Όλα άρχισαν στην κατασκήνωση{on hold}

11.

«Καλημέρα κορίτσια» μας ξύπνησε η ομαδάρχισσα μας. Θα μου λείψει αυτό.

Σηκώθηκα και φόρεσα μία ζακέτα και τις σαγιονάρες μου. Έπιασα τα μαλλιά μου σε έναν άτσαλο κότσο, μιας και μου έσπαγε τα νεύρα. Μμμ καρέ.

Είδα την Εύα και πήδηξα πάνω στην πλάτη της.

«Θα μου λείψεις» φώναξα και την αγκάλιασα.

«Και έμενα και εμένα, αλλά αν θες κατεβαίνεις απ' την πλάτη μου»

Πήγαμε στην τραπεζαρία όπως κάθε άλλη φορά, αν και σήμερα είχαμε μερέντα για αλλαγή. Δεν πείναγα καθόλου για αυτό απλά ήπια 3 σοκολατούχα γάλα.

«Νίκο ήρθαν οι δικοί σου» φώναξε ο Γιώργος(ομαδάρχης) και αμέσως άρχισαν τα πρώτα κλάμματα.

«Ανάστα την κάνω» είπε και έπεσε πάνω μου για να με αγκαλιάσει.

«Δεν χανόμαστε εμείς ρε» του είπα και με άφησε.

«Άντε τα λέμε».

[...]

«Σπορέεε» άκουσα μια χαρακτηριστική φωνή να με φωνάζει, αλλά συνέχισα να μιλάω στην μάνα μου στο κινητό. Όταν το έκλεισα άκουσα βήματα από πίσω μου, μόλις γύρισα να δω ποιος είναι ένα σώμα πολύ μεγαλύτερο από το δικό μου αγκάλιασε και με έριξε κάτω πέφτοντας πάνω μου.

«Ρε θα πεθάνω ρε, σήκω» είπα και χτύπησα την πλάτη του με τα χέρια μου.

«Φεύγω σπόρε» είπε και με κοίταξε με ένα ηλίθιο χαμόγελο. Γιατί φεύγει; Ααα ναι είναι τελευταία μέρα. Κάτσε όμως δεν τον ρώτησα τι θα γίνει. Τι θα κάνω τώρα;

Σηκώθηκε και μου έδωσε το χέρι του να σηκωθώ.

«Και που πας;»

«Είναι τελευταία μέρα κου κου»

«Πες μου το κινητό σου σπόρε για να μιλήσουμε» OMG το είπε όντως;! ΑΧ ΤΕΛΕΙΑ.

Τον κοίταξα με ένα χαμόγελο απ' το ένα αυτί ως το άλλο.

«Με φρικάρεις Αναστασία» είπε και γέλασε.

«Χαίρομαι λοιπόν 69.....»

«Ωραία πως να σε βάλω;»

«Ξέρω 'γω όπως θες»

«Σπορόοος» είπε και χαμογέλασε.

Αχ τι όμορφα λακάκια είναι αυτά;

«Ότι θες» του είπα.

«Πρέπει να φύγω γιατί με περιμένει η μάνα μου, τα λέμε και να προσέχεις ε»