Never meant to be...

;Beat him

Huilend lag ik daar nog steeds.

Boos op Dylan.

Boos op mijn vader.

Boos op Philadelphia.

Voorzichtig opende ik 1 oog. Anna keek me argwanend en verbaasd aan. Dylan en zijn vrienden waren weg. Klootzakken.

En klootzakken dat moest ik niet hebben hoor! Geloof me , ik kan ook zonder.

Vanaf nu ga ik Dylan en zijn volgertjes negeren!! Het maakt me niet uit wat zij zeggen, want echt waar: IK BEN BETER DAN HUN!!

Ik stond op en keek Anna met een big smile aan. "Wtf is jou probleem?" , begon Anna. " Ooow niks hoor, het is vandaag dinsdag en dat is bij mij altijd drama-dag!!", lachte ik naar haar alsof er niets gebeurt is. Anna fronste haar wenkbrauwen en keek me nog altijd aan. Me in de gaten-houdend. "Wat is er?", vroeg ik onschuldig. "Jij bent een rare doedelzak! En ik ook dus dan zijn we het samen! Kom mee naar de les!!", lachte ze.

Gearmd liepen we naar de les, maar opeens bleef Anna stil staan in midden van de gang. " Uuhm.. maar waarom deed je opeens zo raar toen Dylan over je familie begon?", ik keek naar beneden. Ik voelde me ongemakkelijk, en ik wou het er niet over hebben. "Alee kom op! We zijn al te laat!" zei ik een beetje brutaal terwijl ik me losmaakte uit de arm van Anna en voortliep naar de klas.

Zuchtend ging ik de klas binnen. De helft was er al. De klootzakken waren er ook al. Ooh leuk!!

Ik ging zitten vanachter in de klas. Het was vandaag eerste uur P.O dus Anna had deze klas ook. Ze ging niet naast me zitten.

Om eerlijk te zijn kon ik het haar niet kwalijk nemen... Ze probeerde alleen maar te helpen natuurlijk, maar ze moest me meer tijd geven. Ik zou het zelf wel zeggen, waarschijnlijk.

"Ooooh heey, drolletje is er ook!", riep Dylan door de klas naar iemand. Ik keek niet op want hij boeide me geen reet. "Hallo? Drolletje? Ben je doof geworden?", nog steeds boeide het me niet tegen wie hij het had, waarom hij het zei en of hij het tegen mij had.

Opeens voelde ik een boks in mijn rug. Een pijnscheut vloeide door mijn lichaam. Ik had echt waar geen adem meer.

Ik begon te hyperventileren en in paniek te raken, want de pijn was echt ondraagbaar. Na een tiental minuutjes ging de pijn langzaam weg. Ik draaide me om en NATUURLIJK was Dylan de verantwoordelijke.

Ik stond op, liep naar hem toe en begon hem boksen te geven. En deze keer tegen zijn wang en op zijn gezicht dus dat het wel zeer deed.

Hard begon ik zijn gezicht een make -over te geven. Ik begon hem echt af te maken maar toen de rest van de klas doorhad wat er gebeurde werden we uit elkaar gehaald. "JUFFROUW ADAMS!!! WEG UIT MIJN KLAS NU!!", en dat deed ik maar al te graag.