Never meant to be...

Met Dylan gaan eten:)

We gingen zitten, en na( ik hebbhet geteld) 7 minuten kwam Dylan met onze bestelling af.

Hij legde het op onze tafel, en bleef ons bang aankijken.

"Veel te laat?", riep ik overdreven dramatisch met de rug van mijn hand tegen mijn voorhoofd. Anna proeste het uit.

"Euhh ja... Maar als jullie een abnormale bestellingen bestellen kan ik er ook niet veel aan doen hé!", riep Dylan terwijl hij al ietsje meer zelfvertouwen kreeg.

" PARDON!!!", riep ik door het salon overdreven heen terwijl alle ogen op mij gericht stonden.

"Manager!! Manager!!!", begon ik in het rond te roepen als een belachelijke actrice.

Onmiddelijk kwam er een kleine dunne man, samen met een grote dikke struise man het salon binnen.

",Wat kan ik voor u doen. jonge dame?", vroeg de grote struise man lief.

"Die medewerker heeft ons ABNORMAAL genoemd!", riep ik terwijl Anna achter me geluidjes maakte van hoooo oooooh huuuuuhh.

Dylan was ondertussen lijkbleek geworden. En vervolgde: Nee nee, meneer!! Zo bedoelde ik het niet!", riep Dylan verontschuldigend.

" Ik kan het nog steeds niet geloven!", riep Anna met de hand van haar rug tegen haat voorhoofd.

Opeens verstoorde iets ons toneelstuk. Mijn mobiel, het was mijn moeder.

" Kom onmiddelijk naar huis, en doe iets zwarts aan", hoorde ik aan de andere kant van de lijn. "Maar mama ik-", probeerde ik. "NU!!!!!!", hoorde ik mijn moeder roepen, zo hard dat ik mijn mobiel een halve meter van mijn oor moest houden.

Tuuut tuuut. Ze had afgeterwijl

"Meneer, ik wil dat u weet dat u medewerker", begon ik terwijl ik naar beneden keek en mijn tas pakte.

Snel iets verzinnen.....

"Dat hij erg is. Je kan hem niet vetrouwen!! Ik heb een verleden met zijn vader gehad, ik ken hem.", zei ik alsof ik in een film zat.

Anna en ik lopen lachend het salon uit met onze ijsjes in onze handen.

"HHAHAHAH!!!! Dat was niet normaal!!!", lachte ik en Anna.

Zo ging het nog een tiental minuutjes door.

Toen opeens herrinerde ik me het telefoontje van mijn moeder terug.

"Ik- ik moet gaan, weet ook niet waarom", zei ik verontschuldigend terwijl ik Anna een knuffel gaf.

Ik pakte mijn fiets en fietste naar huis nadat ik Anna gedag had gezegd.

Ik stopte mijn sleutels in het sleutelgat en deed mijn fiets op slot.

Toen ik binnen kwam zag ik mijn moeder op de tafel liggen.

Ze was in het zwart gekleed en haar haar lag helemaal in de war.Een fles whisky lag naast haar.

"Mam mam!", riep ik zachtjes terwijl ik haar kin op pakte zodat ze me aankeek.

Ze sliep.

Ze had grote donkere kringen rond haar ogen en een snee onder haar oog.

Ze zag er uit als een wrak.

"Mam! Mam!", riep ik in de hoop dat ze wakker werd.

Maar dat deed ze niet.

Een paniel ging door mijn lichaam, nee nee!!

Alsjeblieft mama, jij ook niet!!

Hoe ze hier nu lag , deed me denken dat het te laat was.

Mijn laatste hoop.

Ik pakte een grote pot en vulde hem met water.

Ik plenste hem over mama heen.

Met een grote schrik en naar adem happend kwam ze overeind.

"Jay!!! Wat nou??", riep moeder boos.

"Oohh mama!!!!", riep ik terwijl ik haar knuffelde.

Nu zul je wel denken: Amai hoor!! Zij word snel bang en ongerust wat ezb seutje!!! Maar ik weet niet hoor, ik heb al zoveel meegemaakt op mijn leeftijd...

Moorden, drugs, diefstal noem maar op.

Allemaal ZELF gezien