Never meant to be...

Dylan keek

Mama maakte zich bruut los uit onze knuffel.

Beschaamd keek ik naar beneden.

"Ga naar boven! Nu! Trek iets zwart aan, ik verwacht je binnen 8.32 minuten hier op deze tegel!!", riep mijn moeder.

Wat was er met haar? Ze was van het ene op het andere moment veranderd in een monster.

Ik zag het, ik zag het in haar ogen .

Verdriet, kwaad en spijt.

"NUUU!!!", riep ze terwijl ze me een klap gaf tegen mijn wang.

Ik kon het niet geloven...

Huilend spurtte ik naar boven.

Ik voelde mijn wang branden, ik  keek in de spiegel.

Een bruinharig meisje met lichtgroene ogen keken me aan.

De ogen keken me bang aan.

Er zat verdriet en ongeloof in.

Om eerlijk te zijn, ben ik bang geworden van mijn eigen moeder dus ging mij snel aangekleden.

Ik had geen idee waarvoor het helemaal in het zwart moest zijn maar gehoorzaamde toch.

Ik deed zwart topje aan, met een zwarte broek waarvan de uiteindes zijn opgerold en zwarte allstarts.

"JAYNEE ADAMS!!!!", riep mijn moeder woedend vanaf beneden.

Mijn hart begon sneller te kloppen, ik pakte mijn tas en stormde snel maar zachtjes naar beneden.

"Eindelijk! Godverdomme Jaynee!! Hoe lang moest het nog duren!", ik keek naar beneden terwijl ik richting de deur ging.

" Naar waar gaan we eigenlijk?", vroeg ik zacht maar nog hoorbaar.

"Luister Jaynee", begon moeder zacht." Hou je kop. Als ik zeg dat wij naar de hel gaan, DAN GA JIJ MET MEE!!!!!", riep mijn moeder met vuur in haar ogen.

Ik knikte hevig en snikte.

"Hou je gesnik bij je eigen, ik wil het niet horen.", zei ze zacht maar streng.

Wat is er gebeurf met haar? Waarom doet ze zo?

Is het door vader?

En naar waar gaan we?

En waarom? Een heleboel vragen spookte door mijn hoofd.

"Ik wacht buiten", zei ik en ging naar buiten zonder op een antwoord te wachten.

Na 10 minuutjes kwam moeder naar buiten, ze ging richting de auto waar tegen ik leunde.

Ze kwam naar me toe. Het volgende moment gaf ze me een klap tegen mijn wang.

"Leun niet tegen de auto", zei  mijn moeder alsof er niets was gebeurd en ze stapte de auto in.

In mijn ooghoek zag ik iemand kijken, ik keek naar de plek. En ik had een paar seconden oogcontact met....

Dylan?!?!

Oh nee hij heeft hij alles gezien? Ook de klap? Shit shit nee nee!!!!

"Tuuuuuuut tuuuuuuuuuutt!!!", moeder claksoneerde.

Ik stapte snel de auto in, meteen reef ze weg.