Never meant to be...

Ziekenhuis.

"Word ze ooit nog eens wakker?", vroeg een ongeruste stem.

Een zucht kreeg die als antwoord.

Over wie hadden ze het?

"Haar toestand is ok. Ze kan elk moment wakker worden, of het nu morgen is of binnen 8 jaar.

Haar toestand is stabiel.", hoorde ik een formele stem zeggen.

Huh? Wat is dit?

Ik probeerde me te bewegen.

Met al mijn kracht probeerde ik bewegen.

Niets hielp.

Wat is dit? Ben ik verlamd ofzo?

Opeens zag ik een meisje.

Mooie blonde haren en witte kleren had ze aan.

We stonden in een wei.

Vol met gras.

"Hallo Jaynee Adams", zei ze kalm.

Ze had een mierzoete stem en een kalme.

"Hallo", zei ik vriendelijk tegen het meisje.

"Ik ben Leana. 67 jaar oud.

Ik blijf er jong uitzien omdat ik een engel ben, en jij bent nu in coma", legde ze uit.

Huhh??? Een engel? In coma?

"Huh? In coma?", vroeg ik verbaasd.

Het meisje ging zitten op het gras.

" Ja, in coma", zei ze terwijl ze aan het spelen was met het gras.

"Je hoort wat de anderen horen, maar kan niet reageren. Ooit zul je wakker worden. Maar je zult je leven er voor moeten geven, om ooit nog eens wakker te kunnen worden.", zei haar mierzoete stem.

"Wat moet ik doen?", vroeg ik.

"Vechten.", zei haar stem simpel.

Ze stond op, keek me glimlachend aan. En vloog weg.

"Succes", fluisterde ze nog net voor dat ze haar vleugels open deed en wegvloog.

Daar bleef ik dan achter.

Verwarf en nietWetend wat te doen.

"Dokter, hoe lang nog?", vroeg een stem die ik kende.

Anna?

Was Anna hier?

Was ik in het ziekenhuis? En Waarom?

Hoe?

Was Anna hier alleen?

Allemaal vragen.

"Anna! Dokter zei 5 minuten geleden dat ze elk moment haar ogen kon opendoen!", riep een stem geïritteerd.

Dat was een antwoord op een paar van mijn vragen.

Dylan.

Hij was hier. Waarom? We haten elkaar! En net als er een paar vragen zijn beantwoord, komt het dubbele erbij!

"Ooh sorry hoor klootzak! Wat doe jij eigenlijk hier? Ze mag jou niet, heb je dat niet gemerkt? Waarom ben je hier? Moet je niet beter naar een van je honderden vriendinnetjes gaan?

En de jacuzzi met ze delen?", zei Anna.

Oohwjaa ze mogen elkaar niet.

Het bleef stil.

~ Dylan~

Boos keek Anna me aan.

Om eerlijk te zijn had ze echt wel gelijk...

Wat doe ik hier?

Ze mag me niet eens?

Maar toch... ik voel me op de een of andere manier schuldig.

Die heks van haar moeder heeft hier voor gezorgd.

Ik balde mijn vuisten en begon sneller te ademen.

Zie nou hoe ze hier lag.

Zo kwetsbaar.

Maar prachtig.

"Dus? Wat nou? Ga weg.", zei Anna.

Nu werd ik het ook even beu hoor.

" Wat is er, Anna? Waarom doe je zo tegen me? Kon je er niet tegen dat ik niet van je hield?", kaatste ik boos terug.

Ik had meteen al spijt.

Maar ze irriteerde me echt hard!

"KLOOTZAK!", riep Anna woedend.

" Sorry", zei ik zacht.

"Ik heb zo'n spijt van die nacht.

Zo'n spijt.

Ik schaam me diep als ik daar aan terugdenk ", zei Anna terwijl ze terug dacht aan die nacht.

Ik wist waarover ze het had.

" De lucht van dronken adem. Kotsende mensen overal.

4:06 was het", grinnikte Anna zonder enige vreudge.

" Lachend kwam je naar me toe en palmde me in. Verkocht was ik.

Zo dom dat ik was. Verliefd op het uiterlijk. Hoe kon ik ooit voor jou vallen? Een player die playt.

Hij doet zijn werk.

En ik wist het.

Maar wou ik het geloven? Nee.

Hij houdt echt van je! Hij doet het echt! Je zal hem veranderen, zei een stemmetje in mijn hoofd.

Maar hoe kon ik dat geloven?

Je bent en blijft een player!", zei Anna terwijl er een traan over haar wang op haar hand viel.

Snel veegde ze die weg.

"Neem me het niet kwalijk als ik Jay van je weg wil houden.

Je hebt echt geen idee, ook niet iets van besef wat je me hebt aangedaan.", zei Anna.

Ze stond op en liep de kamer uit.

Ja.

Wat heb ik gedaan? Met mijn domme gedrag heb ik dit veroorzaakt.

Ik had medelijden met Anna.

Ik toonde intresse in haar, ik flirtte met haar.

En dan had ik haar voor mezelf liet ik haar als een baksteen vallen.

Zomaar.

Geen reden.

En dan ging ik naar de volgende.

Terwijl ik haar daar op het feestje huilend achterliet, ben ik met het volgend slachtoffer naar huis gereden.

I didn't care.

Ze was gewoon de volgende, deal with it babe.

Eej jij! Ja jij, jij bent de volgende.

Dat was mijn motto vroeger

Zuchtend viel ik in slaap.