Wat uit dwang begon werd liefde

deel 32

ik denk dat ik maar naar huis ga, voor mijn moeder zich zorgen maakt ik heb haar niks verteld" ik keek naar de klok en zag dat het al 11 uur was. "ja, is beter" ik liep met haar mee naar de gang. "bel of stuur een smsje als je bent aan gekomen" zei ik bezorgd. "is goed. Volgende keer wil ik samir ontmoeten" " is goed, beslamma" zwaaide ik haar uit. Ik liep terug naar binnen en sluite de deur. Het is al laat en samir is er nog niet, moet hij tot zo laat overwerken. Ik liep naar de woonkamer en ruimde de boel op, na dat ik had opgeruimt liep ik naar de slaapkamer, om mezelf in een pyjama te hijsen. Als ik me heb omgekleed kijk ik bezorgt naar de klok "half 12" zeg ik zachtjes. Waar kan hij uithangen als er maar niks ergs is."nee joh" hij zei nog dat hij laat zou komen.

Ik lig te woelen in bed, ik kan maar niet in slaap vallen en lig al een tijd in bed. Ik dacht aan mo. Mister perfect gewoon. Zijn uiterlijk gedrag. Precies wat je in een jongen zoekt. Alleen komt hij net te laat. Ik probeer als 'vrienden' met hem om te gaan hoe moeilijk het ook is. Elke keer als ik in zijn ogen kijk maakt mijn hart een sprongetje, en als hij me aanraakt dan ben ik al helemaal niet meer te houden, zou ik verliefd zijn op mo??? Nee toch? Ik weet het allemaal niet meer. Ik kijk op het klokje dat op het nachtkastje stond 01.30. Het was doosstil in huis tot ik opeens iets hoorde, zou samir dat zijn? Ik hoorde iets breken. "shit" hoorde ik in de gang. Het was niet de stem van samir, of jawad die ook de sleutel van het huis had. Ik hoor gerommel in de gang. Zou het een inbreker zijn? Ik hoor dat hij naar de woonkamer loopt. Ik raak een beetje in paniek. Ik ga naast het bed zitten en pak mijn telefoon. Ik probeer samir te bellen maar die neemt niet op, en probeer het daarna nog een keer. Ik voelde de tranen over mijn wangen glijen. "klootzak" waarom neemt hij niet op. Ik wist niet wat ik moest doen. Het eerste wat in me opkwam was jawad, zonder na te denken draaide ik het nummer van jawad ik hoorde een slaperige "hallo" aan de andere kant "jawad?" zei ik zachtjes "ja......" voor hij verder kon praten onderbrak ik hem "jawad kom snel please er is een inbreker en samir is het er niet" zei ik huilend. "blijf waar je bent niks doen ben er in 5 minuten!" zei hij vluchtig en legde toen de telefoon neer. Ik bleef rustig op jawad wachten achter het bed en liet mijn tranen de vrije loop. Na een tijdje hoorde ik opeens zijn voetstappen dichterbij komen, ik schrok op, ik bleef naar de deur kijken, ik zie het handvat langzaam naar beneden gaan. Ik beet op mijn lip om niet te schreeuwen. Aan de bouw van het lichaam zag ik dat het een man was hij was in het zwart gekleed. Ik probeerde weg te duiken in de hoop dat hij me niet zag te laat. "he!" schreeuwde hij opeens. Ik schrok en stond op, ik keek naar mijn telefoon en gooide die naar zijn hoofd, ik raakt m, en goed ook. " HOER!" schreeuwde hij uit. Snel pakte ik de lamp die op het nachtkastje stond en gooide die ook naar zijn hoofd maar lande op zijn schouder. Ik sprong op het bed in de hoop dat ik de deur zou halen. Toen ik op het bed stond sprong hij naar me toe, en zag dat hij iets glimmends in zijn handen had. Ik schrok, verstijfde helemaal en voelde de tranen over mijn wangen glijden. Net toen hij naar me uit wou halen kwam jawad binnen rennen, die hem van het bed afduwde waardoor het mes door de kamer vloog. Jawad begon op m los te slaan. Tot ik naar m toe liep "stop jawad stop! Straks vermoord je m nog!" zei ik huilen. De man lag kreunen van de pijn op de grond "is alles goed met jou?" vroeg hij toen hij mijn gezicht in zijn handen nam "ik was zo bang, samir was er niet en wist niet wat er zou gebeuren, hij had me bijna gestoken" ik ratelde maar door. "stttt saffie alles is goed" en nam me in zijn armen "kom" en liepen naar de woonkamer.

Ik keek voor me uit ik had een barstende koppijn, jawad was bezig met de politie die bijna klaar was. Ze wouden me ondervragen, maar hebben dat laten zitten omdat ik niet voor reden vatbaar ben en moet volgende keer naar het bureau komen om een verklaring af te leggen. Ik hoor jawad de buiten deur dicht doen. En zie m dan in de woonkamer verschijnen. Hij heeft zijn jas aan "nee niet weg gaan, please laat me niet alleen" smeekte ik hem bijna. Hij keek me aan en kwam bij me zitten. "ik ga nergens heen" en sloeg zijn arm om me heen, en al snikkend zat ik in zijn armen. Toen ik weer een beetje was bij gekomen vroeg jawad me "waarom heb je mij gebeld en niet samir?" "ik had m wel gebeld maar hij nam niet op en jij was de eerste die in me opkwam" ik zag dat Jawad een beetje raar keek. "weet jij waar hij is?" vroeg ik m "nee" ik zag m denken, maar mijn hoofd deed zo een pijn dat k daar verder niet bij nadacht.

