Μοργκάνα {TYS17}

19. Μαγεία για Αρχάριους

Σηκώθηκα το επόμενο πρωί με βαρύ κεφάλι και ένα στομάχι που δεν αποτελούσε ακριβώς ενθαρρυντικό παράγοντα για την ημέρα που με περίμενε. Η σαμπάνια πραγματικά με είχε καταστρέψει. Τράβηξα τα σκεπάσματα μακριά από το σώμα μου με βαριά καρδιά και κάθισα για λίγο στο κρεβάτι, προσπαθώντας να καταπολεμήσω τη ζαλάδα και την αίσθηση ότι το κρανίο μου θα γινόταν χίλια κομμάτια ανά πάσα στιγμή.

Δίπλα μου ξαφνικά βρέθηκε ο Λούμινο. Στάθηκε πάνω στο στρώμα μου, με μάτια που νόμιζα ότι μπορούσαν να καταλάβουν πολλά περισσότερα από ότι ένα απλό πουλί. Με περιεργαζόταν με το κεφάλι του σκυμμένο προς τη μία μεριά, καθώς εγώ χασμουριόμουν.

"Καλημέρα, Λούμινο", μουρμούρισα με βραχνή φωνή.

Εκείνος έβγαλε έναν χαρούμενο ήχο και έγυρε το κεφάλι του από την άλλη, τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου συνέχεια.

Άφησα ένα γελάκι. "Φαίνεσαι κεφάτος σήμερα. Χαίρεσαι που η αφέντρα σου θα ξεκινήσει επιτέλους εντατικά μαθήματα μαγείας;". Άπλωσα το χέρι μου και χάιδεψα με τον δείκτη μου το τρίχωμα ανάμεσα από τα μάτια του, καθώς εκείνος έβγαλε ξανά τον χαρούμενο ήχο του και έκλεισε τα ζαφειρένια μάτια του για να απολαύσει το χάδι μου.

"Έλα μαζί μου να πάμε να δούμε τι έχει για πρωινό", του είπα και άπλωσα τον αγκώνα μου για να σταθεί πάνω του. Εκείνος με ένα ανάλαφρο πήδημα βρέθηκε να αγκιστρώνεται από το χέρι μου και σηκώθηκα από το κρεβάτι με κατεύθυνση την πόρτα του δωματίου μου.

Κατέβηκα στην κουζίνα, νιώθοντας τον σφυγμό μου στο κεφάλι μου σαν τύμπανα που χτυπούσαν ακριβώς δίπλα μου. Η Ορτένσια, ο Τζόναθαν και ο Ντάριους βρίσκονταν ήδη εκεί, παίρνοντας πρωινό. Με το που μπήκα στην κουζίνα, τα μάτια και των τριών στράφηκαν προς εμένα.

"Βλέπω πως αρχίσατε να περνάτε ποιοτικό χρόνο με τον Λούμινο", ανέφερε ο Τζόναθαν με ένα στραβό χαμόγελο, τα μάτια του γεμάτα διασκέδαση. "Περίμενε να εξοικειωθεί ξανά μαζί σου. Δεν θα σε αφήνει σε ησυχία ούτε στο μπάνιο".

Ο Ντάριους και η Ορτένσια γέλασαν καθώς έπιναν τον καφέ τους κι εγώ στριφογύρισα τα μάτια μου. Προς μεγάλη μου έκπληξη και φυσικά κρατημένη για να μην γελάσω πολύ, ο Λούμινο κραύγασε ενοχλημένα, με τα μάτια του να στέκονται στον Τζόναθαν άγρια. Εγώ άπλωσα για μια ακόμη φορά το χέρι μου και τον χάιδεψα, σαν να θέλω να τον κακομάθω.