Μοργκάνα {TYS17}

4. Η Συμμαχία Επεκτείνεται

Φλωρεντία, Απρίλιος 1460.

Ξύπνησα απότομα. Τα μάτια μου ήρθαν σε επαφή με το φως που έλουζε το δωμάτιο και τα ξαναέκλεισα, νιώθοντας τα να τσούζουν. Τέντωσα τα άκρα μου, καθώς αισθανόμουν το δέρμα μου ελαφρώς ιδρωμένο και το σεντόνι να κολλά ενοχλητικά πάνω μου. Σήκωσα τα βλέφαρα μου, συγκεντρώνοντας την προσοχή μου στο ανοιχτό παράθυρο στα αριστερά μου, από όπου έμπαινε το φως της ημέρας και το αεράκι που έκανε τις λευκές κουρτίνες να κυματίζουν.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι ανάλαφρα και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ανοίξω ακόμη πιο πολύ το παράθυρο που οδηγούσε στο μικρό μπαλκόνι, αφότου τύλιξα γύρω μου μια λευκή ρόμπα που ακουμπούσε το πάτωμα. Ακούμπησα τον αγκώνα μου πάνω στο ξύλινο κάγκελο και άφησα το σαγόνι μου μέσα στην παλάμη μου. Κοίταξα τον καταγάλανο ουρανό που δεν φαινόταν να σκοτεινιάζει σε κανένα σημείο από ενοχλητικά σύννεφα. Ήταν μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα.

"Μοργκάνα! Buongiorno! Finalmente! Ti sei svegliata!*", στα αυτιά μου έφτασε μια ενθουσιώδης αντρική φωνή και το βλέμμα μου κατευθύνθηκε προς τα κάτω, στον πλακόστρωτο χώρο που πλαισιονόταν από κάθε λογής λουλούδια, θάμνους και μερικά αγάλματα που γνώριζα ότι λάτρευε ο πατέρας μου. Ήταν ο κήπος στον οποίο είχε θέα το δωμάτιο μου.

Εκεί, ντυμένος με ένα καφέ γιλέκο και μαύρο παντελόνι με δερμάτινες μπότες, με τα κατακόκκινα μαλλιά του που έπεφταν γύρω από το πρόσωπο του και μέχρι τη βάση του λαιμού του σαν τρίχωμα αλεπούς, ήταν ο αδερφός μου. Είχε ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του κοιτάζοντας με καθώς στεκόμουν στο μπαλκόνι και παρατήρησα ότι έπαιζε με τον σκύλο του σπιτιού.

"Γκουίντο!", αναφώνησα. "Καλημέρα! Δεν κατάλαβα ότι κοιμήθηκα τόσο πολύ". Χασμουρήθηκα.

Γέλασε ελαφρώς, καθώς χάιδευε το κεφάλι του σκύλου, χωρίς να παίρνει το βλέμμα του από πάνω μου. Τα μάτια του ήταν μισόκλειστα από το έντονο φως του ήλιου. "Ο πατέρας σε περιμένει στην τραπεζαρία, αλλά δεν ήθελε να σε ξυπνήσει. Θα έρθεις βόλτα μαζί μου μετά; Σου έχω μια έκπληξη", μου είπε σχεδόν συνωμοτικά.

"Sicuramente!* Θα προσπαθήσω να μην αργήσω. Θα σε δω μετά". Του έστειλα ένα ενθουσιώδες χαμόγελο και ξαναμπήκα στο δωμάτιο μου, τη στιγμή που η Γκλόρια, η προσωπική μου βοηθός εμφανίστηκε μπροστά μου.

"Καλημέρα, δεσποινίς", μουρμούρισε με χαμηλό βλέμμα. "Χρειάζεστε βοήθεια με κάτι;".