Gevaar

Hoofdstuk 21

Lukas laat Fenna en Evert de rest van de dag met rust. Als hij water en eten naar beneden gooit ziet hij ze beiden ineenkrimpen. Hij heeft gisteravond door Fenna mee te nemen een behoorlijke mentale tik aan het duo uitgedeeld. En dat ze vanochtend dan zo op de trap terechtkwam dat ze haar arm brak was niet gepland, maar wel mooi meegenomen. Pijn kost energie, en Everts bezorgdheid zal hem vast en zeker ook energie kosten. Alles bij elkaar is Lukas heel tevreden over het verloop van de afgelopen dag. Zonder al te veel moeite te doen heeft hij toch iets gebroken. Even grinnikt hij om de woordgrap in zijn hoofd. 'gebroken'. Fenna's arm letterlijk, maar hij bedoelde eigenlijk meer mentaal – hij vermoedt dat hij hun verzet hiermee heeft gebroken.

Als Lukas de volgende ochtend de hut binnenkomt kijkt hij even op zijn scherm. Het blonde duo zit rechtop tegen de muur aan. Evert is wakker, hij aait zachtjes over Fenna's schouder. Lukas kan niet zien of zij ook wakker is. Ze zit bewegingsloos tegen Evert aan, en haar hoofd rust op zijn schouder. Ze zien er nog net zo verslagen uit als een dag eerder. Dat is mooi. Lukas had tot dan toe gezien dat ze elkaar elke keer opnieuw kalmeerden en geruststelden, hij vindt het fijn dat ze dat nu blijkbaar niet meer kunnen. Hij besluit gelijk maar water en brood naar beneden te gooien, dan kan hij zich daarna gaan voorbereiden op zijn plan voor die middag.

De deur van de kelder vliegt open. Fenna verstijft gelijk. Haar ademhaling stokt, en haar spieren spannen zich aan. Evert drukt een kus op haar hoofd. Even kijkt hij naar Lukas, die wat brood en water naar beneden gooit en dan weer verdwijnt. Langzaam haalt Evert zijn arm achter Fenna's rug weg. Hij staat op en pakt het flesje water en de boterham. 's Ochtends één boterham, 's avonds twee. Dat is de routine, weet hij inmiddels. Hij gaat weer naast Fenna zitten. Hij scheurt de boterham in tweeën en overhandigt haar de helft. Ze schudt haar hoofd. Verbaasd kijkt hij haar aan. "Je moet eten, Fen." Weer schudt ze haar hoofd.

Fenna knijpt haar ogen dicht en wendt zich dan van Evert af. "Liefje," zijn stem is zacht. Hij raakt haar niet aan. Hij weet niet wat hij fout heeft gedaan. Als haar schouders beginnen te schokken realiseert hij zich dat ze huilt. "Hé," voorzichtig legt hij zijn hand op haar rug. Hij wrijft over haar rug, zijn hand beweegt in grote, trage cirkels. Uiteindelijk draait ze terug naar hem. Ze legt haar hoofd weer op zijn schouder, en met haar rechterarm houdt ze zich stevig aan hem vast. "Ik voel me zo slecht," huilt ze in zijn shirt. Evert weet even niet wat hij moet zeggen. Hij zou haar zo graag beloven dat alles weer goed komt, maar daar is hij zelf ook niet zo zeker meer van.

Als Fenna eenmaal begint met huilen heeft ze het gevoel dat ze niet meer kan stoppen. Ze krijgt er bonkende hoofdpijn van, en opeens herinnert ze zich ook weer wat Lukas tegen haar zei toen hij haar mee naar boven had genomen. "E-Evert," nog steeds snikt ze zacht. "Hij-Lukas zei dat-dat het jouw keuze was om m-mij hier mee naartoe te nemen." Ze stelt geen vraag, maar Evert snapt wat ze wil weten. "Hij gaf me de keuze tussen jou, en Nynke en Brecht," vertelt hij haar zachtjes, "ik heb niet gekozen. Hij heeft gekozen." Verrast kijkt Fenna hem aan. Het betekent veel voor haar dat hij niet tussen haar en zijn dochters wilde kiezen, ze weet hoe belangrijk de meisjes voor hem zijn.

"Fen?" Als het een tijdje stil is geweest kijkt Evert haar vragend aan. Ze richt zich weer tot hem, haar bruine ogen gefixeerd op zijn blauwe ogen. "Heeft hij verder nog iets met je gedaan die nacht?" Hij vreest het ergste, maar Fenna schudt ontkennend haar hoofd. Hij heeft me vastgebonden aan een stoel, met tape over mijn mond. Toen zei hij dat over jouw keuze, en toen is hij weggegaan." Opgelucht haalt Evert adem. Dat had een stuk erger kunnen aflopen.

Terwijl Evert in gedachten verzonken is probeert Fenna het flesje water te openen. Ze is nog steeds misselijk van de pijn en ze wil niet eens aan eten te denken, maar ze heeft wel dorst. Met maar één hand gaat het openen van het flesje wat lastiger dan ze had verwacht. "Godverdomme," vloekt ze hardop. Evert kijkt naar haar. "Je kan het ook vragen," hij opent het flesje, en even glimlacht ze. Ze leunt naar hem toe en kust hem op zijn mond. Hij laat zich meevoeren in het moment en maakt van de onschuldige kus een gepassioneerde zoen. Eventjes is alle pijn, angst en verdriet weg en is er alleen nog maar liefde.

-------------------------------------------------

jaa toch maar even een klein beetje iets goeds op het einde. Hadden jullie wel verdiend vond ik ;)

xoxo Laura