Never meant to be...

GELUKT!

~ Jaynee~

Alles probeerde ik te bewegen.

Met al mijn kracht vechtte ik ervoor.

Het lukte niet.

Huilend rustte ik even.

Alles was donker in mijn hoofd.

Ik hoorde alles wat er rondom me gebeurde maar kon er niet op reageren.

Zo frustrerend.

Met mijn laatste kracht probeerde ik te bewegen.

Ja gelukt!

Spijtig genoeg ging alleen mijn vinger de hoogte in.

Waarom zag niemand het? Ik kon ze niet zien.

Alleen mijn vinger bleef ik bewegen.

Tot zolang het moest.

~ Dylan~

Zuchtend werd ik wakker en keek om me heen.

Anna lag in de stoel aan de andere kant van de kamer.

Opeens hoorde ik luide gil door de kamer.

"AAAAH!!! DYLAN KIJK!! HAAR VINGER!!!", riep Anna terwijl ze opstond en naar de vinger wees.

Bliksemsnel stond ik op en zag de vinger bewegen.

"Ah!", riep ik blij.

10 minuten zaten we haar in de gaten te houden.

Maar dat bleek alles te zijn, haar vinger die bewoog.

Zuchtend gingen we allebei zitten.

" Ik ga naar huis, ik heb huiswerk en ook nog een leven". zei Anna moe.

Ja, zal ik ook maar gaan?

Nee, ik wil er bij zijn als ze wakker word.

"Dag" zei ik moe.

Ze stapte de kamer uit.

Nu bleven we alleen.

~ Jaynee~

Yes!!! Ze hebben me gehoord!!!!

Dat gaf me moed dus met al mijn kracht dat in mijn lichaam zat, probeer me te bewegen.

Voorzichtig open ik mijn ogen.

Automatisch verschijnt er een glimlach op mijn gezicht, gelukt.

Thank you, angel

Ik keek de kamer rond.

Inderdaad, in het ziekenhuis.

"Mmmm...", kreunde ik omdat ik plotseling moeite had met ademhaling en plotseling miselijk werd .

Onmiddellijk opende Dylan zijn ogen.

Ik had hem niet opgemerkt.

"Jaynee!!!!!!!", riep hij overenthousiast.

Snel drukte hij op een knopje naast mijn bed.

Na een minuut kwam er een Dokter binne.

"Aah, juffrouw Adams! U bent wakker zo te zien?", zei de dokter.

Hij had grijze haren op zijn hoofd en een vriendelijke uitstraling.

Ik glimlachte naar hem.

"Ik ben meneer House().",

Nadat hij zich had voorgesteld hebben we nog een gesprek gehouden en heeft hij me gecontroleerd.

"Ik laat jullie eventjes alleen", zei hij

Huh met wie? Aah Dylan! Hij zat er gewoon bij, hij had nog geen woord gezegd.

"Tot stra-" , probeerde de dokter.

"WACHT DOKTER!", riep ik.

Maar had Onmiddellijk al spijt want ik had last van mijn longen.

Met pijn ging ik verder.

"Waar is mama?", vroeg ik zachr en voorzichtig.

" Ik ken de situatie, het lijkt me beter als u haar kamernummer ni-"

"Dokter alstublieft", ontbrak ik hem.

" Sorry jonge dame"

"Godverdomme meneer!!! Zeg op!", riep ik woedend.

Hij was zo te zien niet onder de indruk van mijn uitbarstin maar geef het nummer toch.

211 was het.

Weg was hij dan.

"Jaynee, zeker dat je naar haar wil gaan?", vroeg Dylan opeens.

"Ja", zei ik zonder hem aan te kijken.

"Ze heeft je bijna vermoord", zei Dylan verontwaardigd.

"Dus?", vroeg ik. "Waarom ben je hier eigenlijk? ", vroeg ik.

Even was het stil.

" Ik had spijt", zei hij.

Verbaasd keek ik op.

"Spijt? Omdat?", vroeg ik verbaasd.

"Als ik je had tegen gehouden tijdens ons gesprek en als we naar de Politie zijn gegaan was niets gebeurd.", zei hij verontschuldigend.

"Het spijt me", zei hij zacht terwijl hij naar de grond keek.

" Dankje", antwoordde ik hem.

"Maar ik wil toch gaan!", zei ik.

Hey! Ik was en blijf nog altijd' Jaynee' hé! Ook in tijdens serieuze momenten :)

Zuchtend stond Dylan op, maar een glimlach speelde om zijn lippen.

Lachend hielp hij me uit bed.

Zachtjes klopte hij op de deur.

Een schorre en hese stem zei dat we mochten binnen komen.

" Zeker weten?", vroeg Dylan voordat hij de deur opende.

Ik knikte voorzichtig.

Ik wou haar zien.

Voorzichtig duwde Dylan de deur open.