Never meant to be...

Confrontatie

Daar lag ze dan.

Haar ogen keken naar ons.

Haar voeten zaten vast aan het bed en ze zag er vermoeid uit.

Haar zwarte haren waren helemaal vettig en haar lichtbruine ogen stonden verdrietig.

"Hallo. Ga zitten", zei haar stem.

"Wat is dat met je benen?", vroeg ik op mijn hoede.

" Door de alcohol was het moeilijk om me binnen in deze kamer te krijgen dus hebben ze me vastgemaakt", zei mama beschamend.

Ik rolde met mijn ogen en ging op een stoel zitten.

Dylan kwam naast me zitten.

Na 5 minuten stilte, onderbrak ik hem.

"Waarom mama?", vroeg ik.

Even was het stil.

"Sorry Jayn-"

"Ik hoef geen sorry!! Je wilde me godverdomme vermoorden!!!!", riep ik woedend, maar begon al snel te hoesten omdat ik last had van mijn longen.

"Zie nu wat je me hebt aangedaan", zei ik zacht en hoestend.

"Verdriet om Louis", was het enige wat moeder zei.

"Wat?", vroeg ik.

Dylan zat de hele tijd op zijn gsm tijdens dit gesprek.

Stiekem keek ik me naar zijn scherm maar het was zwart, hij volgde dus.

"Louis. Je vader. Ik was boos op hem.

Boos omdat hij ons hier op aarde heeft achtergelaten.

En jij lijkt zo veel op hem dus... ja en plus door de alcohol."

Met walging keek ik mama aan.

"Dus ging je me even snel vermoorden?"

"Ik was niet mezelf"

"EN DAN? EEN MOEDER DOET DAT NIET!! OF ZE NU VOL DRUGS EN ALCOHOL ZIT OF NIET! LIEFDE KAN DAAR TEGENOP!!!!", riep ik woedend."Maar Waarschijnlijk was het geeneens LIEFDE wat je voor me voelde", vervolgde ik zacht.

"Jaynee, ik heb hier ook spijt va-"

"Laat het ma.

Je eigen kind proberen te vermoorden is onvergeeflijk.

Vaarwel mama.

Hou je goed.

Ik heb de sleutels van het huis nog, die ga ik je geven zodra ik hier weg ben.", zei ik terwijl ik opstond.

"Jaynee kind, ga je weg?", vroeg mama ongelovig.

"Ja", zei ik.

"Nee kind! Ik heb toch gezegd dat het me speet-", zei mama.

"Dat heb je Inderdaad al gezegd", zei ik terwijl ik de deur achter me dichtgooide.

Als we buiten op de gang staan kijkt Dylan me ongelovig aan.

"Ben je serieus ?", vroeg hij.

"Bloed serieus zelfs", antwoordde ik simpel.

"Dankje.", fluisterde ik in zijn oren.

"Voor alles"

Ik draaide me om en begon te rennen.

Ik scheurde mijn ziekenhuiskleding van mijn lijf terwijl ik door bleef rennen.

Naar de uitgang.

Mijn bruine haren vlogen achter me aan terwijl mijn groene ogen de uitgang zochten.

Gevonden.

Een keer keek ik achterom.

Dit was een gewoon een tussenstop voordat ik echt met mijn nieuwe start kon beginnen.

Dit was gewoon Never Meant to be.

Dylan die me aankeek.

Ik stak een hand naar hem op en riep:" We are not meant to be", met die woorden draaide ik me om.

Ik heb al eens eerder geprobeerd op een nieuwe start te maken maar nu gaat het me echt lukken.

Een traan viel op de grond terwijl ik nog steeds bleef doorrennen.

Weg.

Ver weg.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hallooo beste lezers

Dit is het einde van dit boek  :(

Maar........ er komt een vervolg!!

Ik had echt gaan inspiratie meer voor dit boek.

Echt niet, maar voor het volgende wel. :)

Het vervolg van dit boek zal ' Meant to be' heten.

En de proloog( dus de beschrijving) komt hier op dit boek te staan.

Het boek staat er nu nog niet op maar komt nog wel:)

Dankjee everybodyy

Aub vote

Of comment

Zal me nog meer zin geven om verder te doen  :P

Okee dan... Goodbye;