Μοργκάνα {TYS17}

18. Ο Πόθος Που Καταπιέζουμε

Ήταν τρομακτικός. Σε σημείο που νόμιζα ότι θα μου δείξει επιτέλους τον πραγματικό, ζωώδη εαυτό του, θα με τραβήξει σε μια απόμερη μεριά και θα με σκοτώσει βασανιστικά. Τα άλλοτε γαλάζια μάτια του είχαν σκουρύνει, παίρνοντας ένα βαθύ μπλε, θυμίζοντας μου την υπερφυσική του κατάσταση. Με κοιτούσε με το πιο καθηλωτικό, γεμάτο οργή που προσπαθούσε να ελέγξει βλέμμα. Δεν μπορούσα να κουνηθώ, να μιλήσω, να αναπνεύσω. Απλώς τον κοιτούσα πίσω, σαν αδύναμο ζώο που μόλις το είχαν παγιδεύσει. Και το περίεργο ήταν πώς δεν γνώριζα, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί.

Η ερώτηση του μου δημιουργούσε ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση, καθώς αναρωτιόμουν τι απάντηση έπρεπε να του δώσω. Τι ακριβώς με ρωτούσε; Aν αγαπούσα ποιον; Και με ποιο δικαίωμα φαινόταν τόσο επιτακτικός, τόσο απαιτητικός;

"Τι ακριβώς κάνεις;", τον ρώτησα, εκπλήσσοντας τον εαυτό μου που η φωνή μου βγήκε σταθερή και λιγάκι παγερή.

Δεν κουνήθηκε χιλιοστό. Βρισκόταν σαν άγαλμα από πίσω μου, με τα μάτια μας να ενώνονται μέσα από τον καθρέπτη. Λογικά η απόλυτη έλλειψη κίνησης από μεριάς του ήταν ικανότητα των βρικολάκων. Κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να παραμένει τόσο αποτελεσματικά ακίνητος.

Τελικά, τα χείλη του κινήθηκαν. "Προσπαθώ να κρατήσω την λογική μου. Αυτό κάνω, Μοργκάνα". Τα μάτια του ήταν παγωμένα, ορθάνοιχτα και χωρίς να βλεφαρίζουν, ενώ η φωνή του κενή.

Έτριξα τα δόντια μου και πήρα μια κοφτή ανάσα. "Όλοι έχουν συμμορφωθεί στην επιθυμία μου και με φωνάζουν Μόργκαν. Καλά θα κάνεις να ακολουθήσεις το παράδειγμα τους". Μπορεί κανονικά να μην με πείραζε να ακούω από εκείνον το όνομα αυτό, αλλά ήθελα να του δείξω κάπως τη δυσαρέσκεια μου. Ξαφνικά, αισθανόμουν τον θυμό να συσσωρεύεται μέσα μου. Γιατί ήταν τόσο δύσκολο να διαβάσω αυτόν τον άντρα που να πάρει ο διάολος; Γιατί ήθελε να τον διακατέχει τέτοιο μυστήριο; Πραγματικά, αδυνατούσα να προβλέψω τα συναισθήματα του, το πώς θα αντιδράσει, το ποιος είναι ο σκοπός του. Γιατί συνέχεια εμφανιζόταν μπροστά μου και τώρα μάλιστα ήταν και έξω φρενών;

"Ποτέ δεν θα το κάνω αυτό", απάντησε κατηγορηματικά, λες και το ζήτημα του ονόματος μου το έπαιρνε προσωπικά.

"Μπορώ να ρωτήσω γιατί;". Ο τόνος μου ήταν μες στην ειρωνεία.

"Γιατί το όνομα σου δεν είναι κανένα άλλο πέρα από το Μοργκάνα".