Afraid ft. Liam Payne & One Direction

Chapter 5

POV Brooke.

Als ik kleding heb gepakt voor na het douchen, glimlach ik dankbaar naar Liam en stap dan de badkamer in. Het is een best grote badkamer, met een douche en een bad, 4 wasbakken, en allemaal verschillende kastjes.

"In bad of douchen?", mompel ik zacht tegen mezelf. Uiteindelijk wil ik in bad gaan, en ik draai de kraan open. Ik stap uit mijn kleding, behalve mijn ondergoed. Dan steek ik mijn teen in het water om te kijken of het al warm is. Maar voor ik het weet glij ik uit over de vochtige badkamervloer. Ik hoor een bonk en een pijnscheut schiet door mijn hoofd. Dan word het zwart.

POV Liam.

"Brooke?!" Roep ik. Voor me ligt Brooke op de grond, met haar been in een erg rare houding, en met haar ogen gesloten. Ik hurk bij haar neer.

"Brooke, Brooke word wakker!" Maar er gebeurt niks. Ik pak een glas en vul hem met een klein laagje water, en dat gooi ik over haar gezicht heen. Zonder het glas natuurlijk dan. Dit keer wordt ze wel wakker.

Hoestend door het water wat ik zojuist in haar gezicht gooide wilt ze opstaan, maar zakt dan met een pijnlijk gezicht weer neer. Nu pas zie ik allemaal bloed op haar achterhoofd.

"Liam..." Mompeld ze, en nog iets van ziekenhuis erachteraan. Ik til zachtjes haar hoofd op mijn schoot, en fluister, "Het komt allemaal goed Brooke, we bellen 112." Ik wikkel een handdoek om haar bijna naakte lichaam, en met mijn mobiel bel ik 112.

De ambulanche was er binnen 10 minuten, en natuurlijk ging ik mee met Brooke in de ambulanche. Haar been zat ik een soort spalk, en er zat verband om haar hoofd. Ook had ze pijnstillers gehad voor de pijn. Na ongeveer 10 minuten staan we voor het ziekenhuis, waar de zusters Brooke uitladen. Dan rennen ze met haar naar binnen.

Ik wil erachteraan rennen, maar een zuster houd me tegen. "U kunt wachten in de wachtkamer", zegt ze.

Mokkend loop ik naar de wachtkamer en laat me op 1 van de stoeltjes neer zakken. Ik bedenk me dat er niemand is voor Brooke die ik kan bellen, dus ik bel de jongens.

10 minuten van door de wachtkamer ijsberen later zijn ze er, maar Niall is er niet.

"Waar is Niall?" Vraag ik. "Hij moest nog even wat halen, zei hij." Antwoord Harry.

"Wat moest hij halen dan?" Daarop haalt Harry zijn schouders op. Louis vraagt wat er precies gebeurt is met Brooke. Ik vertel dat ze waarschijnlijk viel toen ze in bad wilde stappen, of ze gleed gewoon uit.

Na nog een halfuur wat eeuwen lijkt te duren, komt de dokter eindelijk de wachtkamer binnen.

"Vrienden en familie van Brooke Megans?" Ik knik snel en spring op. De dokter vervolgt,

"Ik heb slecht nieuws, maar ook goed, wat wil je eerst horen?" Niemand antwoord dus ik zeg maar gewoon het goede.

De dokter schraapt zijn keel, "Brooke is net wakker, en jullie mogen bij haar kijken."

Ik zucht opgelucht. "En het slechte?"

"Brooke heeft een zware hersenschuddig opgelopen door de harde klap, en dat kan lijden tot onderandere geheugenverlies. Daar moeten we nog testjes voor doen."

POV Brooke.

"Brooke..?" De deur gaat langzaam open, 4 jongens stappen stuk voor stuk binnen. Een beetje verlegen gaan ze zitten.

"Herken je ons nog?" Vraagt een van hun, met de grote bruine ogen, en het bruine korte haar. Ik probeer overeind te komen, wat nog lukt ook, en langzaam ga ik tegen het grote kussen tegen de muur aanzitten.

"Tuurlijk herken ik jullie." Zeg ik, "Hoe kan ik de persoon die mijn leven heeft gered nou vergeten?" Daarbij kijk ik Liam aan.

"Nou, nou. Dat is een beetje overdreven." Lacht hij.

Dan komt Niall binnen.

"Hoi, Brooke! Hoe is het?" Vraagt hij.

"Redelijk, afgezien van het gebonk in mijn hoofd."

Hij komt erbij zitten. "Ik heb je adres en huistelefoonnummer gevonden, goed hé?"

"Hoe heb je dat gedaan?" Vraagt Harry.

"Ik heb het aan wat mensen gevraagd, en een van ze kende de Chloë die je noemde. Ze wist ook haar adres en dus het telefoonnummer. Ze is onderweg hierheen."

Ik zucht opgelucht, dat moet Megan geweest zijn. Wat een toeval dat hij haar tegen komt, zo klein is Londen niet.

Dan kijkt Liam me weer aan, "Heb je altijd zoveel ongeluk, Brooke? Ik ken je nu 1 dag, en daarin is er meer met je gebeurt dan met een normaal mens in 1 maand!"

"Ik ben dan ook niet echt normaal, zoals je ziet." Antwoord ik lachend.