KADERİM

Parlayan Gözler

Barış buketin kolunda tutup kenara çekmişti. Buket çok korkuyordu.Canını acıtmıştı kolundan tutarken gözleri parlıyordu. Tuttu kendini ağlamadı "bırak beni" dedi.Barış "yeni geldin bi hoşgeldin demeyecekmiyiz yani"dedi. Buket" istemem kalsın"dedi. Sert çıkışmıştı.
Barış hala sınırları zorluyordu. "Dikkatli ol,kendine bi koruma tut benden zor kurtulursun" dedi. Ve kolu nu sertçe bıraktı. Buket sonunda eve gelmişti. Kolu mosmordu resmen...
Annesinden saklıyordu kolunu.
Buket yemek yedikten sonra odasına çıktı saat geç olmuştu. Babası hala gelmemişti. Aradığında telefonuna ulaşılmıyodu. Buket çok daraldı,dört duvar üstüne geliyordu sanki...
Günlüğünü aldı eline okulda olan herşeyi yazdı. Zaman geçmişti. Babası hala yok. Araları ne kadar kötü olsada babaydı o,buketin babası. Annesinin yanına indi buket. Bahçede oturuyordu annesi."Anne, babam neden hala yok" dedi."Bilmiyorum kızım endişeleniyorum ama gelir işi çıkmıştır" dedi. O anda bi telefon geldi. Buketin annesi açtı telefonu. Babasını hastaneye kaldırmışlardı...
Buket ağlayarak üstünü giydi ve hastaneye gittiler. Babası yoğun bakımdaydı.
Çok zor bi gecdedi..Herşey alt üst olmuştu resmen...
Buket çok korkuyordu. Ya babasına bişey olursa...
Hastanede sabahladılar.Annesi bukete okula gitmesi gerektiğini söyledi buket itiraz etti "babam bu haldeyken ben adımımı atman burdan"dedi.
Doktor çıktı odadan durumu iyi. Odaya aldıktan sonra görebilirsiniz dedi. Buket sevinmişti. Her ne kadar kötü anıları olsada babasıyla ona bişey olsa yaşayamazdı buket. Bugün aklına şöyle bir fikir geldi." ne yaptığımı bilmiyorum ama kendimi affetirebilirim"dedi kendi kendine. Babasının yanına fırladı. Sarıldı, kokladı...
Çok iyiydi babası. Yarın çıkacaktı hastaneden. Barış aradı buketi. Telefon numarasını nerden bulmuştuki. Neden arıyordu buketi...?  Birsürü soru işareti takılmıştı kafasına... Dışarı çıktı ve açtı.
"Ne var"dedi buket. " Yanımda olmanı istiyorum buket çok ihtiyacım var sana" dedi barış. Çok garipti herşey...