Μοργκάνα {TYS17}

17. Λαμπερή Βραδιά

Κατέβηκα τις σκάλες ξυπόλυτη, προσπαθώντας να καταπνίξω το χασμουρητό μου. Άκουσα έντονους ψιθύρους από τα δεξιά μου και έκανα απόλυτη ησυχία ώστε να μπορέσω να καταλάβω το θέμα της συζήτησης.

"Πρέπει να είσαι πιο προσεκτικός". Ήταν η Ορτένσια. Και δεν ακουγόταν ευχαριστημένη.

"Είμαι προσεκτικός, Ορτένσια! Προσπαθώ να την κρατήσω μακριά από τον κίνδυνο! Αλλά εκείνος μονίμως βρίσκει τρόπο και την πλησιάζει...". Μπορούσα να αναγνωρίσω τον θυμωμένο Τζόναθαν.

"Ίσως δεν μπορούμε να τον κρατήσουμε τόσο εύκολα μακριά, Τζόναθαν. Σκέψου ότι ακόμη και σήμερα θα είναι στη μάζωξη. Πάντως η Σεραφίν δεν θα ήθελε να δημιουργήσεις έχθρα με τους βρικόλακες".

Μιλούσαν για τον Λοθάριο. Κρατήθηκα από το να στριφογυρίσω ειρωνικά τα μάτια μου. Το ζήτημα του Άρχοντα των Βρικολάκων φαινόταν να μην σταματούσε στο μέλλον να μας απασχολεί. Ίσως ο Τζόναθαν και η Ορτένσια να είχαν δίκιο ότι έπρεπε να μείνω μακριά του. Η συμπεριφορά του Λοθάριο μου δημιουργούσε σύγχυση από κάθε άποψη. Δεν ήξερα τι έπρεπε να αισθανθώ σχετικά με οτιδήποτε είχε να κάνει με εκείνον. Και για να πω την αλήθεια, με τρόμαζε η επιρροή που είχε η παρουσία του πάνω μου, χωρίς καν να μπορώ να με ελέγξω. Το θέμα ήταν, μπορούσα να του αντισταθώ;

Είσαι μια δυνατή, ανεξάρτητη γυναίκα, Μόργκαν!, υπενθύμισα στον εαυτό μου.

Αποφάσισα να κάνω την παρουσία μου αισθητή και άνοιξα διάπλατα τη μισόκλειστη πόρτα της κουζίνας, με ένα τεράστιο χαμόγελο και χοροπηδηχτό βηματισμό. "Καλημέρα, μαγικοί μου φίλοι!".

Η στάση και των δύο τους δεν υποδείκνυε κανένα στοιχείο ότι πριν από λίγο συζητούσαν για κάτι που υποτίθεται ότι δεν πρέπει να ακούσω. Η Ορτένσια έφτιαχνε καφέ, ενώ ο Τζόναθαν καθόταν στο τραπέζι, με τον αστράγαλο του πάνω στο άλλο του γόνατο, ντυμένος ακόμη με πιτζάμες και μια χαλαρή έκφραση στο πρόσωπο του. Το στραβό του χαμόγελο με καλημέρισε.

"Καλημέρα, Μοργκ", η φωνή του ήταν ελαφρώς βραχνή από τον ύπνο. "Πώς κοιμήθηκες;".

Πήρα την θέση απέναντι του και σταύρωσα τις παλάμες μου πάνω από το γυάλινο, μοντέρνο τραπέζι. "Πολύ καλά. Σίγουρα καλύτερα από το βράδυ που πέρασα στο υπερβολικά μαλακό στρώμα στο αρχοντικό των Μαρσέλι".

Ανασήκωσε το φρύδι του. "Παραδέξου το. Ο ύπνος σου ήταν εδώ καλύτερος επειδή βρισκόμουν στο διπλανό δωμάτιο" Ένωσε τις παλάμες του πίσω από το κεφάλι του, αναδεικνύοντας τους μύες των μπράτσων του κάτω από το κοντομάνικο μπλουζάκι του.