Hurt../H.S♥

Κεφαλαιο 7♥

Το επομενο πρωι δεν ενιωθα καλα το κεφαλι μου πονουσε απο το ποτο και οι σκεψεις μου γυρνουσαν μια στην Αλισον και μια στο Χαρυ. Ο Χαρυ δεν σταματαει να φευγει απο το μυαλο μου, ακομα αισθανομαι το αγγιγμα του στα μαγουλα μου καθως μου σκουπιζε τα δακρυα.

Τον σκεφτομαι συνεχεια αλλα δεν πρεπει. Αυτος μου συμπεριφερεται ασχημα,δεν με θελει δεν με συμπαθει!Μα τι λεω; Πρεπει να εχω το μυαλο μου στην Αλισον και οχι σε...ερωτες. Πηγαινω συο δωματιο μου πλενομαι και αλλαζω ρουχα. Επιτελους βγαζω αυτο το φορεμα απο πανω μου. Το κινητο μου χτυπαει και τα ματια μου αντικριζουν εναν αγνωστο αριθμο.

"Παρακαλω;" λεω και περιμενω απαντηση.

"Ναι λυδια,ο Ναιαλ ειμαι συγνωμη αν ενοχλω,θα παω να δω την Αλισον και σκευτικα οτι μπορει να ηθελες να ερθεις μαζι μου.

"Ναι φυσικα θελω"του απανταω και με ενημερωνει πως θα ειναι εδω σε 15 λεπτα.

Τα λεπτα περνανε γρηγορα και το κουδουνι χτυπαει.Ανοιγω την πορτα και την κλεινω πισω πισω μου αδιαφοροντας για τους γονεις μου που δεν ειχα μιλησω μαζι τους απο χθες το μεσημερη.Ο Ναιαλ μου χαμογελαει και με χαιρετα με μια ζεστη αγκαλια.

"Ναιαλ παμε γρηγορα θελω,θελω να την δω."του λεω και ποιανω το χαρι του,οδηγοντας τον με γρηγορα βηματα στο αμαξι.Απο οτι φενεται ξαφνιαστηκε απο την κινηση μου,δεν περιμεναι να του ποιασω το χαρι.Μπαινουμε στο αμαξι και σε λιγα λεπτα εξω απο το νοσοκομειο.Στην διαδρομη μιλησαμε λιγο.Με ρωτησα αν κοιμηθηκα καλα αποφευγοντας το θεμα για το οποιο δεν ηθελα να μιλησω.

Μπροστα απο το δωματιο του νοσοκομειου βρισκω τους γονεις της Αλισον και τους χαιρεταω.Χωρις να χανω αλλο χρονο μπαινω μεσα.Αυτο που βλεπω με κανει να ανατριχιασω ολοκληρη.Η Αλισον ειναι ξαπλωμενη στο κραβατι και τα χερια της ειναι γεματα με σωλινακια.

Ανοιγει ελαφρα τα ματια της απο τον ηχο που κανει η πορτα οταν την κλεινω πισω μου.Αμεσως τα ματια μου βουρκονουν .Την πλησιαζω οσο ποιο απαλα μπορω για να μην την πονεσω.

"Αλισον...."της λεω και της ποιανω το χερι.Αυτη προσπαθει να χαμογελασει αλλα καταλαβαινω οτι της ειναι δυσκολο.

"Δεν το πιστευω, πως εισαι;" την ρωταω περιμενοντας ανυπομονα την απαντηση της.

"Καλα" λεει με τρεμαμενη φωνη αλλα ξερω οτι δεν το εννοει.

"Θα γινεις καλα, αγαπη μου" της λεω.

"Λυδια, με ποιον ηρθες εδω χθες;" με ρωταει με απορια. Γιατι να με ρωτησει κατι τετοιο; Ειδικα τωρα.

"Με τον Χαρυ, γιατι;" λεω. Ο τονος υης φωνης μου δεν ακουγεται καθολου σιγουρος.

"Με τον Χαρυ; Λυδια ο Χαρυ, ο Χαρυ ηταν εκει με ειδε" μπερδευει τα λογια της φωναζωντας, αδιαφοροντας τελειως για την κατασταση της. Οσι μιλαει, τοσο δεν την καταλαβαινω.

"Alison, τι επαθες; Τι τρεχει με τον Χαρυ;" την ρωταω.

" Ο Χαρυ, Λυδια, χθες ειδε τα παντα, αλλα δεν εκανε τιποτα. Μπορουσε να με βοηθησει αλλα δεν το εκανε." μου φωναζει και δακρυζει απο της αναμνησεις.

"Τι;" καταφερνω να πω. Πως γινεται αυτο; Γιατι να κανει κατι τετοιο; Δεν λεω οτι τον ξετω καλα για να ειμαι σιγουρη οτι δεν ειναι ικανος για κατι τετοιο, αλλα τοτε γιατι πφφ δεν ξερω...Γιατι να μην βοηθησει την Alison; Γιατι να βοηθησει εμενα;

Λοιπονν..αλοχααα..τι κανεται;;; Αρχικα θελω να πω οτι αυτο το βιβλιο το γραφω με μια πανεμορφη πανεξυπνη φιλη μου που εχει τελειες ιδεες... εγω ειμαι αχρηστη.Σας αγαπαμε♥♥♥♥