Μοργκάνα {TYS17}

6. Αποφυγή

Ποτέ δεν ήμουν ο τύπος που με το που γνώριζε κάποιον ένιωθε άνετα μαζί του. Δεν μπορούσα έτσι εύκολα να κάνω συζήτηση με τον οποιονδήποτε. Ίσως επειδή δεν είχε προσπαθήσει ποτέ κανείς δημιουργήσει στενό δεσμό με μένα. Μόνο ο Τζόναθαν το είχε καταφέρει και μάλιστα μετά από τρομερή υπομονή και επιμονή. Βέβαια, τώρα πλέον καταλάβαινα ότι είχε κι έναν σκοπό να εκπληρώσει. Καταβάθος ήμουν εκνευρισμένη μαζί του. Θα περίμενα να δω στην πορεία πώς θα μου φερόταν για να αποφασίσω εάν θα μπορούσα ξανά να τον εμπιστευτώ απόλυτα.

Έτσι, λοιπόν, χάρη στην απλησίαστη φύση μου, βλέποντας την Ορτένσια να είναι φιλική μαζί μου εγώ ζάρωνα σαν αγχωμένο πλάσμα στη γωνιά μου. Το έβλεπα στα μάτια της, αισθανόταν λες και η καλύτερη της φίλη ήταν ξανά μπροστά της. Όμως, είχε άδικο. Δεν μπορούσα να είμαι η καλύτερη της φίλη. Δεν ήξερα ποια ήταν η Μοργκάνα Μαρσέλι, η γυναίκα του παρελθόντος μου. Ούτε γνώριζα την Ορτένσια. Μου ήταν άγνωστη. Η ελπίδα που ήταν μονίμως χαραγμένη στα μάτια της με έκανε να νιώθω τρομερά άβολα, ίσως και λίγες τύψεις. Μερικές φορές, αυτές τις δυο μέρες που ταξιδεύαμε για την Ιταλία, αφότου είχα πει ψέματα με μεγάλη επιτυχία στη μητέρα μου ότι η σχολή διοργάνωνε εκπαιδευτική εκδρομή σε γνωστές πινακοθήκες της Ευρώπης και δεν υπήρχε περίπτωση να έχανα τέτοια ευκαιρία, παρατηρούσα πως το βλέμμα της βρισκόταν συνέχεια πάνω μου, λες και περίμενε κάτι από μένα. Μου έπαιρνε μεγάλο κομμάτι της δύναμης μου ώστε να μην ξεσπάσω, να μην της δείξω τη δυσαρέσκεια και τη νευρικότητα μου. Προσπαθούσα να την καταλάβω.

"Πού ακριβώς πηγαίνουμε;", ρώτησα καθώς ο Τζόναθαν οδηγούσε ένα σπορ αμάξι που θεωρούσα ότι ήταν υπερβολική επιλογή για να νοικιάσουμε. Η Ορτένσια καθόταν υπομονετικά στη θέση του συνοδηγού, με μένα να βρίσκομαι στο πίσω κάθισμα. Ήμουν σε μια κατάσταση συνεχής επιφυλακής, χωρίς να γνωρίζω ακριβώς το γιατί. Κοιτούσα έξω από το παράθυρο, με τα χέρια μου σταυρωμένα μπροστά από το στήθος μου και το πόδι μου να πηγαίνει πάνω κάτω νευρικά.

"Στη Φλωρεντία", απάντησε αυτόματα ο Τζόναθαν.

Στριφογύρισα τα μάτια μου. "Δεν το είχα καταλάβει", είπα ειρωνικά. "Εννοώ πού ακριβώς θα μείνουμε εκεί και ποιος είναι ο σκοπός της επίσκεψης μας".

Με κοίταξε μέσα από τον καθρέπτη του με το προκλητικό του χαμόγελο. "Δε νομίζω πως είσαι έτοιμη να δεις το παλιό σου σπίτι, έτσι; Θα μείνουμε για αρχή στο ξενοδοχείο. Και ο σκοπός της επίσκεψης μας σου είναι ήδη γνωστός. Για να δεις από που ξεκίνησες".