Belis

-7-

-7-

Gözlerimi açtığımda karşımdaki kişileri beklemiyordum. Hem de yan yana hiç beklemiyordum.

.

Şaşırmış bir şekilde bana bakan Mert ve hala umursamazcasına yanında çevreye bakınan Umut.

E bunlar birbirini nereden tanıyor ve benim neden haberim yok, hemen oturma pozisyonuna geçtiğimde onlarda karşımıza oturdular.

Mert'e kaş öz attığımda anlamamış bir şekilde bön bön bana bakıyordu.

'E yuh ama kaç senelik arkadaşımsın anlamadın mı? Mert, yazıklar olsun sana, neyse siz hayırdır nereden tanışıyorsunuz. Geçen gün soracaktım. Unuttum.'' Dediğimde sonunda Umut beyefendinin dikkatini çekmiştim.

Mert bir süre sırıttıktan sonra 'Ya kızım nereden anlıyım kaş göz işaretlerini, sonra anlatırım nasıl tanıştığımızı, biz uzun zamandır arkadaşız zaten ama buraya sorun çözmek için geldik ya da şey demeliyim sanırım yardım istemeye'' vay be benim niye haberim yok acaba, kesin şimdi sorsam sen evden dışarıya mı çıkıyordun da bileceksin der neyse.

Ceylan sessizliğini bozarak 'Hayırdır ne sorunu'' dediğinde dikkatli bir şekilde onları dinlemeye başladım.

'Ya bu ödev mi ne var ya hoca Umutla beni birleştirmiş ama bizden ödev çıkmaz hem bol bol tartışırız kavga ederiz, eş değiştirmek istediğimizi söylediğimiz de anlaştığınız birileriyle gelin dedi.'' Mert cümlesini bitirdiğinde Umut devam etti.

'Siz ikinizin beraber yapacağınızı bildiğimden Ceylan ile ben Mert ile sen düşündük ama bu seferde kardeş olduğumuz için olmayacağını Mert ve Ceylan ben ile sen olursak kabul edeceğini söyledi.'' Dediğinde sanırım kalpten gidecektim, Umut ile ödev yapmak. Büyük bir ödevdi hem de. Biz daha çok tartışırdık. Tam itiraz etmeyi planlamıştım ki. Ceylanın bakışlarını gördüğümde ve onu düşündüğümde onun adına müthiş olacağını fark ettim. Mecbur kabul etmek zorundaydım.

Ceylana başımı salladığımda, 'Benim için sıkıntı olmaz, senin için de değil mi Belis.'' Dediğinde gülesim gelmişti. Bin tane eş değiştirmek zorunda kalmıştım. Ve sonunda Umut'a denk gelmiştim. En başta Umut olsa diyordum ama dün geceki olaydan sonra iyi ki demiştim ama ne yazık ki ilk istediğim olmuştu. Çare yoktu.

Başımı salladığımda, Mert 'Oh be kurtuldum be abi senden, kolay gelsin Belis, ödevi teslim edebilirseniz tabi.'' Diyerek gülmeye başladığında sinirlenmiştim, ayağa kalkarak 'Hadi Ceylan eve geçelim, daha kendi evime gideceğim.''

'Ya Belis biraz daha otursaydık, daha erken'' dediğinde telefonun ışığını açtığımda saate şok oldum. Saat 6 olmuştu, bu akşam evde akşam yemeği vardı. Ve babam kesin katılmam gerektiğini söylemişti.

'Saçmalama Ceylan saat 6 olmuş, annem akşam yemek olduğunu söylemişti ve babam kesin katılmamı istemiş sen kal ben gideyim o zaman'' dediğimde Umut ayaklandı.

'Ben bırakayım istersen terlisin zaten bu şekilde yürüme'' dediğinde anlamasam da başımı salladım, Mert ve Ceylana sarılıp öptükten sonra arabaya doğru ilerledim, bindiğimizde yolu yine navigasyona girecektim ki,

'Biliyorum yolu girmene gerek yok'' dediğinde fazlasıyla şaşırdım. 'Ezberlemişsin evimi vay vay.'' Dediğimde gülüyordum ki, 'Mert'in evini bildiğim için sizin evi de bilmek zor olmuyor.'' Diyerek kısa bir gülüş attığında ters bakışlar attım.

