GARNET

2. Ânife ♤

Nedir önemli olan bu tükenmiş dünyada, bir avuç kirli eşya mı? Yoksa bir avuç umut mudur önemli olan?

***
5 Yıl Sonra
Saat gece 04:30, uyuyamıyorum. Daha fazla toprakta uzanmaktansa o güzel gökyüzündeki yıldızları ağaçların üstünden seyretmeyi tercih ederim.

Ağacın üstüne çıktım ve ihtişamla parıldayan yıldızları seyretmeye koyuldum. Neden yıldızlar bu kadar güzel olmak zorunda. Karanlıkta parıldayan bir balerinin dansı gibi büyülü, ihtişamlı ve sihirliler. Balerinin adım attığı her işlevin ardından yıldızlar parıltılarını ortaya koyuyor gibiydi, muhteşem görüntünün beni alıp götürmesine izin veriyordum. Aklımda yankılanan diğer şey hafızamda canlandı. Onlar her zaman bir aradaydı, ayrılmıyorlar ki birbirlerinden. Her zaman beraberler, asla yalnız değillerdi.

Bunları düşünmenin ardından başımın üstüne taş düşmüş gibi bir hisse kapıldım.

Sahi, en son ne zaman bir insanla konuşmuştum?

Hatırlamıyorum.

Gerçekten o kadar uzun zaman oldu mu?

Annem bizi terk ettikten sonra babam beni evlatlıktan reddetti. Uzun süreli bir uçak seyahati yaşadık.

5 sene önce beni uçsuz bucaksız adaya atıp gitmişti.

***

Şu an nerede olduğumu bilmiyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum. Tanrım, ne yapacağım? Yalnızım, neden hayvan sesleri bu kadar çok duyuyorum? Neden başımda görüşümü engelleyecek bir şey var? Neler oluyor? Kalbim hızlı çarpıyor, gözlerim deli gibi bulunduğum ortamı görmek istiyor.

Biri...

Biri bana yardım etsin!

Lütfen,

Kimse yok mu?

Burada hiç kimse yok mu!

Bana yardım edin!

Biri bana yardım etsin!

Soğuk.. Çok soğuk.. Üşüyorum, korkuyorum, ne yapacağımı bilmiyorum. Neden kimse bana yardım etmiyor? Neden burası çok soğuk? Ellerimi hissedemiyorum. Ellerim bağlı, gözlerim kapalı. Neden bu kadar kısıtlandım? Sadece Nerede olduğumu bilmek, görmek istiyorum! Tanrım, tanrım lütfen bana yardım et, benim yanımda ol.

Tamam, sakin olmaya çalış.

Şu an ne yapabilirsin? Buradan nasıl kurtulabilirsin?

Düşün.

Tamam, öncelikle yere doğru uzanıp ellerin ile sivri bir şey aramalısın.

Yaklaşık 5 dakika zamanın ardından sivri bir şey buldum, sanırım küçük kalın bir ağaç dalıydı. Elime aldım, ama bu ipleri nasıl keseceğim?

Hadi ama, bu kadar beceriksiz olmamalıyım. Dakikalardır uğraşıyorum ama daha ipi kesememiştim. Yapabilirsin, başarabilirsin sadece kendine güven.

Tamam, sonunda oldu.

Deli gibi başımdaki şeyi çıkartıp etrafıma baktım.

B.. b.. bu.. burası neresi?

İnanamıyorum.

Bu bir hayal, ve sen kötü bir kâbus görüyorsun.

Erva, kendine gel ve uyan, bu gerçek değil!

Bu gerçek olamayacak kadar çılgınca, ve acımasızca!