Als ik bijna in slaap ben gevallen in de armen van jawad horen we opeens "wat een gezellige boel!". het was samir die ons heel vreemd aan keek. Ik schrok wakker en bleef m strak aan kijken.

 Perfectief: samir

Ik had net lina afgezet bij haar school, ik haat het om tegen haar te liegen. Als ik dat lieve gezichtje weer voor me zie dan krijg ik het niet over mijn hart om tegen haar te liegen, maar het moest voor onze toekomst samen. Ik heb vanavond om 10 met samira afgesproken na haar werk. Ik moet het gewoon recht zetten na die brief die ze me thuis heeft gestuurd. Dat kan gewoon niet en hoe ze aan mijn nieuwe nummer is gekomen is ook een raadsel. Lina mag er niks van weten, want het ging net zo goed en dan krijgen we weer ruzie en dat kan ik er nu echt niet bij hebben.

Ik parkeer de auto voor het gebouw waar ik werk en loop snel naar binnen om van die ijzige kou te ontsnappen. De hele tijd bleef in naar de klok kijken, maar moest eerst dit project afmaken met mijn collega's voor ik weg kan. Eindelijk om 9 uur konden we weg, de tijd ging best snel doordat we bezig waren. De hele tijd dacht ik aan lina en samira hoe ik samira duidelijk moet maken dat we niet meer samen kunnen zijn en dat ook nooit zullen zijn, en dat ik straks weer tegen dat lieve gezichtje van lina moet liegen en haar moet beweren dat ik tot zo laat aan het werk was, zij is mijn vrouwtje je hoort niet te liegen tegen je vrouw en al helemaal niet als je met een meisje hebt afgesproken. Ik schud snel die gedachtes uit mijn hoofd voor ik mezelf een schuldgevoel ga aan praten en niet naar samira ga om dit allemaal recht te zetten.

Ik stap mijn auto in richting rotterdam, hoe vaak heb ik deze weg wel niet gereden en dat altijd voor samira. Ik reed hier zeker 4 keer per week om naar haar toe te gaan om haar te zien ook al was het voor een seconde als ik haar zag was mijn dag helemaal goed.

Ik sta op de afgesproken plek, te wachten op samira ik ben wat vroeg en zal dus wel een tijdje duren voor ze komt. Ik zet de radio aan en luister was muziek tot ik op een gegeven moment iets aan zie lopen ik herken het uit duizenden. Haar bos krullen haar loopje haar figuur. Ik stap uit en sta voor mijn auto. Ik blijf haar nog steeds aan kijken tot ze steeds dichter bij me is en ze voor me staat "he" zei ze zachtjes terwijl ze naar de grond kijkt "hey, alles goed?" vroeg ik haar toen ik haar hoofd omhoog tilde. Ze knikte "stap in het is koud" zei ik tegen haar.

We zitten nu al 10 minuten met elkaar aan een tafel en er is geen woord gesproken. "hoe gaat het verder?" vroeg ik haar "goed gezien de omstandigheden" en even was het stil "en met jou.....en je vrouw?" die woorden raakte, heel diep. "hamdoulillah," "dus je hebt mijn brief gelezen?" vroeg ze me toen ze een slokje van haar ice tea nam. Ik knikte "nou?" "luister samira" en pakte har hand vast "ik heb je precies verteld hoe het zit, ik kan niet bij haar weg gaan." weer was het stil "hou je van haar ?" vroeg ze me opeens ik schrok, omdat ik niet het antwoord wist op deze vraag "ik weet niet, maar dat zal wel komen denk ik" "hou je van mij?" vroeg ze toen ze me recht aan keek in de ogen "dat weet je" "ja of nee hou je van me". ik keek haar strak aan "ja". ze trok haar hand los "want is dat het probleem" vroeg ze boos "het probleem ligt niet bij of ik wel of niet van je hou, het probleem is dat ik al met haar ben getrouwd, tegen mijn zin in. Als het aan mij lag dan was het nooit gebeurd alleen lag het jammer genoeg niet aan mij. Mijn vader heeft die keuze voor me gemaakt en als ik niet toestemmen zou ik mijn vader nooit meer zien of spreken." ik zag een traan lang haar wangen gaan, zachtjes veeg ik m met mijn duim weg.

We waren in een diep gesprek toen mijn telefoon opeen afging. Ik zie lina op het beeld scherm staan en besloot toch maar niet op te nemen want nooit dat ze me zou geloven dat ik op mijn werk ben met al dat muziek op de achter grond. En negeerde het, nog geen 10 seconde later belt ze weer gelukkig staat ie op tril en kon ik m terug stoppen in mijn zak zonder dat er iemand last van heeft. Ik voelde me schuldig maar het moest gewoon.

Ik zette de motor af en draaide me om naar samira. We keken elkaar aan "vind je vrouw het wel goed dat je zo laat nog weg bent" ik draaide me weer terug waarom moest ze dat nou zeggen "dat regel ik wel" zei ik toen ik naar buiten keek "dan ga ik maar"ik keek haar aan "is goed" we bleven elkaar aan kijken, we kwamen steeds dichter bij elkaar toen we nog geen centimeter van elkaar afzatten ging haar telefoon af. We schrokken allebei "beslamma" riep ze en liep meteen weg. Ik leunde met mijn hoofd tegen de stoel en haalde mijn handen door mijn haar. Gelukkig ging haar telefoon af en was het niet geeindigd op iets waar ik heeel veel spijt van zou hebben, nog meer dan dat ik nu al heb. Ik startte de motor en reed op de snel weg richting den haag.

Allooha weer deeltje vergeet niet om aub te stemmen haha en laat me weten in de reacties wat jullie er van vinden het is nu nog een beetje saai maarr het word spannendd ☺️🤣😇 love you all❤️