Daha önce yaralandığımı zannederdim
Ama daha önce kimse beni bu kadar acı içinde bırakmamıştı.
Sözlerin bir bıçaktan daha derin kesti.
Şimdi bana hayat öpücüğü verip, beni hayata döndürecek birine ihtiyacım var.
Dibe çöktüğümü hissediyorum.
Ama biliyorum canlı kurtulacağım.
Eğer seni aşkım diye çağırmayı bırakırsam,
hayatıma devam ederim.
Chantel
Gözlerimi kapatıp yaşadığım duygu karmaşası içinde kendimi yalnız bıraktım. Justin ne kadar yanımda, başımı omuzuna koymuş bir şekilde olsa bile nefes almasa onun orada olduğunu fark etmeyecektim.Ayrılma evresindeki evli çiftleri andıran davranışlarımız dışında anormal hiç bir şey yoktu.
O sadece bu ilişkinin nasıl bir yola sürüklendiğini anlamaya çalışıyordu.Tıpkı benim gibi.
Derin uykum , rüyalarıma giren bir kaç saat önceki kavgamızdan dolayı nefes nefese uyanmama sebep olmuştu.
Boynuma attığı kolunun kapladığı dövmeleri incelerken küçük morluklar olduğu gördüm.
Dövmeler yüzünden pek belli olmayan izlerin üzerinde parmağımı gezdirdim ve o da bunu fark etmiş olacaktı ki hızlı bir şekilde omzumdaki kolunu çekti.
-"Justin" dedim yutkunmaya çalışarak.
-"hhı" nedensizce gözlerim dolduğunda kollarını önünde birleştirmiş yara izlerini kapatmaya çalışıyordu.
-"Eğer uyuşturucu kullanıp kullanmadığını sorarsam bana hayır diyeceksin değil mi?" yanımdaki kişinin her kim olursa olsun ölüme sürüklendiğini hissetmek yanaklarımı ıslatmaya yetmişti.
Ve o herhangi biri değildi.
-"Ne zamandan beri?" dedim sesim titrerken.
-"Biraz oluyor, bir kaç ay önce ya da hafta bilmiyorum" göz temasını olabildiğince azaltmaya çalışarak konuşmaya devam etti "Bilirsin...başladın mı bırakmak imkansız olur"
-"Niye başladın"
-"Mutlu olmak için"
-"Yapay bir mutlulukla ne kadar daha devam edecektin, altın vuruşu yapmanla her şeyin daha iyi mi olacağını sanıyorsun?" Sesim gittikçe yükselmeye başladığında Justin hiç bir şey demedi çünkü ne kadar haklı olduğumu biliyordu.
Bir kaç kez yutkunmama rağmen boğazımdan bir türlü gitmeyen yumru konuşmama engel olmuştu.Şuanda gereken tek şeyde Justin'in sadece kendisiyle baş başa kalmasaydı.Buyüzden odamıza gitmek için kalktım fakat elimi titreyen bir el tutup kendine tekrar çekti.
-''Bunlardan kurtulmak istiyorum'' kollarındaki morluklara ve belirginleşen damarlarına tiksintiyle baktı ''Ama tek başıma yapamam''
-''Sana yardım edeceğim, ne olursa olsun sana yardım edeceğim tek yapman gereken'' dedim cebime sıkıştırdığım telefonu havaya kaldırırken ''Şu lanet olası telefon ile beni araman''
-''Gelir misin?'' kaşları aynı anda havaya kalkarken.Başımı durmaksızın salladığımda yüzündeki sırıtmayı görmemek imkansızdı.
-''Sen harikasın'' dudaklarından dökülen kelimeler aynı anda kalbime işliyor , zihnimde tekrar ediyordu.''öyle bir fedakarlığı daha önce bana kimse yapmamıştı'' dudakların ıslattıktan sonra gözleriyle yüzümü taradığında dudaklarımda son buldu.Kalbim göğüs kafesimden fırlarcasına gümbürderken nefesimi tutmuştum.
Dudaklarının dudaklarımdaki yerini seviyordum ve parmaklarının tenimdeki dokunuşlarını.Onun vücudumda yarattığı etkiyi daha çok seviyordum.
Gözlerimi kapatıp anın tadını çıkartmak istiyordum.Dudakları ne zaman dudaklarımda son bulacak bilmiyordum ama yüzüme çarpan nefesine gere çokta uzağımda değildi.
Gözlerimi açtığımda Justin olabildiğince ciddi bir şekilde bana bakıyordu.
-''Chantel?'' dedi soru sorarmışçasına bana baktığında.Bu sefer yere bakma sırası bendeydi ''Efendim?''
-''Bir şey soracağım ve bana doğruyu söyleyeceksin tamam mı?''
-''Tabii ki''
-''Bana aşık mı oldun?''
