Anouk is een 16 jarig meisje die zielsveel van haar Arabische merrie Karesha houd. Samen met haar twee beste vriendinnen Nicky en Simone heeft ze superveel plezier op manege de Zonnehoeve, waar hun paarden gestald staan. Als er op een dag een nieuwe...
"Ja, tuurlijk kan je me zo spreken." zeg ik. Vaag... Hij heeft me al zoveel verteld, wat weet ik dan nog niet?
"Zullen we de piaffe weer even oefenen?" hoor ik Jelle vragen. "Is goed." antwoord ik en ik geef Karesha de juiste hulpen.
Na een intensieve, maar handige les zoek ik Jelle op. Karesha en Daisy staan inmiddels samen in de paddock.
"Hey, je moest me nog wat vertellen?" zeg ik als ik Jelle aantref. Hij heeft Axel op de wasplaats gezet en is bezig zijn benen af te spoelen.
"Oh, ja. Ik spoel Axel zijn benen even af en zet hem dan op stal, en dan kom ik eraan." zegt Jelle.
"Oke, ik ben bij de paddock. Ik zie je daar." zeg ik en ik loop richting de paddock waar Karesha en Daisy in staan.
Pov Jelle
"Zo. Klaar. En houd alsjeblieft je benen schoon vriend!" zeg ik tegen Axel die me met een scheef hoofd aankijkt. Ik klik hem los en neem hem mee de wasplaats uit. Als hij in zijn box staat haal ik zijn halster af en loop ik naar de paddock. Anouk zit op het hek Karesha te aaien, die naar haar toe is gelopen. Ik zeg niets en klim naast haar op het hek.
"Dus... Vertel. Wat was er nou?" vraagt Anouk nieuwsgierig. Ik zucht. "Je had het erover of ik nog een paard had... En ja... Die hèb ik..." zeg ik terwijl ik naar de grond staar. "Mijn vader is twee jaar geleden overleden door een verkeersongeluk. Hij hield net zoveel van paarden als ik. Hij had zijn paard Chase mee op wedstrijd, maar onderweg knalde er een vrachtwagen tegen zijn auto. Mijn vader was op slag dood, maar Chase..." ik zucht. "Chase leeft nog."
"Wat verschrikkelijk..." zegt Anouk zacht. Ik knik en veeg snel een traan uit mijn ooghoek. Anouk ziet het en knuffelt me. Wow...
Pov Anouk
"Heb je een foto van Chase...?" vraag ik voorzichtig. Jelle knikt en zoekt een foto op zijn telefoon. "Kijk, dit is hem..." zegt hij.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Wat een prachtig paard..." zeg ik bewonderend. "Waarom heb je Chase niet mee hierheen genomen als ik vragen mag?"
"Omdat Chase een heel moeilijk paard is... Het is een hengst en alleen mijn vader kon alles met hem. Chase heeft een trauma opgelopen door het ongeluk en hij mist mijn vader net zo erg als ik..." zegt Jelle verdrietig.
"Waar is Chase nu?" vraag ik. "Hij is naar een stal gebracht waar ze hem van zijn trauma af willen helpen. Af en toe krijg ik een telefoontje over hoe het met hem gaat, maar er is amper verbetering... Ik vind het moeilijk om Chase zo negatief veranderd te zien... Als ik naar Chase kijk word ik gewoon verdrietig. Daarom ga ik er ook nooit heen." zegt Jelle.
"Wat een heftig verhaal... Karesha was eerst ook een heel lastig paard. Ik heb anderhalf jaar met haar gevochten als het ware. Zij begreep mij niet en ik haar niet. Ik heb een les gehad van Annemarie van der Toorn. Zij heeft een join-up gedaan met Karesha en ik heb haar zo zien veranderen, omdat er eindelijk iemand haar begreep. Ik ben zelf doorgegaan met grondwerk en vrijheidsdressuur en zo ontwikkelden we een band. Misschien kan zij je helpen met Chase...?" stel ik voor.
"Ik zeg toch net dat ik Chase niet wil zien!" roept Jelle kwaad. "BEMOEI JE MET JE EIGEN LEVEN." schreeuwt hij en hij rent weg.
Oke dan... Zo heb ik hem nog nooit meegemaakt. Ik zucht en besluit Jelle maar even te laten afkoelen.
Pov Simone
Ik loop de kantine uit en zie een kwade Jelle de trap op stormen. Wat heeft hij nou? Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en stuur Anouk een appje.
S: 'Hey, ik zag Jelle net superkwaad de kantine instormen. Weet jij wat er met hem is?' A: 'Hey Simoon, ja... Hij heeft me net een persoonlijk verhaal verteld. Ik bood hem hulp aan maar hij werd kwaad op me en zei dat ik me met mijn eigen leven moest bemoeien. Laat hem maar even.' S: 'Ohh okee. Zullen we gaan voeren? Lex heeft honger :P' A: 'Is goed. Ik zie je bij de voeropslag!'
Ik zet mijn telefoon weer op stil en loop naar de opslagruimte toe. Ik pak Lex zijn rode emmer en doe er een volle schep biks in. Dat oude lichaam van hem kan wel wat extra gebruiken.
"Laat je nog wat biks voor de andere paarden over?" hoor ik Anouk lachen. "Haha maak je geen zorgen!" grinnik ik.
Als alle paarden gevoerd zijn en weer op stal staan loop ik samen met Anouk naar buiten. Mijn moeder komt net aanrijden. Ze heeft aangeboden om Anouk en mij op te halen.
"Tot morgen!" zeg ik tegen Anouk als we bij haar huis zijn aangekomen en ik geef haar een knuffel. "Doeeg!"
