Wanneer het masker breekt

Hoofdstuk 1

POV Jennifer
Voor 6 maanden heb ik zoveel verschillende psycihatoren en psychologen gezien, zoveel gesprekken moeten voeren. Ik kon niet thuis wonen en heb in een gekkenhuis gezeten. Dat zeiden ze natuurlijk niet, maar zo voelde het wel. Tussen alle malloten en gekken. Therapie na therapie, behandeling na behandeling en groepsgesprek na groepsgesprek. Maar het heeft geholpen: ik ben weer gaan praten. Ik hou nog steeds niet van praten en al helemaal niet van aanraken, maar het gaat beter. Ik kan nog steeds niet vertellen wat er met mij is gebeurt. Maar ik heb zoveel vooruitgang geboekt dat ik uit het gekkenhuis mag.

In die 6 maanden heb ik mijn school afgemaakt. Toen ze erachter kwamen dat ik alles wist van elk onderwerp, hebben ze me ingeschreven bij de school waar mijn zusje naartoe gaat en heb ik in die 6 maanden verslagen geschreven, toetsen gemaakt en examens gedaan. Ik ben alleen niet echt naar die school geweest, ik mocht het vanuit het gekkenhuis doen. Maar zo heb ik mijn diploma gehaald, alles met een eindcijfer 10.

Maar nu ga ik naar een of ander experimenteel ding. Het is een soort wijk aan de rand van een stad waar krankzinnigen heen kunnen. In de wijk staan huizen, een supermarkt, een sporthal, een klein winkelstraatje met kledingwinkels en kappers en een disco en wat nog meer. Het is de bedoeling dat de krankzinnigen wennen aan het 'gewone leven' en later weer kunnen functioneren in de samenleving. Hier is ook een beroepsopleiding en natuurlijk een groot gebouw waar alle krankzinnigen met hun psychologen en psycihatoren moeten praten en groepsgesprekken moeten houden. Ik kom in een huis te wonen met 3 andere krankzinnige meiden die hier nieuw zijn. Blijkbaar zijn wij allen slachtoffer van ontvoeringen, ik rol denkbeeldig met mijn ogen, want dat schept een band blijkbaar. De wijk is compleet afgesloten van de rest van de stad, met maar 1 weg naar buiten. En daar staat natuurlijk ook een hek voor die van 22:00-06:00 op slot zit en als die open is, staat er een portier de boel in de gaten te houden. En heb ik al verteld dat hier geen alcohol wordt geschonken? Nog niet? Oké, hier wordt geen alcohol geschonken! Ik bedoel, niet dat ik het nodig heb. Ik heb in mijn hele leven nog nooit alcohol gedronken, maar het gaat om het principe. We zijn gewoon gevangen, ik kan net zo goed in het gekkenhuis blijven waar ze om 20:00 uur je kamer op slot gooien. Nu ik erover nadenk, hier is het wel beter. En hier zijn de krankzinnigen minder krankzinnig dan in het gekkenhuis. Dat hoop ik ten minste. En hier kan iedereen mij de hele dag bezoeken, als ze zich hebben gemeld bij de portier. Maar alsnog, ik mag de wijk niet verlaten! Want stel je voor dat ik weg zou lopen! Nee serieus, de wijk heeft aan de oostkant de poort en aan de westkant een stukje bos. En rondom de wijk staat een metershoge muur. Alsof dat mij zou tegenhouden.

Ik moet eerst wennen aan mijn nieuwe verblijf, kennis maken met mijn huisgenootjes en wat nog meer. Dan moet ik een opleiding kiezen die ik wil gaan volgen, wanneer mijn psycholoog zegt dat ik het aankan. De bedoeling is dat ik na mijn opleiding terug ga naar 'de grote mensen wereld'. Een opleiding duurt gemiddeld 4 jaar, dus ik hoop hier zo snel mogelijk weg te kunnen. Ik moet alleen beslissen welke opleiding ik ga doen. Daar moet ik nog over nadenken. Eerst maar mijn nieuwe huis inspecteren. Mijn hele familie is mee: mijn vader rijdt, want ik heb geen rijbewijs, en ook mijn moeder, zusje en oma zijn mee. De achterbak is volgeladen met mijn spullen. Gelukkig heb ik niet zoveel spullen, aangezien het anders echt niet zou passen. We zijn net de portier gepasseerd en zoeken nu naar de juiste straat. Het is groter dan dat ik had verwacht, maar blijkbaar hebben ze alle malloten van heel Nederland bij elkaar gezet en er een muur omheen geplaatst. Al snel komen we aan bij het goede huis. Het is een rijtjeshuis met een kleine voortuin. De andere huizen zijn tegen de achterkant aangeplakt, dus ik verwacht geen achtertuin.

