Wanneer het masker breekt

Hoofdstuk 9

De volgende dag ben ik al weer vroeg wakker, zoals altijd. En ren weer mijn rondje, zoals altijd. Allison ligt bij mij op de kamer, ik heb een tweepersoonsbed. Ik loop naar boven toe en zie dat ze nog slaapt. Maar ik geen herrie wil maken en haar wakker maken, dus sluip ik weer naar beneden. Daar ga ik op de bank zitten en haal mijn mobiel tevoorschijn. Allison heeft haar nummer in mijn mobiel gezet, zet zoals die van mama, papa, oma, Maya, Quinta, Jamie en zelfs mijn oude vrienden. Ik staar naar het nummer van Roos. Uiteindelijk schud ik mijn hoofd en leg mijn mobiel op tafel. Vanuit mijn ooghoek zie ik een auto aankomen, met Lucas die de auto bestuurd. Ik wist niet dat hij vandaag zou komen. Hij stapt uit de auto en loopt naar de deur toe. Al voordat hij bij de deur aangekomen is, heb ik de deur voor hem open gedaan. "Goedemorgen." Zegt hij vrolijk. "Hallo." Antwoord ik en ga weer op de bank zitten. Hij loopt achter me aan. "Hoe gaat het met je vandaag?" Vraagt hij terwijl hij op een stoel neerploft. "Allison is hier, ze logeert bij mij." Antwoord ik. Lucas knikt. "Klinkt gezellig! Slaapt ze nog?" Ik knik als antwoord. Lucas gaat even verzitten en kijkt om zich heen. "Slaapt Quinta ook nog?" Ik knik nogmaals. "Oké." Dan kijkt Lucas naar de tafel en ziet mijn mobiel. "Sinds wanneer heb jij een mobiel?" Hij pakt het ding op en drukt hem aan. Daar verschijnt dezelfde foto als die op mijn nachtkastje staat. "Leuke foto." Glimlacht hij. "Die heb je al gezien." Zeg ik een beetje verbaast, ook al laat ik dat niet merken. "Weet ik, maar het blijft een leuke foto." Ik kijk naar de tafel en ik weet zeker dat ik vroeger knalrood zou zijn geworden. "Dank je." Mompel ik maar. "Moet ik mijn nummer er ook in zetten? Dat is wel praktisch, niet?" Ik slik moeilijk en knik. "Dat is wel praktisch, ja." Hij houd mijn mobiel voor zich uit en ik ontgrendel het. Dan zet hij zijn nummer erin. "Ik stuur ook even een Whatsappje naar mij, dan heb ik ook jouw nummer." Ik knik. "Oké." Vervolgens geeft hij mijn mobiel terug aan mij. Ik kijk naar het scherm en zie het appje dat hij stuurde. Is dit het nummer van de meeste knappe, aardigste, gespierdste, mooiste en beste jongen van de hele wereld? Dan krijg ik een appje terug. Ja. Ik kijk naar Lucas, die nu hardop aan het lachen is. Ik moet, tot mijn eigen verbazing, ook even grinniken en schud mijn hoofd.

"Wow!" Hoor ik opeens achter me. Ik schrik me een ongeluk en draai me om naar het geluid. Allison staat in de deuropening en kijkt me met grote ogen aan. "Je lacht." Zegt ze verbijstert. Ik bevries en mijn gezicht wordt weer een masker. Ik had naar niet horen aankomen! Ik dacht al dat die jongen gevaarlijk is. Hij leid me af. Normaal gesproken hoor ik alles en nu kon Allison zomaar binnenkomen, zonder dat ik het door had! Lucas staat op en loopt naar Allison toe. "Hallo, jij bent vast Allison. Ik ben Lucas, de broer van Quinta." Hij schud haar hand. "Hoe deed je dat?" Vraagt Allison, nog steeds verbaast. Lucas kijkt haar niet-begrijpend aan. "Hoe heb je haar laten lachen?" Verduidelijkt ze. Lucas haalt zijn schouders op. "Weet ik niet. Normaal gesproken vinden mensen mij helemaal niet grappig. Meestal ben ik de enige die om mijn grapjes lacht." Ze kijken allebei mij aan, maar ik staar naar de tafel. Hoe kon ik Allison niet horen aankomen? Lucas kijkt Allison aan met opgetrokken wenkbrauwen. "Laat haar maar." Mompelt Allison.

