalmıştı. Patron anlayış göstermiş, benden herhangibir şey istememişti. Heralde "onu" aramakla meşguldu. Onu düşündükçe kalbimin param parça olduğunu hissediyordum. Hayatımda ilk defa pişmanlık duygusunu hissediyordum. Ne düşünmüştüm ki? Styles bana bakar mıydı? Özellik onu öldürmeye çalışan bir adamın önüne geçip elimde silahla karşısına çıkmamdan sonra. Ayrıca baygın olduğum süre boyunca duyduğum o sesin Harry'nin değil aklımın oyunu olduğuna inandırdım kendimi. Beni kendime getiren telefonumun titreşmesi oldu. O kadar uzun zamandır kolumu oynatmıyordum ki unutmuş muyumdur diye içimden geçirdim. Uzanıp masanın üzerindeki telefonu aldım.
Ne kadar beni eksen de senden çabuk vazgeçeceğime inanmadın heralde.
-Zayn 11:32
Zayn... Olaylardan sonra onu hiç düşünmemiştim. Yüzümde bir tebessüm belirdi.
HAHA! Özür dilerim. Seni ekmek istememiştim.
Gönderildi. 11: 34
En yakın arkadaşını ölümden kurtarıyordum.
Seni affedebilir miyim bilmiyorum.
-Zayn 11:35
Tamam affettim. Akşam 7'de evimde film izleyip patlamış mısır yemek ister misin?
-Zayn 11:35
Bilmiyoru Zayn. Alınma ama kendimi pek iyi hissetmiyorum.
Gönderildi. 11:35
Ne güzel işte. Moralin yerine gelir. Ayrıca hayırı cevap olarak kabul etmediğimi en iyi senin anladığını düşünüyordum.
-Zayn 11:36
Kendini beğenmiş. Hayırı kabul etmezmişmiş.
Bana nasıl güvenebilrsin ki? Belki seni öldürmek istiyorum.
Gönderildi. 11:38
Belki bir gün aynı duyguları sen de benim için hissediceksin Marcella. O zaman anlarsın güvenin ne olduğunu.
-Zayn 11:38
Ne yani ben güven ne demek bilmiyor muyum? Ne demek istiyordu bu çocuk?
Akşam görüşürüz.
Gönderildi. 11:39
Telefonu masanı üzerine yavaşça fırlattım. Ne yazık ki sessizde olan telefonum bana gelen son bir mesajı okuma şansı tanımamıştı.
1 YENİ MESAJ*
Seni arkadaşlarımla tanıştırmak istiyorum. Onları çok seveceğinden eminim!
-Zayn
Ayağa kalktım ve odadan çıktım. Bu saatte evde çok az kişi olurdu. Herkes birini soymaya çıkardı. Merdivenlerden aşağı ses çıkarmadan inmeye çalışıyordum ama bu eski merdivenlerin buna izin vereceğini samıyordum. Mutfağa gidip buzdolabını açtım. Bir bardak çıkarıp süt doldurdum. Tam içicektim ki "Marcella?" dedi Johanne. Arkamı döner dönmez sarıldım ona. Bu evde kendi cinsinizden birini bulmak zordu. "İyi misin?" diye sordu. "Evet Johanne. Yardımına ihtiyacım var." dedim. Büyük ihtimalle ondan en son yardım istediğimdeki halini düşünüyordu. "Neymiş?"diye sordu. "Beni bugün gördüğünü kimseye söyleme. Akşam burda olmayacağım. Zaten odamdan çıkmıyordum. Kimse farketmez. Sam'e de bugün yemeğimi senin götürmek istediğini söyle." dedim. "Bunu yapması zor değil Marcella. Asıl sorum başını belaya mı sokucaksın?" dedi. "Haha! Başımı belaya soktğum ne zaman görüldü?"dedim. Gözleriyle sargı bezimi işaret etti. Yüzümdeki gülümseme kaybolmuştu.Bugünlerde biraz şımarıklık yapmış olabilirdim. "Merak etme Johanne. Bana bir şey olmaz."dedim. Merdivenlerden çıkarken "Marcella!"diye seslendi. Arkamı döndüm. "Seni tekrar böyle görmek güzel."dedi. Gülümsedim ve odama çıktım.
(Eğer bölümü beğendiyseniz vote atmayı unutmayın. Beğendiğiniz ya da beğenmediğiniz şeyler içinizde kalmasın. Aşağıda yorum yapmanız yeterli. )
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Görünüşüme Kanma
Fanfiction"Adım Marcella. 17 yaşında olan genç bir kızım. Pardon. 17 yaşında katil olarak yetiştirilmiş genç bir kızım. Bu yüzden yanımda silahsız dolaşmam. " " Senin aksine benim yapmam gereken pis işler var. Seni öldürmek gibi. Seni öldürmek gibiydi. Artık...
