DANGER *Düzenleniyor*

Danger - Bölüm 29

Bir zamanlar sevdiğim dizilerden biri olan Gossip Girl'ün İtalyanca versiyonunu izlerken, yatakta yüz üstü uzanıyordum. Kilitli kapıyı açmak için denediğim sayısız ve başarısız uğraştan sonra yorulmuş, kendimi televizyona bakarken bulmuştum. Zayn'den intikam alma planlarımda, aklıma uygun bir ceza yöntemi gelmediği için suya düşmüştü. Bende onun dediğine uyarak, uslu bir kız rolünü oynamaya devam ediyordum. Bir süreliğine tabii.

Saat neredeyse iki buçuğa geliyordu ve Zayn'in gelmesini sabırla beklerken, aklım Chuck Bass'in centilmen ve kendini beğenmiş tavırlarından, Desmond'ın yemek teklifine kayıyordu. İstediği sadece basit bir akşam yemeğiydi. Eğer ilk teklifini kabul etmiş olsaydım, şimdi onun hakkında endişelenmem gerekmezdi.

Daha fazla İtalyanca dublaja katlanamayıp, televizyonu kapattım ve mutfağa gitmek için yataktan kalktım. Krem halının üzerinde ayaklarımı sürükleyerek mutfağa giderken, kapının sertçe açılması ile irkildim ve küçük bir çığlık kopardım. "Lanet olası kart girişleri." Deli gibi atan kalp atışlarımın sesi kulaklarımda yankılanırken, karanlıkta gelenin kim olduğunu anlamaya çalışıyordum. Beni henüz farketmeyen, gri silüet karanlıkta hareket ederek, kapıyı kapadı ve ışığı yakmak için elini duvarda gezdirmeye başladı. Ses çıkarmadan onu izlerken, vücudumun neden hareket etmediği benim için de merak konusuydu. Sarı ışık odanın siyahlığını emip, onu ortadan kaldırırken, gözlerimi kırpıştırdım ve ışığa alışana kadar etrafa göz gezdirdim. "Ah, Wendy, seni bu kadar çabuk bulacağımı tahmin etmezdim." Kulaklarımın alışık olmadığı bu ses, sessizce kaybolan kalp atışlarımın gürültüsüne karışırken, gözlerimi açtım. Desmond'ı aşağıda gördüğüm spor giysilerinden tamamen farklı olarak takım elbise ile gördüğümde, yukarıdan aşağı onu süzdüm. Çok zayıf birisi değildi ama şişman da diyemezdiniz. Yakışıklıydı ama Zayn kadar değildi. Ve şu an karşımda duruyordu. "Aşağıda ki görevliden, bu odanın kartını almak zor oldu açıkçası." Sırıtarak etrafa göz gezdirdikten sonra, ellerini cebine yerleştirdi ve televizyon izlediğim odaya yavaş yavaş adım atarak ilerledi. Bir süre arkasından baktıktan sonra, kendimi toparladım ve arkasından yürüdüm. Teklifsizce yatağın ucuna oturdu ve inceleme yapmaya devam etti. "Yemeğe gelmeni bekledim Wendy. Her gece olduğu gibi. Bir ay boyunca hazırlandım ve bekledim Wendy." Mavi gözlerinden okunan soğukluk, ürpermeme neden olurken, ayakta dikilmeye devam ettim. "Zayn gelmeme izin vermedi." Gözlerimi kaçırıp belkide bu odadaki tek favori eşyam olan camın önündeki koltuğa baktım. 

Desmond ayağa kalktığında kendi iradem dışında bir adım geriye gittim. Ondan uzaklaştığımı görünce yüzünde ki sırıtış kayboldu. "Benden kaçman için bir sebep yok Wendy. Sana zarar vermem." Sesinin tonu insana güven verirken, mavi gözleri bunun tam tersini gösteriyordu. "Pekala," Nefesimi toplayarak kollarımı göğüs hizamda çaprazladım ve sesimin titrememesi için boğazımı temizledim. "Farzetki yemeğimizi yedik, bitirdik. Şimdi benden ne istediğini söylemeni bekliyorum." Yüzümde ki ciddi olduğunu umduğum ifademle bir şeyler demesini bekledim. Gülümsemeden önce dili ile dudaklarını nemlendirdi ve tekrar ellerini cebine yerleştirdi. "Seninle sadece bir akşam yemeği yemek istedim. Başka bir niyetim yoktu." Tek kaşımı kaldırıp, bir süre onu izledim. Bıraktığı sakal yüzüne pek yakışmamıştı. Halbuki Zayn'de tam tersi bir etki yaratıyordu. Erkeklerde sakal hep zayıf noktam olmuştur ama Desmond'da aynı duyguları hissedememiştim. Zayn'in aklıma gelmesiyle onun nerede kaldığını merak etmeye başlamıştım. Bir kaç saat sonra güneş yüzünü gösterirdi ama Zayn hala ortalıklarda gözükmüyordu. "Ve Zayn'i gıcık etmeyi seviyorum. Sana olan düşkünlüğünü herkes biliyor. Seni yemeğe çıkarmayı teklif ederek onu sinir etmeyi planlamıştım. Sanırım bunda gayet başarılı oldum." Hafif kahkahası sessiz odada yankılanırken, neden normal insanların beni bulamadığını düşünüyordum. Tanıştığım her insan manyak mı çıkmak zorundaydı?