Wat uit dwang begon werd liefde

deel 34

Perspectief: samir

Ik probeer nu al 2 uur in slaap te vallen, maar ben nog klaar wakker. Ik staar de hele tijd naar het plafond. Ik lig met mijn armen onder mijn hoofd en kijk af en toe naar lina die met haar rug naar me toe ligt. En elke keer als ik haar aankijk komt het schuld gevoel weer naar boven. Hoe moet ik dit oplossen? Wat moet ik doen? Ik moet het goed maken maar hoe doe ik dat? En jawad? Tfoee kijk hoe ik mezelf in de nesten heb gewerkt. Ik sta op en loop naar de keuken. Ik loop hier in mijn boxers terwijl het in de keuken misschien 4 graden is, maar ik voel er helemaal niks van. Ik pak wat drinken uit de koelkast en drink het op. Ik loop naar het raam en kijk dan naar buiten. Het regen, ik zie de bomen heen en weer waaien. Je ziet dat het winter word. Ik haal mijn handen door mijn haren en denk aan wat er is gebeurd. Pfff ik wist niet dat een huwelijk zo veel met zich mee bracht. Ik loop naar de woonkamer en ga op de bank zitten. Ik voel me zo duf zo nutteloos en weet niet wat ik moet doen. Ik pak de afstandbediening en zap ene beetje op t.v. en zoals gewoonlijk is er op dit tijdstip niks te zien. Ik doe de tv uit en leun met mijn hoofd op mijn handen. Ik probeer aan niks te denken en mijn hoofd leeg te maken, zonder geluk. Opeens hoor ik iets uit de slaapkamer komen, snel loop ik ernaar toe. Als ik de kamer inloop zie ik lina helemaal in een gekropen liggen. De deken heeft ze van zich afgeslagen en huilt zachtjes haar gezicht is helemaal bedekt met zweed. Ik loop zachtjes naar haar toe. Ik keek haar aan ik wist niet of ze sliep of wakker was. Ik ging naast haar zitten en voelde aan haar voor hoofd, die was gloeiend heet. "Lina" en veegde haar haar uit haar gezicht. Ze bleef zich onrustig bewegen. Snel liep ik naar de bad kamer om een handdoek te pakken. "Lina?" en veegde het zweed van haar gezicht. Ze kwam langzaam bij. Ik voelde haar hoofd en die voelde nog warm aan. Ik trok de deken over haar heen "gaat het?" ik zag dat ze met moeite haar ogen kon open houden "ik... ik heb hoofdpijn" zei ze met moeite. Ze sloot haar ogen en ademde diep en heel snel, ik begon me zorgen te maken. "ben zo terug" en liep naar de woonkamer, ik zocht het nummer van de nacht dokter en belde die meteen op.

ik bleef naast haar zitten, de dokter zou elk moment aan kunnen komen. Dit was allemaal mijn schuld, als ik niet weg was dan was die inbreker er niet en dan was dit allemaal niet gebeurt tfoee. Ik was boos op mezelf. Ik streelde haar gezicht, en voelde of ze kalmer werd. Zou ze me het kunnen vergeven? Maar dan word ik uit mijn gedachten gehaald als de deurbel gaat.

Ik sta ernaast als hij haar onderzoekt, lina wist geloof ik niet eens wat er allemaal aan de hand was. Hij stond op en draaide zich naar me om, "en?" vroeg ik m ongeduldig "ze heeft 40 graden koorts, en dat kan hele gevaarlijk zijn en daarom moet ze nu naar het ziekenhuis" ik schrok "het ziekenhuis!?" "ja, heeft u eigen vervoer of moeten we ene ambulance bellen?" ik zat naast haar en hield haar hand vast "ik heb een eigen auto" en keek haar aan ik haalde mijn hand over haar voor hoofd. "ik zal u een verwijsbriefje geven maar u moet wel meteen weg" ik bedankte de dokter en die liet zich zelf uit. Ik wou haar zo snel mogelijk naar het ziekenhuis brengen. Ik trok haar een dikke trui aan en een badjas. Ik pakte een tas en stopte er wat spullen in, ik merkte het niet maar de tranen liepen over mijn wangen. Langzaam hielp ik haar overeind en droeg haar naar de deur.

Ik zit in de wachtkamer en ben bezig met mijn 3e blikje redbull, ik mag van de doktoren nog niet bij haar. Maar ik moet weten hoe het met haar gaat. Langzaam loop ik naar de deur toe en zie haar daar liggen aan een infuus. Ik kijk of er zusters of doktoren lopen en doe dan langzaam de deur verder open. Ik loop heel stilletjes naar binnen. ik pak een kruk en ga dan naast haar zitten. Ik voel aan haar hand die best koud is, ik probeer haar hand onder de deken te krijgen zonder dat ze wakker word. Langzaam ga ik met mijn duim over haar wang, en kijk haar aan zonder ook maar 1 keer weg te kijken. Ik pak haar hand vast"het spijt me" fluister ik zachtjes "  wolah het spijt me" en voel de tranen opkomen. Ik voel dan dat ze zachtjes in mijn hand knijpt. "het is niet jouw schuld  samir"hoorde ik haar zeggen. Ik pak haar hand tussen mijn handen "lina" "hmm" hoor ik dan zachtjes. Mijn hart maakte een sprongetje "ben je wakker?" ze opent haar ogen "ja" zegt ze dan zachtjes. Ik was nog nooit zo blij om die mooie grote ogen van haar te zien als nu. "hoe voel je je?" "heb me ooit beter gevoeld" ik glimlach naar haar. Ze kijkt om zich heen "waar ben ik ?" vraagt ze me als ze me aan kijkt "je bent in het ziekenhuis" ze schok en deed haar ogen wijd open "wat? Waarom?" "je had 40 graden koorts en er was toen een dokter komen kijken en die zei dat het gevaarlijk kon zijn en heb je toen meteen hier naar toe gebracht." ze knikte en deed haar ogen dicht. Ik gaf haar een kus op haar hand en wou dan verrekken om haar te laten rusten "samir, waar ga je heen?" "je moet rusten antwoorden ik haar "nee samir laat niet alleen". ik liep terug naar haar bed "saffie dan blijf ik bij je" en nam weer plaats naast haar bed. Ik voelde haar hand op mijn, ik pakte haar hand vast en kuste erop.

Weer een klein deeltje stemmen ⭐️ En reacties 💬 Zijn alteid welkom ❤️