Όλα άρχισαν στην κατασκήνωση{on hold}

9.

Πω ρε φίλε γιατί να μ' αρέσει τόσο;

Γιατί είναι μουνάρα, έχει σωματάρα, είναι αστείος, και με κάνει να νιώθω διαφορετικά.

Το πιο περίεργο είναι πως δεν νιώθω καθόλου τύψεις που απάτησα τον Γιάννη.

Κακό.

Βασικά λογικό αφού μου είπε τέτοια πράγματα πριν τρεις μέρες. Δεν έχουμε μιλήσει από τότε όχι πως μου 'χει λείψει κι όλας.

«Ε Αναστασία ο Κώστας έβγαλε την μπλούζα του» μου είπε η Ελπίδα και με έσπρωξε ελαφρά για να ξυπνήσω.

«Όντως; Που;» είπα και άρχισα να σκανάρω ολόκληρο το γήπεδο σαν τρελή, για να τον εντοπίσω. Μόλις τον βρήκα απλά έμεινα να τον χαζεύω σαν ηλίθια.

Σε κάποια φάση με έπιασε να τον κοιτάω.

Τα μάγουλα μου...βασικά ποιά μάγουλα; Ολόκληρη η μάπα μου πήρε σίγουρα ένα έντονο κόκκινο χρώμα. Όταν τον ξανακοίταξα ξανά με κοίταζε και έριξε ένα γελάκι.

Παρατηρούσα το σώμα του για άλλη μία φορά. Όλες αυτές τις μέρες έχω αποτυπώσει κάθε λεπτομέρεια του σώματος του. Δεν νομίζω να το θυμάται κανένας και καμία καλύτερα από 'μενα.

Είχε μεγάλο σκελετό, είχε πολύ μεγάλες πλάτες και μπράτσα κάτι που λάτρευα. Γραμωμένους κοιλιακούς, αλλά όχι πολύ έντονους. Ήταν ακριβώς αυτό που μ' άρεσε. Όσο παρατηρούσα τους κοιλιακούς του πάνω τους υπήρχαν 3 ουλές. Επουλωμένες πλέον αλλά ακόμα έντονες.

«Μην κοιτάς τόσο έντονα ρε!» είπε η Ελπίδα και γέλασε.

«Δύσκολο είναι απλά υπέεεροχος» είπα και έκανα πως πέφτω κάτω, «Πφφ τι λες να γίνει μετά την κατασκήνωση μαζί του;»

«Δεν ξέρω πρέπει να τον ρωτήσεις»

«Θα προσπαθήσω»

Τέλειωσε το παιχνίδι τους και η Ελπίδα έτρεξε προς ένα παιδί και έφυγαν μαζί. Μμμμ ενδιαφέρον.

«Σπόρε έλα μέσα» άκουσα τον Κώστα να φωνάζει.

Καινούργιο αυτό τώρα;

Παρατήρησα γύρω και ήμασταν μόνοι μας. Μμ ωραία.

Μπήκα μέσα στον γήπεδο και τον πλησίασα. Μου έριξε ένα βλέμμα και φόρεσε την μπλούζα του. Ενώ εγώ είχα μείνει να παρατηρώ τους κοιλιακούς του και συγκεκριμένα τις ουλές.

«Μην σκαλώνεις τόσο» είπε και αμέσως ντράπηκα.

«Δεν φταίω εγώ» είπα με όσο θάρρος είχα και τον κοίταξα πονηρά.