Sonsuzluğa Uçuş

Bölüm-15

"Eve yürüyerek gitmeye ne dersin?" dedi elimi sıkı sıkı tutarak. Gülümseyip "Olur." diye yanıtladım onu. Ayaklarımı onun ritmine uydurarak yürümeye çalıştım. Tam ritmi tutturuyordum ki durdu. Kafamı kaldırıp Yağız'a baktım. "Ne oldu?" diye mırıldandım. "Ne yapıyorsun?" dedi gülerek. "Şey.. şey yapıyordum ya.. Ihm, sanane  yahu ne yaptığımdan." dedim. Sonra Yağız'ı çekiştirerek yürümeye başladım. Arkamdan sırıttığını hissedebiliyordum. "Kitabını bitirdin mi?" dedi yanıma gelerek. Bitirmiştim. Sonu hiç de güzel bitmiyordu ve ben Yağız'ın okumasını istemiyordum. "Neden bu kadar taktın bu kitaba?" Elimi bırakıp karşıma geçti. Elleriyle yüzümü avucuna aldı. "Kitabı biliyorum zaten Yağmur." demesiyle gözlerimi kırpıştırdım. "Neden bana okutmak istemiyorsun?" diye sorunca duraksadım. "Çünkü, sonu çok kötü bitiyor. Yani kitaba uyan bir son ama her masal mutlu sonu hak eder bence. Ne bileyim okumanı istemedim." diye mırıldandım. "Bizim masalımız mutlu bitecek Yağmur." deyince gülümsedim. "Her geçen gün güzelleşiyorsun Yağmur."  dedi konuyu değiştirerek. Gülümsedim. "Nasıl baş  edeceksin benimle?" diye devam ettirdim. "10 dakika önce de aynı şeyi söyledin Yağız." diye mırıldandım. Kafasını öne eğip gülümsedi. "Güzel gülüşlü çocuk." diye mırıldandım. Cidden güzel gülüyordu. Kafasını kaldırıp bana baktı. Tekrar elimi tutup "Seni evine bırakayım." diye mırıldandı. Bir anda yüzü düşmüştü ama neden? "Yanlış bir şey mi dedim?" diye fısıldadım. Soruma cevap vermeden yürümeye devam etti. Dalgın olduğu belliydi. Dudağımı dişledim. Umarım, umarım düşündüğüm şey yüzünden yüzü düşmemiştir. 

☂ ☂ ☂  

Evin önüne gelince Yağız'a  bakmadan "Sonra görüşürüz." deyip apartmana doğru ilerledim. "Yağmur, özür dilerim." diye mırıldandı. "Sorun değil, sana senin için önemli birini hatırlattığım için ben özür dilerim." "Önemli biri mi?" "Unutmadığına göre, senin için önemli biridir." diye mırıldandım. Sadece kafa sallamakla yetindi. "Yağız sen çoktan başkasının yağmur damlalarıyla ıslanmışsın." dedim. Bu cümle ne kadar gözlerimi doldursa da söylemek zorundaydım. "Yağmur.." "İyi günler Yağız." deyip başım önde apartmana girdim. Kapı kapanınca tutmaya çalıştığım göz yaşlarını bıraktım. Merdivenlere gidip oturdum. Onun gibi birisinin beni sevmesi imkansızdı. Çirkindim, kiloluydum ve ben ona inanmıştım. Ağzımdan bir hıçkırık koptu. O kişi her kimse onu unutmak için benimle uğraşmıştı belli ki. Kapı otomatik şekilde açılınca yerimde hopladım. Hemen göz yaşlarımı silmeye çalıştım. Ayağı kalkacaktım ki, Deniz'i karşım da gördüm. "Deniz.." diye fısıldadım tekrar gözlerim dolarken. Onun da gözleri dolmuştu. "Yağız kaldırımda oturmuş, seni bekliyordu her halde." deyince göz yaşlarım gözlerimden firar edercesine akmaya başladı. Kalktığım yere geri oturdum. Oda yanıma oturdu. "Kavga falan mı ettiniz?" deyince kafamı 'hayır' anlamında salladım. "Yağız'ın benden önce ki sevdiği kız kimdi Deniz?" diye sordum. Deniz bir şeyler mırıldanıp "Kızın adı Bulut'tu." deyince bu isimi bir yerden hatırlamaya çalıştım. Tanıdık geliyordu ama nereden? "Bulut Öztürk." deyince beynime şimşekler çaktı. Direk Deniz'e döndüm. Kuzenim olan Bulut muydu? Gözümden akadan yaşları silmeye çalışsam da yerini yenileri dolduruyordu. "Evet Yağmur, o Bulut." "Ne-neden ayrılmışlar?" dedim dudağıma gelen göz yaşlarını yok saymaya çalışırken. "Boş ver hadi sil şu göz yaşlarını. Eve gidelim. Bu arada mavi lensler yakışmış. Konuşalım hem." "Anlat Deniz bilmek istiyorum." Derin nefes alıp verdi. "Bulut ve Yağız birbirlerini cidden seviyorlardı. Yağız Bulut'un her dediğini yapıyordu. Bilirsin sevgi gözleri kör eder. Bulut sürekli Yağız'a 'Güzel gülüşlüm.' derdi. Yağız ise 'Güzel gözlüm.' Bulut bir süre sonra  uyuşturucu kullanmaya başladı. Yağız bunu öğrenince deliye döndü. Sürekli kavga etmeye başladılar. Bulut gün geçtikçe değişiyordu, Yağız da ayrıldı işte." Göz yaşlarım durmuştu ama içimde ki ses hıçkırarak bana bir şeyler demeye çalışıyordu. Ayağı kalkıp eve doğru çıkmaya başladım. 'Güzel gülüşlüm.' cümlesi yankılandı beynimde. Unutamamıştı Bulut'u. Unutmak için beni kullanıyordu belki de. Belki de değildi kullanıyordu.