Wanneer het masker breekt

Hoofdstuk 36

9 dagen na de ontvoering van Allison. Ik hoor mijn ouders auto al aankomen en loop met lood in de schoenen naar beneden. Daar open ik de deur voor mijn vader en moeder. Beide zien er net zo slecht uit als dat ik me voel. Dikke wallen onder hun ogen, een grauwige huidskleur, vettige haren, vieze kleren en hun hele houding is ingezakt en ingedoken. Wanneer ze mij zien, gaan ze rechter staan en hun ogen spuwen vuur. "Jennifer Ackermans." Klinkt er schel uit mijn moeders mond. Ik stap netjes aan de kant en laat mijn ouders binnen. Wanneer ze in de woonkamer staan, doe ik de deur naar de hal dicht. Mijn vader draait zich om en kijkt mij woest aan. "Jij!" Hij duwt pinnig met zijn vinger naar mij. "Jij hebt ervoor gezorgd dat mijn onschuldige kleine meisje ook ontvoerd is. Ze is straks net zo verknipt als jij! Dan ben ik allebei mijn dochters kwijt. Dat kan ik niet aan! En het is allemaal jouw schuld, die gek stalkte jou en je ging niet naar de politie! Ik overleef het niet als ik beide dochters kwijt ben." Hij spuugt de woorden naar mij. Ik kijk hem emotieloos aan, maar van binnen sta ik te huilen. "Je hebt mij. Ik ben hier, ik staat voor je." Zeg ik. "En ik zorg ervoor dat Allison weer terugkomt." Voeg ik beslist toe. Hij schud zijn hoofd. "Mijn dochter heb ik verloren toen jij 14 jaar was, toen jij ontvoerd werd. Wat ik ervoor terug heb gekregen is slechts een schaduw van mijn meisje!" Ik staar naar mijn voeten. "Dat ik geen gevoelens toon, wilt nog niet zeggen dat ik geen gevoelens heb. En papa, jij hebt mijn gevoelens net heel erg gekwetst." Mijn vader schopt boos tegen de dichte deur. "Dat interesseert me geen reet! Ik wil mijn meisje terug! Ik wil Allison!" Mijn moeder geeft mijn vader een knuffel. "Het is niet mijn schuld, maar die van Mandy." Mijn moeder kijkt mij vernietigend aan terwijl ze mijn vader knuffelt. "Die Mandy stalkt jou, niet Allison en nu is Allison ontvoerd en dat is jouw schuld."

"Het is Mandy's schuld." Zegt Lucas. Mijn ouders schrikken zich een ongeluk, die hadden Lucas niet beneden horen komen. Ik hoorde hem natuurlijk wel en ben blij dat hij er is. "Pardon? Wie ben jij?" Vraagt mijn moeder met half dichtgeknepen ogen. Lucas steekt zijn hand uit. "Mijn naam is Lucas, ik ben de broer van Quinta. Ik ben goed bevriend met jullie beide dochters." Mijn moeder kijkt hem aan alsof hij een stuk vuil is. Mijn vader schud met tegenzin Lucas' hand. "En jij bent met Allison bevriend?" Vraagt hij. "En met Jennifer." Vult Lucas aan. "Ben jij ook schuldig aan Allisons ontvoering?" Vraagt mijn vader en ik schaam me voor mijn vaders vraag, al is dat natuurlijk niet van mijn gezicht af te lezen. Lucas schud zijn hoofd. "Nee, Mandy is schuldig aan Allisons ontvoering." Mijn vader slaakt ongeduldig een zucht. "Die Mandy stalkte Jennifer en daar is Allison nu de dupe van geworden." Zegt mijn vader. "Dat klopt, maar dan is het nog niet Jennifers fout." Spreekt Lucas tegen. "Jennifer wist dat Mandy haar stalkte, wist dat ze gevaarlijk was en ging niet naar de politie. Het is 100% haar schuld." Zegt mijn vader fel. Ik trek aan Lucas' mouw en trek hem mee naar de hal.

"Laat ze geloven wat ze willen. Ze zijn kapot van verdriet om Allison. Ze zijn depressief en gedesillusioneerd." Vertel ik hem. Lucas schud zijn hoofd. "Dat kan wel zijn, maar dan hebben ze nog steeds geen recht om dat alles tegen jou te zeggen." Spreekt Lucas tegen. "Ik kan het hebben. Zij kunnen niet omgaan met het verlies van nog een dochter." Zeg ik. Lucas schud wild zijn hoofd. Ik twijfel even en beweeg even mijn vingers. Uiteindelijk leg ik mijn hand dan toch op Lucas' arm. "Laat het, ze zijn in rouw. Nog een dochter die ze kwijt zijn." Lucas kijkt me doordringend aan. "Ze zijn jou niet kwijt en Allison komt boven water. Mandy kan niet winnen." Ik schud mijn hoofd. "Dat doet zo ook zeker niet. Ik haal Allison terug, hoelang ik ook moet zoeken!" Zeg ik beslist.

Na 3 weken, 6 dagen en 7 uur non-stop te zoeken heb ik eindelijk een idee waar Allison zou kunnen zijn. Snel roep ik Lucas naar boven. Hij was al veel hier, maar sinds Allison vermist is, is hij hier bijna altijd. Ondertussen zijn mijn ouders in een diepe depressie, ze zijn na hun bezoek niet meer langs geweest en hebben daar blijkbaar ook helemaal geen behoefte meer aan. Ze vinden het duidelijk nog steeds mijn schuld is dat Allison ontvoerd is.

"Wat?" Roept Lucas, buiten adem omdat hij zo snel de trap op is gerent. "Ik weet waar ze is." Zeg ik terwijl ik mijn kluis weer uit mijn bureaulade haal. Ik geef Lucas een pistool. Ikzelf doe 2 messen in mijn schoenzolen, doe een mes in mijn broekrand en verstop een paar werpsterren in mijn mouwen. "Geen pistool voor jou?" Vraagt Lucas. Ik pak een groot pistool uit de kluis en haal een wenkbrauw omhoog. "Laat maar." Mompelt hij. "Kom." Samen lopen we naar Lucas auto. "Haal jij mij weer bij de bosrand op?" Vraag ik aan hem. Hij knikt.

"Waar gaan we heen?" Vraagt Lucas wanneer we aan de andere kant van het hek staan. "Ik rij wel." Snel ga ik achter het stuur zitten en ik wacht nauwelijks totdat Lucas fatsoenlijk zit en geef een dot gas. Na een uur rijden staan we voor een verlaten pand. "Blijf hier zitten. Ga het gebouw niet in." Zeg ik tegen Lucas terwijl ik naar de deur van het pand loop. "Ik wil meehelpen." Begint Lucas. "Nee, jij gaat niet mee." Beslis ik terwijl ik naar binnen loop. Terwijl ik naar binnen loop hoor ik Lucas de politie bellen.

💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟

Lieve wezentjes hier op aarde en daarbuiten👽,

Weer een hoofdstuk! Het is, vind ik dan, een best zielig hoofdstuk waarbij Jennifers ouders haar zo beschuldigen. Maar daarbij eindigt het ook met een cliffhanger! Laat me alsjeblieft weten wat je ervan vindt en vergeet niet te stemmen😁.

En daarbij: ik sta #1 bij Mysterie/Thriller!🎉🎊😻🎈💋💕💙👍💟❤️ OMG! Zo blij! Iedereen dank je wel! Ik ben zo blij en dat is door jullie! Ik hou van jullie!💙💙💙💙💙💙

Don't forget: love you guys😘.

💕Xxx Riez-_-❤️💋