Wanneer het masker breekt

Hoofdstuk 27

"Jennifer!" Gilt Allison hysterisch als ze mijn arm ziet. Net boven mijn elleboog heb ik een grote snee van het vlijmscherpe mes. Ik voel de pijn nauwelijks en ren zo hard als ik kan het bos in. Daar stop ik abrupt en luister naar de omgeving, de stalker ging rechts. Ik begin weer te rennen en achtervolg de stalker. Ik heb het gevoel dat ik op de stalker inloop. Maar alsnog heeft de stalker een flinke voorsprong. Ik hoor gekletter van een hek en na een poosje doorrennen ben ik bij het metershoge hek aangekomen, stalen buizen met gaas ertussen (zie foto #notsponsored😂). Ik ren met volle vaart op het hek af en klim naar boven, mijn handen hebben de bovenkant beet en ik trek mezelf omhoog. Ik glij makkelijk over het hek en land soepel op mijn voeten. Ik zie dat ik in een klein steegje ben, waar ik 2 kanten op kan. Op instinct ga ik links en ik zie nog net een auto de hoek om rijden. Het is een zwarte auto zonder nummerbord. "Verdomme!" Vloek ik. Waarschijnlijk is die auto gestolen, dus daar heb ik ook niets aan. Ik sla hard tegen het hek, klim eroverheen en ren terug naar mijn vrienden.

"Daar ben je weer! Waar was je heen?" Allison komt op me af en knuffelt me stevig. Ik sta stokstijf en wacht tot ze klaar is. Lucas staat al klaar met een EHBO-doos en ik pak het ding van hem over. Handig bind ik mijn arm in en geef de doos weer terug aan Lucas. "Was dat...?" Begint Lucas. Ik knik. "Jennifer Ackermans! Je zou niet zomaar weglopen. Je staat onder mijn verantwoordelijkheid." Zegt dokter Holt pinnig terwijl ze met driftige stappen komt aanlopen. Ik rol met mijn ogen en raap mijn geweer van de grond. Dan ziet de dokter mijn verband pas zitten. "Wanneer is dat gebeurt? Dat had je op de heenweg nog niet." Zegt ze verbaast. "Klopt." Bits ik terwijl ik mijn geweer aan Rik geef. "We gaan naar huis." Zeg ik tegen de man. "Och, wat jammer. Maar wel heel goed geschoten." Zegt hij vriendelijk. "Maar... Wat gebeurde er eigenlijk?" Ik haal mijn schouders op. De man lijkt het niet heel erg te deren. "Ach, ongelukjes gebeuren." Mompelt hij vrolijk terwijl hij het geweer opruimt. Ik vind het best apart dat die man zo luchtig doet over een ongeluk waarbij er bloed is, op een schietterrein met geweren, maar ik bemoei me daar niet mee. "Hopelijk zie ik je nog een keertje." Ik knik en loop naar de rest van de groep. "Gaan we naar huis?" Vraagt Quinta. Lucas knikt en we stappen in de auto.

"Jongedame, ik vind jou gedrag niet kunnen." Dokter Holt draait zich naar mij om. "We hadden een duidelijke afspraak." Ik erger me momenteel dood aan de dokter. Jongedame? Ze is zelf iets van 34 jaar oud! Dat scheelt maar 15 jaar. "Het zal niet meer gebeuren." Zeg ik emotieloos. De dokter kijkt me fel aan. "Nee dat zal zeker niet meer gebeuren, omdat ik jou niet meer ergens naartoe laat gaan. Zelfs niet onder begeleiding!" Roept ze luid. Allison zucht geërgerd naast me. "Is dat niet een beetje overdreven?" Dokter Holt schud haar hoofd. "Zeker niet. Je moet niet vergeten dat Jennifer zware psychische problemen heeft en in een psychose kan raken. Daarbij heeft ze de vaardigheden om iemand flink te verwonden en om te kunnen verdwijnen. Als Jennifer zich niet aan afspraken houdt, dan kunnen we geen afspraken maken." Zegt dokter Holt beslist. Allison schud haar hoofd. "Wat een onzin." De dokter haalt haar schouders op. "Jij hebt recht op je eigen mening." Allison draait zich om naar het raam en slaat mokkend haar armen over elkaar heen.

Thuis aangekomen stampt Allison meteen naar binnen zonder gedag te zeggen tegen dokter Holt. Lucas en Quinta zeggen kort gedag tegen de dokter en lopen ook naar binnen. Dokter Holt slaat haar armen over elkaar heen en kijkt me aan. "Tot de volgende keer." Mompel ik kort en ik wil ook het huis binnenstappen. "Ik ben veel over je te weten gekomen vandaag." Ik draai me om naar de dokter. "Zoals?" Vraag ik emotieloos. "Vanalles. Tot ziens Jennifer." Dokter Holt draait zich om en loopt de straat uit. Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog en draai me schouderophalend om en loop naar binnen. Het zal wel.

"Hoe was het?" Vraagt Maya. "Goed. We faalden in schieten, maar Jennifer is echt heel erg goed." Zegt Lucas terwijl hij me de trap op trekt. "Wat gebeurde er?" Fluistert hij me toe. Ik haal mijn schouders op en trek mijn arm los van zijn greep. "Raak me niet aan." Sis ik. "Verdomme, sorry. Ik weet." Zucht Lucas terwijl hij me loslaat. "Maar wat gebeurde er daar?" Vraagt hij weer. Ik stop op de overloop en kijk hem aan. "De stalker was daar, hij of zij gooide dit mes." Ik haal het mes tevoorschijn en zwaai er een beetje mee rond. "De stalker mikte op Allison. Als ik haar niet had weggetrokken..." Ik pauzeer even voor het dramatische effect. "Gelukkig hoorde ik het aankomen en..." Vervolg ik mijn verhaal. "Wacht even! Jij hoort een vliegend mes aankomen?" Onderbreekt Lucas me. "Vliegend mes?" Vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen. Lucas maakt een wegwerpgebaar. "In ieder geval, ik hoorde het aankomen, trok Allison op de grond, het mes schaafde mijn arm, ik raapte het mes op en verborg het en ging achter de stalker aan. Jammer genoeg had die een te grote voorsprong. Het enige dat ik zag, was een zwarte auto zonder nummerbord. Waarschijnlijk gestolen, dus daar hebben we niets aan." Eindig ik mijn verhaal. "Oké, wat doen we nu?" Ik denk even na. "We gaan morgen nog steeds naar die printer op zoek. Daarbij zoeken we uit of dat Johnny de stalker kan zijn door te kijken of hij de mogelijk heeft gehad om op het schietterrein aanwezig te kunnen zijn." Besluit ik. "Oké, goed plan. Ik ben morgen vrij, dus ik kan de hele dag meehelpen. Ik zal 's Ochtends komen." Zegt Lucas en ik knik. Daarna verstop ik het mes in mijn kamer en Lucas gaat naar beneden, ik volg hem niet veel later.