Wat uit dwang begon werd liefde

Deel 1💝

Perfectief: lina

Hier zat ik dan op mijn trouwfeest. Mijn trouwfeest het klinkt raar, ik had het heel anders in gedachten. Ik zou trouwen met de jongen van mijn dromen, die IK had uitgekozen en waar ik van hield. Maar niets was minder waar. Ik zat hier op mijn trouwfeest die mijn vader had geregeld, zelfs mijn man had hij geregeld. Ik kan er maar niet aan het idee wennen dat mijn vader mij heeft uit gehuwelijkt, hij kon er niet meer onder uit waren zijn woorden het was namelijk al geregeld toen ik was geboren. Ik droog snel mijn trannen af voor dat iemand ze ziet, maar ik zie mijn broertje al met pijn in zijn ogen kijken. ik kijk m aan met een glimlach. '' lina,  lina!'' roept de negaffa '' lach is een .beetje'' ach hou toch je mond trut!! denk ik. ik roep mijn broertje dat hij moet komen, ik zie dat hij aarzeld maar komt toch ''he'' zegt hij droog. ik kan het nog net horen boven het harde muziek uit. ik kijk m aan en vraag hem waarom hij niet wou komen, hij keek me aanmet een blik die ik nooit zou vergeten '' als ik hier zou komen zitten zouden er foto's gemaakt worden '' even was hij stil '' lina ik wil niet aan deze dag herinnerd worden. Met tranen in zijn ogen keek hij me aan'' mijn enige zus gaat vandaag trouwen, tegen haar zin in, en niemand die er wat aan kan doen ik ook niet'' huilend keken we mekaar aan en omhelsde we mekaar. ''inshaallah kom alles goed'' zeg ik ik hoorde zachtjes ''inshaallah'' uit zijn mond komen. opeens hoor ik hem zeggen '' ik begrijp hem niet'' ''wat bedoel je?'' ''hij wilt met iemand trouwen die hij niet kent, heeft hij niet door dat hij hier mensen mee kapot maakt, ik zou dat nooit doen  lina, nooit!! Ik ga met iemand trouwen waar ik van hou, zij moet ook van mij houden, we moeten het allebij willen niet om een of andere stomme afspraak'' ''inshaallah vind je de perfecte vrouw. ik druk een kus op zijn wang en vraag hem of hij met me op de foto wilt, hij aarzeld ff maar toch stemt hij toe. we namen de foto en redouan liep weg.

Ik zat nerveus om me heen te kijken, totdat ik op een gegeven moment toeters hoorde, mijn hart begon sneller te kloppen naar mate het dichterbijer kwam. ik zie mijn moeder naar me toe komen lopen. haar ogen zijnn helemaal rood van het huilen, ''ze zijn er''zegt ze in het marokkaans, en kwam naast me zitten. ''sorry mijn kind, maar niemand kon hem tegen houden'' zei ze huilend. ''ik weet het mamma saffie het komt wel goed.''

ik hoorde de vrouwen buiten al roepen''SLAAT OU SLAAM..'' SHIT! denk ik bij mezelf nee ik wil helemaal niet trouwen ik ben pas 20 jaar! zou het opvallen als ik nu weg zou gaan?? stom van hoe kan ik daar nou aan denken, mijn verstand werkt op dit moment niet mee.Het enige wat ik van die jonge weet is dat hij 22 jaar is en dat hij jouad heet.

het is al te laat, de menigte stroomtde kamer binnen.

ik zie daar een mooie jongeman staan. mooi pak, denk ik bij me zelf, maar die tijd is ook voorbij dat ik naar jongens kan kijken.. Het is echt een leuke jonge hij heeft mooie lichtbruine ogen hij is lang best breed en een heel lief kuiltje in zijn wangen. ik schud mezelf wakker HALLO dombo je bent hier op je trouwfeest wat ga je hier naar jongens staan kijken. maar als ik goed naar die jonge kijk zie ik dat hij een boeketje vast heeft. ik zie dat hij op me afloopt hij tilt mijn sluier op en kust mijn voorhoofd. ik kijk dan even in zijn ogen,maar kijk dan weer snel weg. hij gaat naast me zitten. nou ik denk dat dit m is dan. hmm hij kan dan wel mooi zijn maar dat betekent niet dat hij de ''perfecte'' man voor me is.

ik voel dat hij mijn hand vast pakt hij trilt maar dat maakt niet uit want ikke ook. we kijken elkaar even aan en kijk meteen weer recht voor me uit.

Heeeeyyyyy schattjuuuuusss ik hoop dat dit verhaal julie bevalt laat mij weten wat julie er van vinden en vergeet vooral niet te stemmen❣❣