Hurt../H.S♥

Κεφάλαιο 43❤

Ξεροκαταπίνω και τον κοιτάζω στραβά.

" Δεν ξέρω τι έχεις στο μυαλό σου αλλά ότι και να είναι αυτό να το βγάλεις " λέει και αφήνω το σιχαμένο όπλο από το χέρια μου αφήνοντας το στο πάτωμα

Κάνω να φυγω όμως με πιάνει από τον καρπό και με γυρναει προς το μέρος του.

" Σκέψου το Λυδία, ένας φόνος μόνο. Σε κάποιον που το αξίζει. " Μου λέει και γουρλωνω τα μάτια μου.

" τι λες ρε? "του απαντάω φωναχτά και φεύγω μακριά του. Ανοίγω την πόρτα του δωματίου και αρχίζω να κατεβαίνω γρήγορα τις σκάλες.

Αρχίζω να κλαίω. Τι είπε Θεέ μου. Πόσο εύκολο το έχει να σκοτώσει? Να αφαιρέσει μια ανθρώπινη ζωή. Πως? Και πως έχει το θράσος ακόμα και να σκεφτεί κάτι τέτοιο για εμένα. Ότι εγώ θα σκότωνα κάποιον.

Πρέπει να φύγω από εδώ πνίγομαι. Δεν μπορώ άλλο.

Εκεί που σταματάνε οι σκάλες στέκεται ακόμα ο Χάρυ.Και χωρίς να το καταλάβω χτυπάω με την πλάτη του και πέφτω στο πάτωμα.

" είσαι καλά? " λέει και σκύβει για να με σηκώσει στο ύψος μου αφού φαίνομαι φανερά αδύναμη.

Του κουνάω αρνητικά το κεφαλι και κάνω ένα βήμα μακριά του. Είναι ίδιος με αυτούς. Δεν στοχεύει ούτε ένα στάδιο μακριά από αυτους.Εχει σκοτώσει. Έχει πληγώσει. Απορώ με τον εαυτό μου. Γιατί μου ήταν τόσο δύσκολο να τον ξεπεράσω.

" Θελω απλά να φύγω από εδώ " του λέω αδύναμα.

" μην ανησυχεις. Θα σε πάρω από εδω" δεν ξερω για ποιον λόγο όμως τα λόγια του με καθησυχασαν.

Δεν περναει λίγη ώρα και εμφανίζεται ο Ζειν.

"Λοιπόν πιτσουνάκια μου, σας βαρέθηκα. Καλύτερα να πηγαίνετε. Όμως θα τα ξανά πούμε " λέει και ξανά ανέβαινε στον πάνω όροφο.

Εγώ και ο Χάρυ αρχίζουμε να προχωραμε ποιο γρήγορα ώσπου να βγούμε έξω από το κτήριο. Με το που βγαίνω έξω περνω μια βαθιά ανάσα για να γεμίσουν τα πνευμονία μου οξυγόνο. Ήταν ότι ακριβώς χρειαζόμουν αυτήν την στιγμή.

Ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι δεν θα έβγαινα ζωντανή από εκεί μέσα.

Ο Χάρυ κάθεται δίπλα μου και απλά με κοιτάζει.

Πως στα σκατά θα φύγουμε από εδώ? Πρέπει να πάω να δω τον μπαμπά μου θα έχει πεθάνει από την ανησυχία του.

Κάνω ένα βήμα κοντά στον Χάρυ και κάνω το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό. Τον χαστουκίζω.

" αυτό για τον Γουιλ " του λεω και τον κοιτάζω κατάματα.

" Για ένα άτομο που ποτέ σου δεν σε αγάπησε. Χάρη σου εκανα" μου λέει και δεν πιστεύω στα αφτιά μου.

" Τι λες? " αρχίζω να κλαίω.

" Εγώ είχα συναισθήματα για αυτόν τον άνθρωπο. Τον αγάπησα Χαρυ" του φωνάζω και τα χαρακτηριστικά του αλλάζουν.

"όχι δεν το έκανες " λέει και κανει ένα βήμα κοντά μου. Όμως τον σπρώχνω. Αυτό ήταν.

" δεν με νοιάζει αν με αγαπούσε γιατί έχω το έκανα. Και ξερω ότι καταβαθος αυτό που ζούσα μαζί του ήταν αληθινό. Και για όνομα του θεου γαμώτο. Όποιος δεν μας αγαπάει ΔΕΝ ΤΟ ΣΚΟΤΩΝΟΥΜΕ " στην κυριολεξία ουρλιάζω. Τα δάκρυα δεν σταματάνε να τρέχουν. Δεν νοιώθω ανακούφιση με αυτά που είπα αντιθέτως νιώθω πνιγμένη.

Τον σπρώχνω και αρχίζω να περπατάω μακριά του. Εκείνος μένει απλά εκεί να με κοιτάζει.

Θέλω να φύγω όσο μακριά μπορώ από αυτόν. Αυτός φταίει που τα περνάω όλα αυτά. Αν δεν με άφηνε τότε. Μόνο στην σκέψεις νευριάζω.

Απλά τον κοιτάζω και δεν νοιοθω τίποτα. Μόνο μίσος και απέχθεια. Μόνο αυτο.

Σορρυ που είναι μικρά. Δεν έχω χρονο❤❤❤❤❤