Never meant to be...

Start the game!

In de bus lachtte ik en Dylan ik nog even verder.Toen moest hij uitstappen.'Ik vond het leuk om je te ontmoetten!'Zei hij een beetje beschaamd.'Ik jou ook!''Weetje, ik ben een beetje suprised dat je geen vriendje hebt!',Woaah, was hij nou aan het flirten?Hah, over players gesproken...'Uhmm, luister als jij mij ziet als jou volgende slachtoffer, dan mag je je ogen wel eens gaan nakijken hoor!Ik ben niet om mee te spelen!'

Een beetje verloren stond hij daar.Toen herpakte hij zich.'Zeker niet?Ook niet in bed?',Zei hij zonder schaamte.

Whut?!Hoe durfde hij?

"Luister Mister Macho, ik begrijp niet dat mensen je zien als een player, aangezien je daarvoor ook knap moet zijn!".We stapten bij dezelfde halte uit.Toen ging hij verder.'Ok, nu ging je te ver!Je solt niet met mij, en als je dat doet heb je geen idee waar je aan begint!'

Gaat hij nou lopen dreigen?Het volgende moment  gaf ik hem een klap en, zei onschuldig:'Ben heel benieuwd wat je in je pindakop hebt!'Toen liep ik weg, wetend dat de mooi heldere ogen mij nog nakeken.'YOU DON'T KNOW WHAT YOU'RE DOING NOW!!'Hoorde ik nog.Ik riep nog snel terug:' Yes, I do making you're life miserable!Oh noooo, sorry you don't have one!'Met die woorden stapte ik door naar huis.

Toen ik thuis aankwam zag ik mijn moeder huilend aan de tafel zitten.'Mam?!Wat is er???',Riep ik zacht maar met toch een lichte paniek in mijn stem.Ze antwoordde niet maar liet me een brief zien.

Beste mevrouw Adams,

We hebben spijtig genoeg slecht nieuws. Wij konden het u niet persoonlijk vertellen omdat u man het niet wou. Ik neem aan dat jullie uit Philadelphia naar hier zijn verhuist omdat het daar misschien te gevaarlijk is voor een opvoeding van een kind?Nou, we hebben ontdekt dat u man is gestorven. Hij is aangereden door een dronken bestuurder.Het spijt ons heel erg van deze ongepaste manier om het u te vertellen.

Dankuwel, Philadelphia's Police

Dat moment voelde alsof iemand me met een scherp mes,  langzaam in mijn hart prikte.Ondraaglijk was het.

Huilend plofte ik neer naast mijn mama.Waarom? Dat was nu eens echt mijn vraag, mijn hele leven lang.Opgegroeid in een gevaarlijk stadje, mijn zus is er vermoord omdat ze een  inbreker geen geld wou geven.Mijn oma kwam op bezoek, hetzelfde is haar overkomen.

En nu dit?Waarom?Dat was een oprechte vraag waar ik echt het antwoord op wou weten.Maar die kreeg ik niet.Huilend vielen we in slaap op de zetel.

Niets gegeten, niet gedoucht, niet omgekleed.Gewoon zo.Tot de volgende ochtend.