Gevaar

Hoofdstuk 17

De deur slaat achter Lukas dicht, en Evert haalt opgelucht adem. Dan springt hij op en overbrugt hij de afstand tussen hem en Fenna in minder dan een seconde. Ze zit nog steeds vast aan de ringen, Lukas heeft niet eens de moeite genomen om haar los te maken. Evert aait zacht over haar wang en kijkt dan naar de wond op haar sleutelbeen. "Evert," tranen klinken door in Fenna's stem, "maak me los." Trillerig haalt ze adem. Ze probeert de tranen tegen te houden. Zo snel als hij kan maakt hij haar armen los. Ze draait met haar pijnlijke polsen om het bloed weer te laten stromen.

Evert probeert Fenna te omhelzen, maar ze houdt hem op afstand. "Kan je mijn vest pakken?" Ze staat nog steeds te trillen op haar benen. Evert pakt haar vest en legt het voorzichtig over haar schouders. Ze doet haar best om naar hem te glimlachen, maar het zorgt er alleen maar voor dat ze nog harder tegen haar tranen moet vechten. "Fen," Evert legt zijn handen op haar schouders, "ga even zitten." Ze knikt alleen maar, en laat zich dan door hem meenemen naar het matras. Ze laat zich langzaam zakken totdat ze op het matras zit, met haar rug tegen de muur.

"Mag ik kijken?" Evert gebaart naar de wond op Fenna's schouder. Ze knikt. Ze laat ook haar hoofd tegen de muur rusten, en ze sluit haar ogen. Ze is moe, en bang. De adrenaline die haar net staande hield toen Lukas in de kelder was verdwijnt nu, en ze voelt zich zwaar. Ze voelt Everts warme vingers op haar huid. Even klemt ze haar kaken op elkaar als hij in de buurt van de wond komt. "Het bloedt nog steeds," mompelt hij. Fenna opent haar ogen weer en richt haar blik dan naar beneden. Uit de lange horizontale wond komt inderdaad nog steeds bloed. Er zijn kleine stroompjes gevormd, en het ziet er niet goed uit. De pijn valt wel mee, maar nu ze het zo ziet vindt ze het toch niet fijn.

Evert zoekt ondertussen naar iets om de wond even mee dicht te houden. Zijn blik valt op het t-shirt dat Fenna uit had moeten doen. "Fen, kan ik deze gebruiken?" Hij houdt het dunne stukje stof omhoog. Ze knikt, haar vest is warm genoeg. Met een restje water van de afgelopen dagen maakt Evert het shirt een beetje nat. Hij veegt het bloed onder de wond weg, en drukt dan de wond dicht. Fenna kreunt even zachtjes als Evert druk op de pijnlijke plek geeft, maar de pijn ebt al snel weg.

"Kom maar," Fenna neemt het stukje stof van Evert over en houdt het nu zelf tegen haar schouder aangedrukt. Evert komt naast haar zitten. Ze zijn beiden stil. Na een tijdje slaat Evert zijn arm om Fenna heen. Ze leunt tegen zijn schouder aan en zucht diep. "Ik ben bang," geeft ze dan met trillende stem toe. Evert drukt een kus op haar hoofd. Hij heeft haar in alle jaren dat hij haar kent – alle vreselijke situaties die ze hebben meegemaakt – nog nooit horen zeggen dat ze bang was. Zachtjes aait hij over haar schouder. "Evert?" Haar stem klinkt klein en breekbaar. "Wat als we hier niet meer uitkomen?" Vraagt ze hem dan zachtjes.

Evert bijt op zijn lip. De gedachte was ook al in hem opgekomen. "Ik weet het niet," antwoordt hij haar eerlijk. Ze knikt tegen zijn schouder aan. "Ik hou van jou," fluistert ze dan. "Ik ook van jou." Hij aait over haar rug. Ze gaat wat rechterop zitten en kust hem dan. "Ik voel me veilig als ik bij jou ben." Even glimlacht ze. Hij drukt een kus op haar voorhoofd. "Het is mijn schuld dat je hier bent. Het spijt me zo, Fen." Verbaasd kijkt ze hem aan. Ze legt haar hand op zijn wang. "Jij hebt me toch niet ontvoerd?" Hij schudt zijn hoofd. "Nou dan." Evert schudt zijn hoofd opnieuw, "Maar als ik.. als ik toen.." Hij zucht. "Als ik me tijdens dat gesprek met hem positiever had opgesteld.."

"Evert?" Zachtjes vraagt Fenna om zijn aandacht, "weet je nog waarom je die dag zo chagrijnig was?" Met een minuscuul glimlachje op haar gezicht kijkt ze hem aan. Hij schudt zijn hoofd en kijkt haar vragend aan. "Je was de hele week al kwaad op me, omdat je het weer eens niet met mijn werkwijze eens was," Fenna grinnikt, "en toen had ik die ochtend tijdens een achtervolging je auto tegen een paal aangereden." Evert glimlacht ook. Hij herinnert het zich nog heel goed; de auto was total loss, en hij was woest. "Dus," vervolgt Fenna haar verhaal, "eigenlijk is het allemaal mijn schuld." Evert glimlacht. Zelfs in deze situatie kan ze hem laten lachen. Hij trekt haar wat dichter naar hem toe en drukt een kus op haar hoofd. "Dankjewel." Mompelt hij.

-------------------------------------------

Gelukkig hebben ze het samen in elk geval gezellig in de kelder ;p

xoxo Laura