Allison en Lucas gaan zitten en Allison kijkt me aan. "Wat zit je dwars?" Vraagt ze aan me. "Ik hoorde je niet aankomen. Ik hoor altijd alles." Mompel ik. Lucas haalt zijn schouders op. "Dat is toch niet zo erg?" Ik schud mijn hoofd en kijk hem recht aan. "Je begrijpt het niet. Ik hoor altijd alles, ik weet altijd precies waar iedereen is. En nu hoorde ik niet dat ze wakker was geworden, niet dat ze 2 trappen afliep en niet dat ze de deur open deed. En dat terwijl ik altijd alles hoor." Lucas knikt langzaam, maar is duidelijk nog steeds verbaast en ziet nog steeds niet in waarom het een groot probleem is. Ik schud gefrustreerd mijn hoofd. Ze snappen het niet, als dit was gebeurt toen ik gevangen zat... Een flashback schiet door mijn hoofd. Ik sta op en loop naar de keuken.

Vanuit de keuken kan ik nog gewoon horen wat Allison en Lucas zeggen. "Weet je, Jennifer praat in haar slaap." Mompelt Allison. Ik bijt op mijn wang en probeer weer rustig te worden. "Ze was vannacht tegen Roos aan het praten. Ze zei dat ze het zo oneerlijk vond. Dat Roos daar had moeten zitten en niet Jen. En ze zei nog wat anders." Ik hoor Allison moeilijk adem halen. "Ze had het over de tijd dat ze gevangen zat. Ze hadden haar aan een stoel vastgebonden. Ze hadden haar mishandeld! Elke keer wanneer Jen vroeg wanneer ze naar huis mocht, waarom ze dat deden. En ook wanneer ze huilde werd ze mishandeld. Ook wanneer ze boos werd. Ook toen ze bang was. Ze zeiden allemaal dingen tegen haar, maar dat was in een vreemde taal. Ze snapte er niets van. En wanneer ze dat zei, werd ze mishandeld." Ik loop stilletjes terug naar de woonkamer en zie dat Allison huilt. "Ze hebben gewoon mijn zus gebroken!" Lucas is naast Allison komen zitten en heeft een arm om haar heen geslagen. "Daarom kan ze nu niet lachen, niet huilen, geen emotie tonen. Want elke keer toen ze dat deed daar, werd ze mishandeld!" Allison kijkt Lucas met betraande ogen aan. "Ze was vroeger altijd zo vrolijk. Ze kon met iedereen praten en iedereen mocht haar. Ze lachte vroeger zo veel. Om haar eigen grapjes, om die van een ander. Of ze lachte gewoon omdat ze iets grappig vond. En nu lacht ze nooit meer! En de mensen die dit haar hebben aangedaan, zijn nog steeds op vrije voet. Die doen dat doodleuk bij een ander meisje nu." Lucas wrijft over Allisons rug. "Ik weet het." Mompelt hij alleen maar. "Waarom kan Jen niet gewoon vertellen wie haar hebben ontvoerd?" Vraagt ze wanhopig. "Omdat ik dat niet kan." Zeg ik kil, terwijl ik het zo niet bedoel. "Sorry." Mompel ik er dus maar even achteraan. Allison droogt haar tranen en loopt naar mij toe. "Je hoeft geen sorry te zeggen." En ze trekt mij in een knuffel. Ongemakkelijk blijf ik bewegingsloos staan. Wanneer Allison los laat glimlacht ze door haar tranen heen. "Dit is de eerste keer dat je een knuffel accepteert."

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

Hallo lieve mensen💓,

Alle stemmers heel erg bedankt!💋💋💋😍😍😍
Bedankt voor de lieve reacties!💕💕💕😘😘😘

Hoofdstuk 9 alweer! Wat vinden jullie tot nu toe van Jennifer en haar verleden? En wat vinden jullie van het verhaal in het algemeen? Ik ben heel erg benieuwd.

En je weet: stemmen, reageren en volgen stel ik heel erg op prijs!😍
X Riez-_-😻