Sonbaharın Yapraksız Günü

on bir

Ağustos, 2012

Her savaşın bir kazananı olur. Bir de kaybedeni. Savaş kaçınılmazdır. Zalimin beslendiği, egosunu tatmin ettiği şey, masumun ise kanının her bir zerresini kaybetmesidir. Her insanın hayatının kaçınılmazıdır. İnsanın hayatı boyunca ufacık bir şey elde etmesi için bile gerekli olandır savaş. Kazanmak için savaşır insan. Kaybetmekse kazanmaktan daha gerçektir.

Sonbahar'ın savaşı, ruhu ve bedeni arasındaydı. Kalbi ve beyni arasında. İnsanın dört bir yandan kendi tarafından kuşatılması neydi? İnsan eğer kendisiyle savaşıyorsa, bu savaşı nasıl kazanacaktı? Beynindeki kaos, kalbindeki zaptedilemez aşk Sonbahar'ın sonu mu olacaktı? Yoksa korumaya çalıştığı insanları mı bir kaosa sürükleyecekti?

Bilinmezlik de silahını çıkarıp onu tam beyninden vurduğunda akan kanlarla birlikte yere çöktü. Her seferinde aklını kaybedip ayağa kalkmak onu yormuştu. Daha fazla güç hissedemiyordu kendinde. İnsanın kendine yenilmesi böyle bir şeydi demek ki. Ama yine de başkası için, tekrar tekrar düşmekten daha çok acı vereni yaptı. Kalktı. Uzaktan da olsa sırf onun gülüşünü, gözlerini daha fazla görebilsin diye. Gözyaşları yanaklarını ıslatırken aklına gelen gamzelerle burukça gülümsedi. Ona hayat veren şey bir gülümsemeydi. Gözlerinden akan yaşlarla birlikte kafasını yukarıya kaldırdı ve gökyüzüne baktı. Yüzündeki gülümseme ise hala yerindeydi. Gözyaşlarını sildi usulca. Sonra gülümsemesi tekrar dondu. Belki de ruhundaki yaralarla milyonuncu kez ayaktaydı.

Kayalıklardan indi. Sahil evine doğru yol aldı. Dayısı, teyzesi, kuzenleri onları ziyarete gelmişlerdi. Ailecek dedesinden kalan sahil evine piknik için gelmişlerdi. Tabii, ailenin içinde Gün ve ailesi de vardı. Onlar da ailedendi.

Tüm kuzenler beraber ateşin başında oturmuşken yalnızlığını kucakladı. Yapacak bir şeyi yoktu. Gün ve Yaprak'ı izleyemezdi öylece!

İki kuzeni vardı. Dayısının kızı Arya ve teyzesinin oğlu Giray. Giray üniversitede ilk senesindeydi ve Arya da Gün ile yaşıttı. İkisini de fazlasıyla severdi fakat Giray her zaman onun için farklı olmuştu. Gün'ü saymazsak en iyi arkadaşıydı. Onlara doğru yürürken Gün'ün omzuna başını koymuş ve beline de kolun dolamış Yaprak'a kaydı gözü. Derin bir nefes aldı. Giray ona gülümsedi. Bir şeyler olduğunu biliyordu. Anlamıştı. Zaten bir şeyler olduğunu anlamamak aptallık olurdu. Gün, Yaprak'ın kulağına bir şeyler fısıldıyordu ve Yaprak'ta gözlerini kapatıp arsızca kıkırdıyordu. Kardeşini bu kadar huzurlu ve mutlu görmemişti. Ki, Gün'ün onu böylesine sıkıca kavradığını düşünürsek, bu hiç de şaşırtıcı değildi. Gün'ün onunla ilgilenmeyişi kalp kırıklarının teker teker avucuna batmasına sebebiyet vermişti. Bunu gördüğünde onların yanına ilerlemek yerine eve doğru yürümeye başladı. Fakat çabası Arya'nın ona seslenmesiyle son bulmuştu.

"Sonbahar! Nereye gidiyorsun yahu? Gelsene yanımıza."

Böylelikle Gün'ün her zaman esiri olmak istediği gözleri ona dönmüştü. Fakat Sonbahar ona bakar bakmaz kafasını Yaprak'a çevirmişti. Nefesi kesildi. Bunu kaldıramıyordu. Dudağını ısırdı ve ağlamamaya çalıştı. Sorun olduğunu anlayan Giray, kaşlarını çatarak ona bakıyordu. Tam Sonbahar yanlarına gelecekti ki, Giray aniden ayağa kalkarak "Üzgünüm Arya'cık kuzenimi senden birazcık çalacağım." dedi ve turuncu saçlı kıza doğru ilerledi.

"Biraz yürüyüşe ne dersin?" diye sorduğunda ona masumca kafa sallayan kızı sarıp sarmalayası gelmişti. Sessiz bir beş dakika sonunda Giray dayanamayıp kumların üzerine oturdu ve kızın da oturmasını bekledi. Sonbahar da oturduğunda kızın yere bakan yüzünü yukarı kaldırdı ve yüzüne gelen turuncu tutamları nazik bir şekilde kulağının arkasına sıkıştırdı. Derin bir nefes alıp "Sonbahar, neler oluyor?" diye sordu. Dolan gözlerini çocuktan kaçırdığında Giray sıkkın bir şekilde nefes verdi. "Enerji dolu çilli kızıma neler oldu? Gözleri her zaman neşesiyle parıldayan kuzenime ne oldu?"