Wanneer het masker breekt

Hoofdstuk 7

Na het eten kleed ik me snel om en wil de deur uitlopen om een rondje te rennen. Ik doe net de deur open als ik mijn naam hoor. "Jennifer, wacht even." Ik draai me om en zie Quinta boven aan de trap staan, in sportkleren. "Zouden Lucas en ik met je mee mogen lopen?" Ik kijk haar even aan, dan knik ik. "Ik ren snel." Waarschuw ik haar. Ze glimlacht. "Maakt niet uit." Dan draait ze zich om. "Lucas, Jennifer gaat nu ook hardlopen. We gaan samen met haar hardlopen." Ze loopt alvast de trap af. Boven horen we wat gestommel en vervolgens verschijnt Lucas in zijn sportkleren. Ik moet er even van slikken en stap de deur uit. "Ik moet eerst even strekken." Mompelt Quinta verlegen en ik knik. Dat doe ik nooit, maar nu doe ik met haar mee. Na het strekken beginnen we met hardlopen. Ik laat Quinta en Lucas het tempo bepalen en ren met hun mee. Zelf ren ik veel harder, maar nu hou ik me in. Quinta concentreert zich op haar ademhaling en Lucas kijkt nieuwsgierig om zich heen. Ik kijkt strak vooruit.

Na een 20 minuten houdt Quinta het niet meer. "Ik moet afhaken, ik kan niet meer." Ik knik en samen rennen we de kortste route terug naar huis. Ik ben nog helemaal niet moe en ook Lucas ziet er niet uitgeput uit. "Ik ga nog een stukje verder, jij ook Jennifer?" Ik knik en laat Lucas voor me gaan. Hij draait zich om naar me. "Laat mij je niet tegenhouden. Ik pas me wel aan." Roept hij naar achteren. Ik schud mijn hoofd. "Ik ren snel." Hij haalt zijn schouders op. "Ik ook." Ik twijfel even, maar besluit dan op mijn eigen tempo te rennen. Ik schiet langs Lucas heen en hij kan me met moeite bijhouden. Nog steeds is dit niet heel uitputtend voor mij en ik ren op mijn gemak verder. Na een kwartiertje stopt Lucas in het bos. "Jeetje! Ik moet echt wat aan mijn conditie doen!" Lacht hij terwijl hij voorover gebogen hangt en moeilijk adem haalt. Ik sta bewegingsloos naast hem. Nog steeds naar adem happend laat hij zich in het in het gras zakken en rolt op zijn rug.

Ik spits mijn oren en kijk om me heen. Hier klopt iets niet. Ik bekijk alle bomen en speur langs alle struiken. Lucas heeft niets in de gaten en zit gezellig te kletsen over zijn slechte conditie. Dan zie ik een een paar ogen in het donker. Zo snel als ik kan, wat heel snel is, ren ik naar de boom waarachter ik de ogen zag. De ogen zijn verdwenen. Ik kijk om me heen, maar kan niets meer zien. Dan kijk ik naar de vloer en zie een voetafdrukken. Iemand was hier. Een getraind iemand, anders zou die persoon niet zo ongezien weg kunnen zijn geglipt. "Wat is er?" Hoor ik achter me. Ik draai me om naar Lucas. Ik twijfel even, moet ik het hem vertellen? Nee, dat zou hem alleen maar ongerust maken. "We gaan terug." Deel ik hem emotieloos mee. Hij kijkt me verbaast aan. "Wacht, waarom?" Ik loop al terug. "Nu." Hij komt achter me aan. "Wat was daar?" Vraagt hij bezorgd. "Weet ik niet." Zeg ik kort. "Moet ik me zorgen maken? Mijn kleine zusje woont hier ook." Ik kijk hem aan. "Er gebeurt helemaal niets met Quinta, Maya en Jamie. Ik bescherm ze." Zeg ik vastbesloten. Ik weet niet wie dat was, maar ik ben vastbesloten om mijn huisgenootjes te beschermen. "Waarvoor zou je ze moeten beschermen?" Zegt Lucas. Ik negeer hem, ik weet het ook niet. "Voor wie?" Zegt hij boos terwijl hij mijn arm pakt. Ik kijk hem even aan en geef hem vervolgens een schop tegen zijn bovenarm. Zijn hand schiet los van mijn arm en hij kijkt me kwaad aan. "Ik hou niet van aangeraakt te worden." Zeg ik. Hij schopt gefrustreerd een paar steentjes weg. "Weet ik. Verdomme, het spijt me. Maar het gaat hier om mijn zusje! Als jij in problemen zit en zij daar de dupe van wordt..." Ik schud mijn hoofd. "Ik zit niet in problemen. Ik zeg alleen, ik vind Quinta aardig en zal haar beschermen. Tegen wat dan ook." Hij kijkt me met gespleten ogen aan. "Ik weet niets van je verleden af." Ik hou mijn hoofd schuin. "Ik weet ook niets van jouw verleden." Daar moet hij even van lachen. "Klopt." Hij lijkt even na te denken. "Oké, ik vertrouw erop dat jij er alles aan doet om Quinta veilig te houden." Ik knik. "Doe ik." Hij knikt ook. "Nou, laten we maar terug gaan." We beginnen weer te rennen.

Thuis aangekomen loopt ik meteen naar boven toe. Daar begin ik meteen tegen mijn bokszak te slaan. Ik hoor dat Lucas achter me aan komt. "Ben je nog steeds niet moe?" Ik schud mijn hoofd en doe een high-kick tegen de zak. Lucas komt de kamer binnen en houd de zak tegen. Ik de een combinatie en eindig met een knietje. Lucas lacht even. "Ik moet geen ruzie met je zoeken, zie ik." Ik stop even met boksen. "Inderdaad." Nu lacht Lucas voluit en valt bijna om als ik een harde schop tegen de bokszak geef. "Agressief." Mompelt hij, nog nagrinniken. "Maar Jennifer als je iets wilt vertellen, maakt niet uit waarover, mag je altijd mij mij terecht. Oké?" Ik knik. "Bedankt." Ik blijf mezelf verbazen en eerlijk gezegd verbaast Lucas mij nog meer. Ik ben niet zo open geweest sinds mijn ontvoering en zoveel emotie getoond als vandaag. Hij geeft me op een of andere manier het gevoel dat ik veilig ben. Wat heel gevaarlijk is. Ik moet zeker oppassen met die jongen.

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

Hallo lieve mensen💕,

Het volgende hoofdstuk, laat me weten wat jij ervan vindt! En stem vooral als je het leuk vindt. Dit boek doet mee met een wedstrijd voor Thrillers: thriller awards 2017 van trillertopper. Ik ben erg benieuwt naar de uitslag! Kijk ook even bij de andere boeken die meedoen👍.

Dus... Wat vind je van het verhaal? Spannend? Het wordt nog allemaal veel mysterieuzer en enger. Wie denken jullie die er achter die boom zat? Wat vinden jullie van de personages en het verhaal in zijn geheel? Laat het me alsjeblieft weten!

En vergeet niet te stemmen, reageren en mij te volgen als je dit een leuk verhaal vindt!

Ik waardeer echt alle reacties en stemmen heel erg!😍😍😍😍😍😍Dank jullie wel!

Veel liefs, Riez-_-😘