Gerçekler Acıdır
YAZARI: Beyza Nur
1.BÖLÜM:
Hayalim gerçek oldu diyebilirim. Üç yıldır peşinde koştuğum, delicesine sevdiğim, adımı dahi bilmeyen Luhan artık sevgilim. O kadar mutluyum ki anlatamam. Kaç yıldır rüyalarıma giren beyaz atlı prensim sonunda geldi. :D Hala inanamıyorum. Birden ne oldu, nasıl beni fark etti anlamadım. Bugün tam sınıfa doğru giderken birden önümü kesti ve:
-“Seni seviyorum benimle çıkar mısın?” dedi. O an sanki kalbim duracak gibiydi. Ne kadar onu sevsem de, âşık olsam da, bana çıkma teklifi etse de bir an tereddüt ettim. Sonuçta o ve ben imkânsızdık. O okulun en popüler çocuğu, ben ise sırf evde boş boş oturmamak için okula gelen Hye Mi. Gerçi okula gelme nedenimde Luhandı ama neyse.
Birden ne yapacağımı şaşırdım. Ne diyeceğimi bilemedim ve en saçma şeyi söyledim.
-“Ne? Ben mi?” dedim. Evet, saçmalığın bu kadarı yani. Muhteşem bir şekilde güldü.
-“Evet sen. Bir ay önce görmüştüm seni. O zaman kalbimin ritmi değişti. Acaba benden hoşlanır mısın diye düşünmekten gelip yanına konuşamadım. Artık umurumda değil. Ben sana deliler gibi aşığım. Sonu ne olursa olsun. Benimle çıkar mısın Hye Mi?” dedi.
-“Ben… Şey..” dedim. Ne diyeceğimi bilmiyorum. Evet diyeceksin. Hayır diyeceksin Hye Mi. Sonunda üzülen sen olacaksın. Hayır de. Hayır diyemem ben onu seviyorum. Hayır… Evet… Hayır…. Evet… Derken “EVET” dedim.
-“Ahahahahah Beni çok mutlu ettin Hye Mi. Bir an hayır diyeceksin diye çok korktum. Seni seviyorum.” Deyip gitti. Evet, yanlış duymadınız GİTTİ.
Ben de biraz arkasından baktım. Sonra saate baktım. Omoğğ!!! Ders başlayalı yarım saat olmuş. Kesin yok yazıldım. Ders neydi ki. Ah evet matematik. Çokta önemli değilmiş. Yangın merdivenlerinden çıkıp çatı katına çıktım. Burası benim gizli yerim. Ne zaman üzülsem, mutlu olsam, sıkılsam buraya gelirim. Terasa çıkıp bir kenara oturup gökyüzüne bakmak rahatlatıyor beni. Belki de evde bulamadığım huzuru burada buluyorum. Annemin evde beni sıkması, babamın ben yokmuşum gibi davranması umurumda olmuyor. Hiçbir şey…
Ben düşüncelere dalıp gitmişken biri omzuma dokundu. Kafamı çevirdiğimde Luhanla göz göze geldik. Hatta dudaklarımız arasında 1cm vardı. Birden öpecek gibi hissettim ama geri çekildi.
-“Bende seni arıyordum sevgilim.” Dedi. Sevgilim=Ben. Sanırsam uzun süre alışamayacağım.
-“Derse geç kaldım. Bende biraz hava almak için buraya geldim.”
-“Hmm… Hadi biraz dolaşalım. Okulda dağıldı zaten.” Deyip elimi tutup oturduğum yerden kaldırdı.
-“Neğğ? Okul dağıldı mığğ? Benim hemen evde olmam lazım. Annemle hastaneye gidecektik.” Dedim ve koşmaya başladım. El ele tutuştuğumuz için o da arkamda sürükleniyordu tabi. :D
-“Hye Mi yavaş biraz. Ne kadar hızlı koşuyorsun sen.” Demesiyle birden durdum. Dolayısıyla bana çarptı, az daha düşecektik.
-“Şey pardon… Benim acilen eve gitmem gerek. Geç kaldım. Yarın görüşürüz.” Dedim ve koşa koşa eve geldim. Eve geldiğimde annem salondaki kanepede yatıyordu.
-“Anne”
-“Hıh”
-“Anne hastaneye gitmiyor muyuz?”
-“Hayır”
-“Hayır mı?”
-“Beni rahat bırak Hye Mi. Ben kendim gittim geldim.”
-“Yağğ!! Koştum ben o kadar geç kalacağız hastaneye diye. İnsan bir arar haber verir ben gittim diye.”
-“Tamam, bir dahakine haber veririm.” Dedi.
Of anne ya. Senin yüzünden Luhan’ı okulda öylece bırakıp geldim. İnanabiliyor musunuz? Bugün üç yıldır beklediğim anı yaşadım. Rüya gibiydi her şey. Ve okul çıkışı sevgilimle gezmek varken annem yüzünden erkenden eve geldim. Yazık bana L
….Ertesi Gün…..
Bugün inanılmaz derece de mutlu bir şekilde açtım gözlerimi. Sanki dün yaşadıklarım rüyaydı. Luhanın bana çıkma teklifi etmesi… Kabul etmem… Yoksa rüya mıydı?
Bölüm Sonu…
