Afraid ft. Liam Payne & One Direction

Chapter 13

________________________

POV Brooke.

"Brooke!" Hoor ik Liam roepen. Meteen nadat ik Jake zag rende ik weg. Het is al laat, en pikdonker buiten, maar het maakt me niet uit.

Ik moet hier weg.

Mijn voeten brengen me helemaal tot aan een park, waar ik zuchtend op een bankje neer plof. Ik trek mijn voeten op de bank, sla mijn armen om mijn knieën heen en ik begin te huilen. Jake, degene die ik dacht altijd te kunnen vertrouwen, bedriegt me. Ja, hij is dronken, maar dat betekend dus alleen maar dat hij niet eens op zichzelf kan letten. Ik dacht dat ik hem door en door kende, maar de Jake die ik ken zou dit noóit doen.

Een koude windvlaag rijkt zich tot helemaal over mijn rug. Ik ril en sla mijn armen dichter om mezelf heen. Ik wil niet dat iemand me vind, ik blijf liever hier. Maar ik weet dat ik niet de hele nacht hier zitten, dus ik sta op en probeer weg te lopen. Totdat een hand op mijn schouder me stopt.

"Brooke..." Ik draai me om, het is Liam. Voordat ik weer begin te huilen slaat hij zijn armen om me heen. Zijn warme handen wrijven me warm, terwijl hij in mijn oor fluisterd dat alles goedkomt.

Ik kijk hem aan. "Nee, Liam, het komt niet goed. Jake en ik hebben al jaren wat en het ging al slecht de laatste tijd. We hadden het alleen niet door. We bleven spelen alsof alles goed ging, maar dat ging het niet. Ik dacht dat het na ons weekend weer goed was, maar dit vergeef ik hem nooit. Het is gewoon klaar nu, met Jake en mij."

Liam kijkt me aan, "Dat weet ik." Het klinkt misschien hard dat hij het zo zegt, maar hij heeft gelijk, en ik heb liever dat hij eerlijk is. Ik knik, en Liam slaat zijn armen weer om me heen. Hij tilt me op en zet me dan naast hem op het bankje.

"Heb je het koud?"

Ik knik. Dan trekt hij zijn jasje uit, en legt die over mijn schouders. Ik glimlach naar hem en kruip tegen hem aan.

"Dankje, Liam." Fluister ik. Even, een fractie van een seconde, denk ik gelukkig te zijn in Liam zijn armen, hier, op dit moment.

Maar dan bedenk ik me weer waaróm ik hier ben.

Na een half uur ben ik gestopt met huilen, en weer rustig. We zitten nogsteeds op het bankje.

"Liam? Is Jake nog steeds bij dat meisje?" Vraag ik voorzichtig, bang voor het antwoord.

Liam kijkt me aan, "Meteen nadat jij wegrende kwam Harry, en die trok ze uit elkaar. Hij nam Jake mee naar ons huis, jij wilt hem waarschijnlijk niet zien nu."

Voordat hij wacht op antwoord, staat hij op en pakt hij zijn telefoon. Daarmee belt hij Louis,  verteld hem waar we zijn en vraagt of hij ons op komt halen. Dan komt Liam weer naast me zitten en samen wachten we op Louis.

Even later hoor ik voetstappen.

"Waar zijn ze? Oh, ik zie ze! Brooke!" Chloë rent naar me toe en neemt me in haar armen.

Chantal, Puck en Laura komen ook.

"Gaat het met je Brooke?" Ik knik eerst twijfelend, maar schud dan toch mijn hoofd.

"Die sukkel", zegt Chloë, ik weet dat ze het over Jake heeft. "Kom, Louis wacht op ons in het busje, we gaan naar huis."

Ik knik weer, ik heb niet echt de behoefte om te praten nu.

Laura komt naast me lopen. "Brooke? Ik weet dat we elkaar pas net kennen, maar ik ben er voor je, en als je wilt kan ik bij je blijven vannacht? Ik maak morgenochtend een heerlijk ontbijt voor je."

Ik glimlach en knik dan weer. "Dankjewel."

*Volgende ochtend.*

Zuchtend kijk ik op mijn telefoon. Jake heeft me nu al 6 keer gebeld, en elke keer negeerde ik het. Het liefst wil ik gewoon antwoorden, om te horen dat het een 'ongelukje' was, en dat alles weer goed komt.

En ik stel me misschien aan, want hij was dronken. Hij kon er technish gezien niks aan doen. Maar hij is gewoon zichzelf niet de laatste tijd, anders zou hij niet gedronken hebben. En al helemaal niet een ander meisje zoenen.

Harry was gister naar me toe gekomen, helemaal in paniek zei hij dat het zijn schuld was, omdat hij hem dwong nog dat ene drankje te drinken. Maar ik heb hem duidelijk gemaakt dat dat niet zo is. Dit is niet Harry zijn schuld, en ook niet die van mij. Dit is Jake zijn eigen schuld.

Dit was gewoon de laatste druppel in onze relatie.

Chloë is de enige die begrijpt hoe ik me echt voel. Ze is al bevriend met ons geweest lang voordat Jake en ik wat hadden. Door Chloë heb ik hem ontmoet, en ik was meteen verliefd op hem. Maar dat is nu in 1 klap weg.

Dan word er op de deur geklopt.

"Kom je zo eten? We hebben pancakes gemaakt voor je." Zegt Laura. Ze is de hele avond bij me blijven zitten met Chloë, en we hebben veel gepraat. Ik stap uit bed, trek een badjas aan over mijn pyjama, doe mijn haar in een knot en ga dan naar beneden.

Daar vind ik Chloë, die me glimlachend aankijkt. "Lekker geslapen? Het is al 1 uur!"

Ik glimlach naar haar en knik dan, "Ja, maar ik ben niks van plan vandaag." Antwoord ik.

Laura komt ook de keuken, "Brooke, sorry, maar ik moet nu echt weg, Louis en ik zouden bij zijn moeder op visite gaan."

"Maakt niet uit, ik loop met je mee." Zeg ik, terwijl ik van mijn kruk af spring.

Als we bij de deur staan, kijk ik Laura aan, "Hé, bedankt dat je hier bent gebleven, je kan hier altijd komen als je wilt."

Laura glimlacht naar me, zegt gedag en gaat dan weg. Net als ik terug ben gelopen naar de keuken en verder wil eten gaat de bel weer.

Voordat ik op kan staan om open te doen, gaat Chloë me voor.

"Ik ga wel, ga jij nou maar eten." Lacht ze naar me.

Ik waardeer het dat Chloë en Laura me proberen op te vrolijken, maar ik vind het vervelend dat ze doen alsof er niks gebeurt is.

Even later hoor ik de deur opengaan, en een zware stem die ik uit duizenden ken vult het huis. Ik hoor aan zijn voetstappen dat hij hierheen komt.

"Ik denk niet dat dit zo'n goed idee is!" Hoor ik Chloë roepen. Maar hij staat al in de keuken.

"Brooke!", hoor ik. Ik draai me om, en laat mijn vork vallen. Jake.