Korkuların mum ışığında titriyor.
Hasret, yüreğinin derin çukurunda iken ihanet, sivri uçlu hançerini etine sapladı. Zehir vücuduna yayılırken duyguların gidişini hızlandırıyor.
Önünde iki seçenek bulunuyor.
Öl veya duygularını yok et.
Sen hangisi...
Sevdiği kişi mutlu olduğu zaman, Çıkar yüzünde buruk bir tebessüm hissiz kadınının... Nasıl bunu başarabildin ey yaşlı kadın!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*** Benim adım Regina. Babam tarafından bir insanın bile olmadığı bu adaya atıldım. Fakat babamın bilmediği tek şey, bu adanın güzelliği idi.
Küçüklüğümden beri sürekli hayvanlara yardım ettim, onları sevdim, ilgi gösterdim. Çünkü onlar bunu hak ediyordu. Onlar için küçük kulübeler yapıyor ve onlara yemek veriyordum. Çünkü ben onların çığlıklarını, acılarını duyabiliyordum.
Bunun için intihar etmek istedim, her gece o sesleri duyuyordum, acı çeken bir kedinin sesi, açlıktan ölmek üzere olan bir köpeğin haykırışları... ve daha birçok şey. Saatlerce düşünüyor, üzülüyordum. Bazen geceleri evden kapıyı aralık bırakıp kaçıyordum ve bir gün önceden bir sürü mama ve mama kapları alıyordum, böylece onlara yardım ediyordum. Küçüktüm, ama uğraşıyordum. Bir kedi soğuktan ölmek üzereyken ona sarıldım, sıcak tutmaya çalıştım ve üzerimdeki kalın montu çıkarıp ona sardım, ama işe yaramıyordu. O titriyordu. Onu eve götürmeye korkuyordum ama biliyordum ki eğer götürmezsem bu soğukta ölecek, buna izin veremezdim bu düşünce ile onu eve götürdüm. Ev sıcaktı iyi olacağını biliyordum. Yatağımın üstünde kıvrılıp uyurken onu izliyordum, ne kadar masum.
Bir kabın içerisine mama ve diğer bir kabın içerisine su koydum, böylece uyandığı zaman ihtiyacını giderebilecekti. Uzun süre evde kalamazdı yoksa benim başım derde girerdi ama şu an bu gibi şeyler önemli değil, o iyi olsun yeter.
Küçük kedi kalktı, esnedi ve kedi mamasını gördüğü gibi koşar adımlarla gitti ve bütün mamayı yalayıp yuttu, acıktığını biliyordum. Hem susamış, hem de acıkmıştı ama şu an çok rahattı ve burada daha uzun süre kalmak istiyordu bunu biliyordum, fakat bunu yapamazdım. Gerçekten annem ve babam bana acımazlar, onun kalmasını istiyorum fakat ben üzülürsem o da üzülür, onu daha ne kadar uzun süre burada tutabilirim ki?
"Teşekkür ederim" dedi tatlı ve minnettar sesiyle.
"Ne için teşekkür ediyorsun?"
"Benim hayatımı kurtardın ve ben bunu hayatım boyunca asla unutmayacağım"
"Ben sadece sana biraz yardım ettim, bensiz de yaşayabilirdin." dedim, bu söylediğim cümleden emin değildim.
"Sen gerçekten çok iyi bir insansın... Senin gibi başka insanlar da var mı?
"Elbette vardır, tatlı kedi. Kendini nasıl hissediyorsun?"
"Çok iyi hissediyorum, teşekkür ederim!"
"Buna sevindim, bundan sonra kendine daha iyi bak. Ben üzgünüm ama... Senin gitmen gerekiyor, ailem seni bu evde görürse kötü şeyler olabilir."
