KARGA GÜZELİ

6.Bölüm"KEENLEMYEKÜN"

Bir ayı aşkın bir süre zarfında bölüm yazmadığımı bilmiyorum,  hepinizden özür diliyorum.  Alzemir hastası babannem vardı,  BAĞIMLI serisini okuyan biliyor orda açıklama yapmıştım.  Babannem son zamanlarda kötüleşti  geçtiğimiz 29 martta ise vefat etti.  Bölümün çoğu hazırdı fakat yazamadım,  ölümünü kabul etmek zor oldu.  Beni anlayacağınızı umuyorum. 

Ölüm var,  affedin, kin tutmayın,  sevin,  özleyin bazen geç olabilir. 

İyi okumalar.

Sırama geçerken derin nefes alıp verdim, Affan beni görünce kalkmak zorunda kaldı. Sırama oturup başımı sıraya yaslayıp camdan dışarıyı seyretmeye başladım. Bekir'i görür gibi olduğum an beni tekrar alıp geçmişe götürmüştü, aslında onu o zaman kırmamıştım. Ben Anıl'ı seçerek kırmış Bekir'i paramparça etmiştim.. Affan'ın uzak durması gerekiyordu. Aslında herşeyin son bulmasını istiyordum, herşey son bulsun ve ben huzur bulayım. İki ders boyunca başımj kaldımadım, ağlamak istiyordum, bugün o gün ki hatamın gerçeğini yaşadım.. Ben neden çocukluğuma ihanet etmiştim ki?

" Karga güzelinden uykulu güzele terfi etmek istiyor." diyerek dürttü beni Dİnara mı Nigara mı neyse o.

" Cidden görmezden gelemez misiniz?" Başımı kaldırım bana dönen bakışlarını görmezden geldim.

" Neden görmezden gelelim canım?" Başımı salayarak dışarı baktım, uçuşan karga sürünü görünce gülümsedim.. Karga kadar çirkin, onun kadar bahtsız.

Gerçekten ruhum kargaydı.

İngilizce dersine girdiğimizde elimi çenenmin altına koyup hocayı dinlemeye başladım, ilk zamanlardan ders işleyen biri değildi. Konuşup sohbet etmekten yanaydı, alt yazılı filmler ve diziler izledikçe kelimlere aşina olacağımız anlatıyordu. Sultan dönmeden bir not bıraktı masanın üzerine. Ne olduğunu bakarken okumaya başladım.

" Yaşamak varken nefes almak mı?" Notta sadece bu yazıyordu. Nedense tebessüm ederken buldum kendimi, Bekir ile yan yana da olsak böyle konuşurduk, sahi o konuşmalara ne olmuştu?

" Yaşarken çürümek." diye yazıp sırtına dokundum. Bu duyguyu tatmayalı baya olmuştu, okula gelir sonra eve gider canım çıkana kadar ağlardım. Kimseyle arkadaşlık yapmazdım ki benim sınıf arkadaşlarım çoktan mezun olmuştu. Bir sene sonra dondurduktan sonra okula gelmek bana eziyet olmuştu. Videolarımızı izler , ağlar ve uyurdum.. Geçirdiğim en sancılı dönemdi. Alışmıştım şuan videolarını izlemsem sesini bile anımsamayacağım, çünkü insandık. Herşeye alışıyorduk.

Önüme düşen nota bakıp yüz ifademi yumuşattım. " En beteri. Yaşasana artık? Çürümekten vazgeç?"

" Tenine ölüm değmediğindendir yaşamak arzun, sevdiğin biri öldüğü zaman böyle olamazsın."

" Tenime ölüm değmediğini nerden biliyorsun?"

" Tenine değen ölüm, seni mahveder. Hiç mahvolmuş gibi değilsin." Bir süre yazmadı. Zil çaldı, kalktım onu önemsemedim. Acıyla başa çıkmanın nasıl yolları vardı? Bunun yolunu bulamamıştım.