Όλα άρχισαν στην κατασκήνωση{on hold}

12

~ΟΜΓ ΣΥΓΓΝΩΜΗ. Είχα να ανεβάσω από τον Απρίλιο συγχωρέστε με:( Πλέον κυρίως γιατί όλα μπήκαν σε μία σειρά, θα ανεβαίνουν κεφάλαια πολύ πιο συχνά. Το εννοώ τώρα.~

«Αναστασίαα» άκουσα την φωνή της Νεφέλης ενώ μου έριχνε νερό στο πρόσωπο μου.

Άνοιξα τα μάτια μου και μου έδωσε να πιω νερό για να συνέλθω. Τους κοίταξα όλους

«Έλλειψη νερού και επειδή δεν τρώω σωστά, για αυτό λιποθύμησα»

«Ε θα αρχίσεις να τρως περισσότερο» είπε ο Αντώνης και με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω, «Έχεις αδυνατίσει πολύ όσο έλειπες»

«Δεν αδυνάτισα και τόσο πολύ ρε» είπα αλλά άλλαξε θέμα γιατί είχε τσαντιστεί προφανώς.

«Τώρα πως νιώθεις;»

«Μια χαρά» είπα και σήκωσα την μπύρα μου για να πιω αλλά πακέτο μου την είχα πιει.

«Ποιος θα ΄ρθει να πάρουμε μπύρες;»

«Έρχομαι εγώ γιατί πρέπει να φύγω κι όλας» μου απάντησε ο Κώστας και σήκωσα την τσάντα μου για να πάμε.

Καθώς περπατούσαμε έβαλε το χέρι του γύρω από την μέση μου και με κόλλησε πάνω του. Τον κοίταξα και τον παρατήρησα που κόζαρε ότι αρσενικό με κοιτούσε. Ξαφνικά με κοίταξε και άλλαξα το βλέμμα μου βιαστικά, γέλασε ελαφρά και με άφησε.

«Ωραίο φούτερ αυτό μικρή» ΙΙΙΙΙ το είχα ξεχάσει αυτό.

Άρχισα να προσπαθώ να το βγάλω για να του το δώσω, αλλά χωρίς να προσέξω είχα βγάλει περίπου όλο το τιραντάκι που φόραγα από μέσα. Γούρλωσε τα μάτια του ενώ κοίταζε το στήθος μου και αμέσως έβαλε τα χέρια του στο φούτερ και το κατέβασε κάτω.

Αγριοκοίταξε όποιον με κοίταζε και συνέχισε να με κοιτάει με τα πράσινα μάτια του. Ααααχ

«Κράτα το σου πάει» είπε κάπως αμήχανα.

«Μα είναι το αγαπημένο σου»

«Σπόρε είναι δικό σου τώρα» είπε και με φίλησε, «Να προσέχεις εδώ πέρα» ψιθύρισε στο αυτί μου και ανατρίχιασα ολόκληρη.

«Θα περάσω αύριο από 'κει να σε δω» είπε μου 'κλεισε το μάτι και απομακρύνθηκε.

Κάτσε, από που; Απ' το σπίτι μου; Ξέρει που μένω;

Έμεινα σκαλωμένη και δεν έλεγα τίποτα, απλά χαμογελούσα. Ενώ αυτός έριξε ένα γελάκι και μπήκε στο αυτοκίνητο δίπλα μου και έφυγε.

Πήγα πήρα μπύρες και πήγα πίσω στα παιδιά. Αράξαμε ήπιαμε τις μπύρες και μπήκαμε με την Νεφέλη στο μετρό. Φτάσαμε Άγιο Δημήτριο και αρχίσαμε το μισάωρο περπάτημα για τα σπίτια μας.

«Πολύ κομπλέ παιδί ο Κώστας» είπε η Νεφέλη με ένα χαμόγελο.

«Χαίρομαι που τον συμπάθησες»

«Φαίνεται πως σε νοιάζεται όταν λιποθύμησες τρόμαξε» είπε και ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται.

*Άχου το το γλυκούλι μου, τρόμαξε*

«Χαχα τέλεια στρίβω εγώ εδώ τα λέμε κοριτσάρα» είπα και την χαιρέτησα.

Μπήκα σπίτι και η μάνα μου κοιμόταν, γέμισα το μπουκάλι με νερό πήγα στο δωμάτιο άλλαξα και έπεσα στο κρεβάτι μου. Το καλύτερο πράγμα μετά από ένα καλό άραγμα. Άνοιξα φβ και είδα μήνυμα από τον Κώστα.

Από Κώστας:

Καληνύχταα, τα λέμε αύριο <3

Είδα το μήνυμα και με ένα τεράστιο χαμόγελο και πολλές πεταλούδες στην κοιλιά μου ξεράθηκα.

...

Γαμώ ποιος χτυπάει τέτοια ώρα το κουδούνι; Σκέφτηκα και κάλυψα τα αυτιά μου με το μαξιλάρι. Μόλις το έβγαλα άρχισαν να χτυπάνε πάλι το κουδούνι, σηκώθηκα και απάντησα.

«Ποιος;» είπα με την αγουροξυπνημένη μου φωνή.

«Ο Κώστας είμαι ρε σπόρε» είπε ενώ γελούσε συγχρόνως.

ΟΜΓ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΕΝΝΟΟΥΣΕ.

Έτρεξα μέσα στο δωμάτιο μου και έβαλα γρήγορα μία βερμούδα και ένα κοντό τιραντάκι, έπλυνα γρήγορα τα δόντια μου και του άνοιξα την πόρτα.

Μου ήρθε αμέσως το άρωμα του και αντίκρισα έναν Κώστα με ένα τεράστιο χαζοχαρούμενο χαμόγελο και δύο καφέδες στο χέρι.

ΠΗΡΕ ΚΑΙ ΚΑΦΕ! Τέλος παντρευόμαστε.

Ήταν λίγο τσαπατσούλικο και μικρό αλλά ήθελα πολύ να ανεβάσω. Σας αγαπώ όλους και χαίρομαι πάρα πολύ που την διαβάζετε <3

-resMpy