Moeiteloos pak ik een van mijn zware dozen en til die het het huis in. Ik zie dat mijn vader moeite heeft met een andere doos en ik weet dat die twee dozen evenveel wegen. Het is een klein huisje met een hal als je de voordeur binnenkomt. Daar is meteen de wenteltrap, de elektriciteitskast, de wc en een deur naar de woonkamer. De woonkamer en de keuken zijn gecombineerd waarbij het een L-vorm heeft. Op de eerste verdieping zijn 2 kamers en een badkamer, allemaal heel klein. En op zolder zijn nog 2 kamers en een washok, alle kamers zijn even groot. Mijn kamer is op zolder. Ik loop meteen naar zolder en zet de doos, die ik in mijn handen heb, neer. Dit zijn al mijn kleren, allemaal zwart. Ik draag alleen maar zwart, ik heb 5 jaar lang alleen maar zwart gedragen en het zou zo raar voelen om een andere kleur aan te hebben. Ik hang al mijn kleren in de kast en loop weer naar beneden. Daar neem ik mijn boksbal in mijn ene hand en een doos met gewichten in mijn andere hand. Die leg ik ook in mijn kamer neer. Mijn zusje brengt een doosje naar boven. Raar, ik heb die doos niet ingepakt. Wat zou erin zitten? Mijn zusje opent de doos en haalt er een hele stapel foto's uit en plakband. Zonder iets te zeggen begint ze mijn hele deur te beplakken met foto's: foto's van voordat ik was ontvoerd en een paar foto's van het laatste halfjaar. Ik laat Allison maar haar gang gaan, ergens heel diep van binnen vind ik het een fijn gevoel. Daarbij haalt ze een fotolijsten uit de doos, met daarin een foto van Allison en ik. Die is vorige week genomen. Toen kon ik eindelijk voor de eerste keer een glimlach produceren, een neppe, maar toch. Ze heeft een arm om me heengeslagen in de foto en lacht een oprechte glimlach. Allison zet die op mijn nachtkastje. Ik wil mijn zusje een knuffel geven, maar dat kan ik niet. "Hoe vind je het? Met alle foto's?" Vraagt Allison terwijl ze naar de deur wijst. "Leuk." Antwoord ik kort. Het is misschien emotieloos, maar Allison lijkt het te waarderen. Zij weet immers hoeveel moeite het me kost om mijn mening te geven. "En die foto op je nachtkastje?" Ik kijk mijn zusje aan. "Heel leuk." Ik probeer te glimlachen, maar ik krijg het niet voor elkaar, mijn gezicht blijft een masker. Het lijkt Allison niet te deren. "Daar ben ik zo verschrikkelijk blij om!" Ze lacht haar tanden bloot. "Mag ik je een knuffel geven?" Vraagt ze voorzichtig. Ik doe onbewust een stapje naar achteren en haal diep adem door mijn neus. Ik dwing mijzelf weer terug naar voren te stappen, maar Allison heeft het al gezien. "Maak je geen zorgen Jen. Een ander keertje, oké?" Ik knik en trek met veel moeite mijn mondhoeken omhoog. Ik zie een traan in Allisons ogen verschijnen en ze glimlacht geëmotioneerd. "Ik vind het zo fijn als je lacht." Mompelt ze. Ik weet niet wat ik met haar emoties aanmoet en ik besluit mijn boksbal op te hangen.

Wanneer het hangt draai ik me weer terug naar Allison, die al verdwenen is. Natuurlijk heb ik haar horen weglopen, maar stiekem hoopte ik dat ze er nog was. Gelukkig hoor ik beneden mijn ouders, mijn oma en Allison praten. Ik loop naar beneden en zie mijn familie een kopje thee drinken. "Lieverd, ga lekker zitten. Dan maak ik ook een kopje voor jou." Mijn moeder is al opgestaan en komt terug met een theeglas en een snelkoker. "Ik heb Engelse thee gepakt. Vind je dat goed?" Mijn moeder kijkt me vragend aan. Ik knik maar en ga op een stoel zitten. Nog steeds ben ik niet gewend aan het gezellige, het huiselijke. En dat terwijl mijn familie mij iedere zondag kwam bezoeken toen ik in het gekkenhuis zat. In het begin sloot ik mezelf op in mijn kamer en luisterde ik door de muur heen naar mijn familie. Daarna zat ik in de hoek in de kamer, was ik hen aan het observeren. Vervolgens zat ik aan tafel met ze en nu antwoord ik wanneer ze een vraag stellen. Het klinkt misschien als babystapjes, maar voor mij zijn het leeuwensprongen.

Mijn vader slaat plots met zijn hand op tafel. Iedereen schrikt zich een ongeluk, behalve ik natuurlijk. Ik zag in mijn ooghoek mijn vaders hand al aankomen. Ik hou iedereen in de gaten. "Jennifer, we hebben nog een cadeautje voor je!" Jubelt mijn vader blij. Mijn vader haalt een plat, vierkant ding tevoorschijn in inpakpapier. Ik open het en het blijkt een gloednieuwe laptop te zijn. "Dank jullie wel wel." Mijn moeder legt haar hand op de mijne. Mijn hand verstijft en ik heb de nijging om haar hand weg te slaan, maar ik hou me in. "Maak er een geweldige tijd van en we komen vaak genoeg langs." Ze staat op. "Wij moeten nu vertrekken. Wees lief voor je huisgenootjes en we komen je zo snel mogelijk weer opzoeken."

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

Hallo lieve mensen!

Jullie zien het goed, het is een nieuw verhaal! Ik ben heel erg benieuwt naar wat jullie ervan vinden. Laat het me alsjeblieft weten in de reacties. Het is een mysterie en daarbij is er ook genoeg actie, vriendschappen en zelfs romantiek. Als je het een leuk verhaal vind, like and comment please! Want dat helpt en dat waardeer ik ook heel erg. Ik update elke vrijdag of zaterdag (of zondag, als ik het vergeet😂). En als je benieuwt bent naar mijn andere verhalen, kijk op mijn profiel! Ik heb namelijk 1 kort verhaal en 2 verhalen in de historische fictie.

Ik ben heel blij met dit nieuwe verhaal en ik hoop dat jullie het ook zo leuk vinden!

Graag stemmen, reageren en volgen!

😘😘😘 Riez-_- 💋💋💋