Eve yaklaştığımızda telefonum çalmaya başladığında aha kesin annem diyerek aldım elime ama babamdı daha beter.

'Efendim babacım, geliyorum unutmadım.''

-'Kırk beş dakikaya burada olacaklarmış, ne kadar zamanda gelirsin''

Başımı çevirip Umut'a ne kadar kaldığını sorduğumda '5 dakika içinde evdeyiz'' dediğinde telefona geri döndüm.

'5 dakikaya evdeyim babacım''

-'Yanındaki kim, kiminle geliyorsun?''

'Umut, Adnan amcanın oğlu geç kaldığım için o bırakıyor.''

-'Aa evet tanıyorum, işi yoksa o da gelsin, hatta hafta sonu bugün işi yoktur gelsin o da'' babama bak be misafir gelecek ama başka bir misafir daha çağırıyor.

'Tamam, babacım söylerim, işi yoksa gelir. Hadi öptüm.''

Telefonu kapadığımda Umut'a döndüm.

'Babam işi yoksa Umut'ta gelsin diyor. Hatta işi olmaz gelsin kesin dedi.'' Dediğimde Umut yine hafiften gülümsedi.

'İşim yok ama gelecek misafirler kim?''

'Bilmiyorum bilgim yok.'' Dediğimde başını salladığında tamam demek istediğini anlamıştım. Biraz sonra evin önüne geldiğimizde telaşla kapıya ilerledim, sakin adımlarla arkamdan geliyordu.

Annem kapıyı açtığı gibi ben yukarıya ilerlerken Umut ve annem selamlaşıyorlardı. Odaya geçtiğimde yatağın üzerindeki elbiseye baktığımda ne yani bunu mu giyeceğim bir misafir için diye düşünmeden edemedim, hemen kısa bir duş alıp üzerimi giyinip saçlarımı kurutup yandan genişçe ördüğüm de elbiseye de uymuştu.

Aşağı indiğimde hala gelmedikleri için şanslıydım. Salonda muhabbet ettiklerini işittiğimde sakince adımlarımı yavaşlattım, babamın Umut'u soru yağmuruna tuttuğunu fark ettim, kapıdan girişimi ilk olarak Umut gördüğünde babamın sorduğu soruya cevap vermeyi unutmuş bana takılmıştı gözleri.

Biraz utansam da ilerleyip babamın yanına oturdum.

'O sonunda kızım, ne kadar güzel olmuşsun' annemin sözleri gülümsetmişti. Babam, 'Gerçekten bu kadar yakışacağını düşünmemiştik annen ile ama çok güzel olmuş.'' Dediğinde yanağına uzanıp öpücük kondurdum.

Umut öylece izliyor tepkisiz bakıyordu. Tam o sırada zil çaldığında, annem ve babam ayaklanıp kapıya ilerlediklerinde biz de ayağa kalktık. Tam bende kapıya doğru gidiyordum ki. Umut'un sessizce fısıldamasıyla olduğum yerde kaldım.

'Siyah bir insana bu kadar yakışabilirdi, çok güzel olmuşsun.'' Tüylerim diken diken olduğunda hala aynı yerimdeydim. Hemen arkamdaydı ve kulağımın yakının da konuşmuştu. 3-4 saniye daha aynı yerde kaldığımı fark ettikten sonra kapıya ilerledim.

Gelenler ile hoş beş ettikten sonra yemek için masaya geçmiştik, gelenler İstanbul dan babamla iş ortağı olmak için gelmişler. Karı-koca ve 2 erkek çocukları vardı, büyük olan benimle aynı yaş olduğu belliydi. Gözümün içine bakması fazlasıyla rahatsız etmişti artık. Konuşmuyor sadece bakıyordu.

Bir ara yemeklerin bittiğini tatlıları servis etmek için Ayşe ablayı çağırmaya mutfağa gittiğimde gördüğümşeyle çığlığı basmıştım.

----