O kaybolduğum günlerde Kızıl saçlı olan Tuğçe isimli kızla "Eda'yı unutmak için" beraber olduk.
Sonrada unutamayacağımı anladım ve kızı terk ettim.
Hayatımda ilk defa böyle bir şey yapıyordum.
Bir kızın duygularıyla oynamıştım.
Ve o bir grup kişi beni bu yüzden dövmüştü.
Kavgadan sonrasını hatırlamıyordum sadece Eda'yı çekip beraber yattığımız yeri hatırlıyordum.
Beraber uyumuştuk.
Keşke uyanıp onu izleme şansım olsaydı.
Bunun için defalarca kez kendime kızdım.
Üstüm hep ıslaktı.
Galiba Eda üzerimde ağladı.
Onun ağlamasına dayanamıyordum.
O lanet olası kişileri bulup tek tek dövücektim.
Sevdiğim kadını benim karşımda ağlatmışlardı.
Onun gözyaşlarını silemedim bile.
Saat gece 2 gibiydi.
Siktiğimin duyguları gece ağır basıyordu.
"Eda,kaybedemiceğim en değerli varlıktı."
"Eda, bakabileceğim en güzel manzaraydı, asla kaybedemiceğim bir manzara."
••••
Son bir konu vardı.
Arada sırada kendimi kaybediyordum.
Eda'ya zarar vermekten korkuyordum.
Bunu daha ona söylemedim ama kendimi kaybediyordum.
Sürekli ilaç kullanıyordum.
Olabildiğince uzak durmaya çalışsamda olmuyordu.
İnsan en değerli hazinesinden manzarasından vazgeçebilir miydi?
İlaçlar birazda olsa kontrölü arttırıyordu.
İlaçların etkisi kaybolduğunda ise karşımdakine zarar veriyordum.
Yakında bu geçicekti doktorum öyle söylemişti sadece 3 ay dayanmam gerekiyordu.
Daha sonra ilaç bile kullanmama gerek kalmayacakmış.
Kafamdan bunlar geçerken bir sigara daha yaktım.
Eda'nın fotoğrafına doğru bakarak sigaramın dumanını üfledim.
Bir insan nasıl bu kadar mükemmel olabilirdi.
Eda;
En değerli Hazinem,
En güzel manzaramdı.
