Wanneer het masker breekt

Hoofdstuk 17

Daar lig ik dan op het vieze bed, in een smerige kamer. Ik weet niet voor hoelang ik daar heb gelegen maar uiteindelijk val ik in een onrustige slaap. Met opgedroogde tranen op mijn wangen word ik ruw wakker gemaakt. Ik kijk naar degene die mij wakker heeft gemaakt. Een andere vrouw in het zwart gekleed staat in de deuropening en slaat met een stalen stok tegen de ijzeren deur en dat maakt een enorm kabaal. Ik schrik op van het vreselijke geluid en val van het bed af. Met een knal val ik op de grond en de tranen schieten in mijn ogen. De vrouw loopt weg en laat de deur open. Ik krabbel overeind en veeg de tranen van mijn wangen. Zou ik achter haar aan moeten? Ik loop op mijn tenen naar de deur toe. Voorzichtig kijk ik om de hoek en zie dat het een donkere gang. Ik zie nog 11 andere deuren, 6 aan de overkant en 5 aan dezelfde kant als ik. Ik zie aan de rechterkant de einde van de gang, aan de andere kant loopt de vrouw weg. Ze kijkt een keertje over haar schouder en verdwijnt om de hoek. Ik twijfel even, maar loop dan toch achter haar aan. Het is een enge en donkere gang. Ik moet moeite doen om de vrouw bij te houden. Ik ben eindelijk bij haar aangekomen en ga voorzichtig naast haar lopen. Ik kijk haar aan, haar gezicht zit onder de littekens, haar ogen staan emotieloos. "Waar gaan we heen?" Vraag ik haar. "Where are we going?" Ik probeer te bedenken hoe ik de zin in andere talen moet vertalen, maar ik ben helemaal niet goed in Duits, Frans, Spaans of wat dan ook. "Who gaan wir?" Probeer ik dus maar in heel slecht Duits. Maar de vrouw reageert nergens op. Ik probeer haar arm te pakken, maar ze is veel te snel. Ze ontwijkt mijn hand en grijpt meteen mijn hoofd. In een soepele beweging ramt ze mijn hoofd tegen de muur. Ik val neer en begin luid te snikken. Meteen duwt de vrouw me op mijn rug met haar voet en pakt me bij mijn keel. Alsof ik niks weeg, trekt ze me omhoog. Ik stik! "Raak me niet aan." Sist ze me toe en laat me los. Ik klap met mijn achterhoofd op de vloer. Mijn handen gaan naar mijn pijnlijke hoofd en ik ga op mijn zijde liggen. Ik hoor geen voetstappen en daardoor weet ik dat de vrouw er nog steeds staat. Ik voel opeens een hand om mijn bovenarm en ik word meegesleurd door de vrouw. Mijn arm word bijna uit de kom getrokken. "Laat me los! Laat me los!" Gil ik hysterisch. Ik krijg van de vrouw een klap in mijn gezicht van haar andere hand. Ik hou mijn mond maar en probeer mijn arm in een positie te draaien waardoor het niet zo verschrikkelijk veel zeer doet.

Ik word door de vrouw in een kamer gesmeten en op een stoel gezet. Ze pakt mijn arm en bind die vast aan de leuning, hetzelfde doet ze met mijn andere arm. Ik probeer haar nog weg te slaan, maar het is een een kansloze missie. Na mijn armen vast te hebben gebonden, bindt de vrouw mijn voeten aan de poten van de stoel. Ik kijk haar met grote angstogen aan. Ik hoop dat de vrouw wegloopt, maar ze is nog niet klaar met me. Ze trekt me aan mijn schouder naar voren en zet een ding tegen mijn schouder, ik voel niet wat het is, maar het voelt wel koud aan. De vrouw doet hetzelfde bij mijn andere schouder. Met flinke kracht duwt ze me weer terug in de stoel en bind ook mijn bovenlichaam vast aan de stoel. "Waarom doe je dit?" Vraag ik haar. "Maak me los!" De vrouw draait niet 1 keer om en loopt ze de kamer uit, mij achterlaten terwijl ze de deur dichtklapt. "Laat me niet alleen!" Gil ik zo hard als ik kan. "Kom terug! Maak me los!" Dan voel ik opeens een vreselijk pijnlijke schok door mijn lichaam schieten vanuit die dingen op mijn schouderbladen. Ik schreeuw het uit van de pijn, maar het stopt niet. De pijn stopt niet!

Schreeuwend word ik wakker. Verwildert kijk ik om me heen. "Rustig maar." Allisons stem kalmeert me. "Rustig maar." Herhaalt ze. "Je bent veilig." Ik realiseer me wat ik net deed en een gevoel van schaamte overvalt me. "Sorry." Mompel ik. Ze schud haar hoofd. "Je hoeft geen sorry zeggen." Ze bekijkt me goed. "Heb je dorst?" Ik knik. "Ik haal water voor je." Ze loopt naar beneden. Lucas komt de kamer binnen. "Hoe gaat het met je?" Ik haal mijn schouders op. "Je hebt een flinke wond op de hoofd, wat blauwe plekken en een gekneusde schouder." Ik knik maar even, dat voelde ik al. "Maar dat is ook niet zo verwonderlijk. Je bent van de trap gevallen, gek!" Zegt hij terwijl hij zachtjes glimlacht. "Hoezo viel je?" Ik kijk hem aan. "Zeg niets tegen de anderen." Zeg ik schor. Hij knikt. "Ik ben gedrogeerd door die persoon die ons achtervolgd, denk ik." Zijn ogen worden groot. "Hiermee moeten we naar de politie." Ik schud mijn hoofd. "Ik heb niet meer dan een vermoeden. Daar kunnen ze niets mee. Daarbij, wij zitten hier in een afgesloten gemeenschap. Ze zouden denken dat ik het verzin. Ik ben labiel, weet je nog. Niet betrouwbaar." Lucas schud zijn hoofd. "We moeten het in ieder geval proberen." Ik schud mijn hoofd. "Het is gevaarlijk." Dringt hij aan. "Ik zei nee." Lucas stampt boos weg en geeft een stomp tegen de bokszak. "Verdomme! Ik moet jullie beschermen." Ik kijk hem leeg aan. "Ik kan voor mezelf zorgen." Zeg ik kil. "Maar de rest niet." Hij kijkt me aan. "Ik moet voor Quinta zorgen." Ik staar terug. "Doe ik al." Antwoord ik. Lucas loopt boos naar beneden. Even later komt Allison weer boven met een glas water. "Wat is er aan de hand met Lucas?" Ik haal mijn schouders op en pak het glas aan. "Laat hem maar." Mompel ik.

💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙

Hallo lieve mensen💟,

Ik wou eigenlijk wachten tot 500 reads of 100 likes, maar ik hoop dat ik dat volgende hoofdstuk kan vieren. Iedereen heel erg bedankt voor het stemmen en voor het lezen van mijn verhaal! Laat me alsjeblieft weten wat je van de flashback vind.

Xxx Riez-_-😘😻💕❤️💋