Lanetli Otel

İlk Adım

Bu bölüm o kadar heyecanlı değil.Ya da sanırım :D Başlık biraz kafa karıştırıcı olsun dedim.Hunter'lıkta mı ilk adım yoksa ölümde mi? Uuu Multimedya Emma ^_^Ve Skillet'ın Hero parçası :D Herneyse iyi okumalar ^_^ 

  Neredeydim ben?Lanet olsun! O ışıkta ne?Kendimi bilmeden yürüyordum.Heryer karanlıktı.Tek bir ışık kaynağı vardı.O da çok fazlaydı.Aaah!Hatırlıyorum.En son babamın kötü ya da kötülerin kralı bir melek olduğunu öğrenmiştim.Daha sonra Cass beni bir yere götürmüştü.Sonra...Karanlık...Ben...Öldüm.O zaman cennette veya cehennemde olmam gerekirdi.O kadar pislikmiydim ki cehenneme bile alınmadım.Sonsuza kadar oturup ışığa sövmeyi planlıyordum.Ama dur bi' saniye.Ölüler acıkır mıydı?Büyük ihtimalle hayır.Ölüyken bir daha ölemem değil mi?Aşağıya baktığımda karanlık bir boşluk vardı.Yukarısı yine aynı.Uçuyor muydum ben?Birden bir ses duydum."Oğlum bu kadar salak mı yani?"diyordu."Ha?"dedim yine."Evlat rüyadasın."dedi ses.Şey bunu düşünmemiştim.Bu ses kimdi.Dur bi' saniye.Oğlum demişti."Günaydın evlat."dedi ses.Daha doğrusu babam."Neredesin?Seni göremiyorum."dedim.Acaba benim gibi yakışıklı mıydı?"Senden metrelerce hatta kilometrelerce büyüğüm.Ve tabii ki yakışıklıyım."Havalara bak."Babanla nasıl konuşacağını öğrenmelisin evlat."dedi."Sen babam değilsin!Sen şeytanların kralısın!Meleklerin çizgi filmlerdeki gibi kafalarında halkalar kıçlarında kanatlarıyla dolaşması gerek!Seni babam olarak görmüyorum!Ve eğer öyleysen kendimden utanıyorum!"Kahkaha atmaya başladı.Ne sinir bozucuymuş."Özsuyundanda gördün.Sen benim oğlumsun."dedi.Rüyanın içinde rüya olayı gerçek mi?Eğer öyleyse bu melek bozuntusu yüzünden Avcılıktan bile vazgeçebilirdim."Dur bir saniye.Rüya benim rüyam.Sen nasıl geldin buraya?!"dedim sinsice."Harbi salakmışsın sen ya.Ben bir meleğim evlat.Hem de güçlü olanlardan."dedi.İğrenerek "Eğer şeytanların babası olmasaydın seninle övünürdüm.Ama neden böyle birşey yaptın?Şeytanları sen yarattın.Ama neden?!"dedim."Bu kadar geyik yeter."dedi.Birden ani bir karanlık oldu ve uyandım.

GEÇMİŞ

Dean:Nereye kayboldular?!

Sam:İyiye işaret değil bu.Cass'i hiç böyle görmemiştim.

Balthazar:Elbette görmemiştin.Çünkü daha önce evreni mahveden birinin çocuğuyla karşılaşmamıştı.

Dean:Dostum!Birşeyler yap!

Balthazar:Tamam.Tamam hadi Cass'i bulalım.

Dean:Sam, sen burada kal ve Crowley'e bak.

Balthazar hadi gidelim.

ŞİMDİ

  Gözlerimi açtığımda boylu boyuna uzanmıştım.Karşıda Dean,Cass ve Balthazar vardı.Lanet olsun!Her tarafım ağrıyordu."Seni...o.çocuğu.Ne yaptın bana?"sözler ağzımdan inleyerek çıkmıştı.Birden Dean yanıma koştu.Yüzü çok şaşkındı."Evlat, yaşıyorsun.Hayattasın."diyordu.Bu kadar şaşıracak ne vardı ki?Sırıtarak "Ölmem mi gerekiyordu?"dedim.Cass bana doğru yürüyerek "Sen...Ölmüştün."dedi.Ne oluyordu bunlara?!"Topluca mı kafayı yediniz siz?"dedim.Cass oradaydı."Seni o.çocuğu!Ne yaptın bana?!"Ayağa kalktım.Zar zor yürüyordum.Cass'e doğru ilerledim.Ona vurdum.Ama yeni doğmuş bir bebek bile daha sertti.Daha sonra yere yığıldım.Son gördüğüm şey Cass'in yüzüydü.

  Gözlerimi açtığımda kafamda yine bekliyorlardı."Bok mu var oğlum herzaman kafamda böyle bekliyorsunuz?Alışkanlık haline geldi resmen."Birden Sam bana sarıldı."Ne zamandan beri bu kadar sulu oldunuz?"dedim hayret içinde.Sam sevinçle "Hayattasın."dedi.Doğrularak "Pekala.Anlatın?Ne içtiniz de bu hale geldiniz?"Dean yanıma oturarak" Pekala.Hatırlıyorsan en son özsuyundan alıp babanın kim olduğunu öğrendik.Baban şeytanların yaratıcısıydı.Cass bunu öğrenince seni öldürmek istedi.Ve yaptı da.Asıl soru şu seni kim geri getirdi?!"dedi.Öldüğümü biliyordum."Sanırım babam."dedim."Rüya gördüğümü söylemişti bana.Benimle konuşmuştu.Meğersem beni kurtarmış."diye devam ettim.Dean sırıtarak "Şimdi tam anlamıyla bir Avcı oldun.Şimdi git biraz dinlen."dedi.Odaya girdiğimde Emma'yı gördüm.Bilgisayarda uğraşıyordu.Gülümseyerek selam verdi.Bende gülümseyip duşa girdim.Çıktığımda Emma kitap okuyordu.Kötü haber onun oda da olduğunu unutmuştum.Duştan sadece altımda havluyla çıkmıştım.Görünce biraz kızardı.Daha sonra "Bayağı bir kaslıymışsın."dediKıpkırmızı olmuştum."Şey...Özür dilerim."dedim utangaç bir tavırla.Ayağı kalkıp yanıma geldi."Ben özür dilerim.Oda senindi.Beni yanına aldın.Bana yardım ettin."dedi gülümseyerek.Daha sonra sıcak dudaklarımda sıcaklık hissettim.Emma beni öpüyordu.Ona uyum sağladım.Dudaklarımdan ayrıldığında kötü olmuştum.Neden bırakmıştı ki?Ömrümü bununla geçirebilirdim.

Bölüm nasıldı? ^_^ Geçen sefer +10 yorumdan sonra yazacağımı söylemiştim ama yapmadım :D Herneyse yorumlarınızı bekliyorum ^_^