Accidentally Married to my Boss [Under Revision]

ThirtySix: UnderTheThousandStars

Keziah's Pov

"Thank you so much from the buttom of my heart Keziah" sabi ni Stephan sa akin pag kalabas na pagka labas namin sa kwarto ni Stephen.

Hinatid nya muna si Hanna bago kami.

"You are his father so wala akong karapatan na ipag damot sya sayo" nakangiting sabi ko sa kanya

"I hope madala ko sya sa bahay para mapakilala ko sya kila mom" seryosong sabi nito

"Madadala mo din sya at the right time" sabi ko sa kanya.

"Okay. Antayin ko ang time na yan" nakangiting sabi nya.

"By the way gusto mo ba munang mag kape?" Alok ko sa kanya.

"Yah. Sure" sagot nya kaya naman inaya ko sya sa terrace ko.

May lamesa at upuan dito kaya pwede kang tumambay.

At dahil gabi na makikita mo ang buong ka Maynilaan. Yung mga ilaw na kumukutitap at mga star na nag liliwanag.

Iniwan ko muna sya at ipinag timpla sya ng kape.

Kumuha na din ako sa ref ng pambara para kumpleto na.

"Here." Alok ko at inilapag ang dala kong tray.

"Thanks" sabi nya at humigop ng kape.

Nakatanaw sya sa malayo, kung pag mamasdan ko sobrang aliwalas ng mukha nya.

Hindi tulad dati na laging madilim at masungit ang aura.

"Its been a year since the last time that we are together like this" out of nowhere na sabi nya.

"Anong like this pinag sasabi mo?" Patay malisyang tanong ko.

"Like this. I mean ganito ka comfortable sa isa't isa" nakangiting wika nya.

Umupo ako sa kaharap ng upuan nya at tumanaw sa malayo.

---------------------------------

Stephan|PabilogNaTable|Ako

"You know what wala akong matandaan na nag usap tayo ng ganto ka relax" sabi ko.

Dahil wala naman talaga diba?!

Kayo may naiisip ba kayong nag usap kami ng ganto yung wala lang.

"Well even me wala akong maisip na nag usap tayo ng ganto..."

"But I never forgot the first time na nag usap tayo ng mahaba haba." Sabi nya na tila nag isip nga kung meron ba.

"At kelan naman yun?" Tanong ko.

"The moment when you got hit from a stone in front of my company at na hospital ka." Nakangiting kwento nya

Ugh. Sya kaya yung dahilan kung bakit ako na hospital nun -.-

Prinotektahan ko sya para hindi sya yung mabato.

"And it was also the first time na hinatid mo ako sa bahay with your car" pang thro throwback ko din.

Napansin kong napangiti sya.

"Everytime that I looked back to our past I can't help myself but to smile" nakangiting wika nya

Napabuntong hininga ako dahil sa sinabi nya.

"Not all of our memories in the past are good memories to look back." Malungkot kong wika.

Waaahh! Bakit ba ang lungkot?

Dahil sa sinabi ko pwedeng mag bago ang ihip ng hangin at maging akward kami sa isa't isa.