Too Far Away

10

Pagdating ko sa bahay nila Cass, dumiretso agad ako sa kwarto niya. Pagpasok ko sa loob, naabutan ko siyang mahimbing na natutulog.

Inilagay ko yung isa kong kamay sa noo niya at 'di iyon nagtagal doon dahil sa sobrang init. Kawawa naman 'tong pinsan ko, walang nag-aalaga.

Buti na lang at may mabait siyang pinsan like me. He's so lucky!

Iniwan ko muna siya at tumungong kusina para magluto ng soup. Kumuha na rin ako ng towel at inilublob iyon sa bowl na may yelo. Habang hinihintay ko yung pagkulo noon, naisipan kong tawagan muna si Nana.

"Mady, may problema ba?" Nag-aalalang tanong ni Nana.

Tumatawag lang naman kasi ako sa kanya pag may emergency o may problema ako.

"Kasi Nana, Cass is sick."

"Nandyan ka ngayon sa kanila? Pumasok ka na sa school, ako na muna mag-aalaga sa kanya. Ikaw talagang bata ka, why did you ditch your class? May tinuro ba akong ganyan sayo? Wala naman, diba?"

"Di na po. Ako na lang. Intrams lang naman namin Nana. Don't be so OA nga! Wala rin naman akong gagawin dun. Like hello! I'm not into sports po kaya. So... Is it okay for me to sleep here for now? Babantayan ko lang po siya hanggang sa gumaling siya. I won't be a sakit sa ulo to him." She sighed.

"Promise?"

I smiled genuinely. "Yes Nana, I promise."

"Okay. Uwi ka na lang pag okay na siya." Napangiti naman ako. Nasa business trip kasi si Auntie Cassie at Uncle Quinn. Si Quinzel naman, laging late umuwi kasi laging kasama si... Ugh, nevermind. I think they are in a relationship na.

"Alright. Sige Nana, nagluluto pa ako, e. Bye." I answered and hanged up the call. Pinatay ko na yung niluluto ko at naglagay ng kaunti sa isang bowl. Oh diba, I'm a kind cousin na nga, I can cook pa. You can't see a cousin like me, no! I'm rare kasi. Pag-akyat ko sa kwarto niya, natutulog pa rin siya kaya ginising ko na muna. Baka kasi di pa siya kumakain.

"Cass," tawag ko sa kanya habang tinatapik-tapik yung mukha niya. Nilagay ko yung cold wet towel sa noo niya then I saw his eyebrows furrowed.

"Cass..." Unti-unti siyang nagmulat ng mata at dahan-dahang umayos ng upo.

"You came." Mahinang sambit niya.

"Of course, you're my cousin kaya. And I wanna help you. Here oh, I cooked a soup for you." Nilagay ko sa harap niya yung tray at ngumiti naman siya.

"Buti na lang at may pinsan akong kagaya mo. I'm so lucky to have you, Mady." I laughed.

"Sus, nambola pa. Kumain ka na nga dyan! Gutom lang yan." He giggled and finally ate his meal.

--

Naisip kong pumunta sa garden at uminom ng kape kasi gabi na rin naman. I just want to stargaze right now when my phone rang. I looked at the screen and answered the call immediately.

"Hello?" Bat ganun? Tatawag-tawag siya pero di naman nagsasalita.

"Hello?" Ulit ko pero wala talaga.

"Benjamín, anong trip mo? You speak naman."

"Wala."

"So, bakit ka tumawag?"

"I thought you'll watch my game." I sighed.

"I texted you. Sinabi kong may sakit yung pinsan ko, right? Walang mag-aalaga sa kanya, Benjamín. Nabasa mo naman siguro yun, right? Hope you understand...?" He sighed heavily.

"Okay." Mahinang saad niya.

"Did you win the game, by the way?"

"Of course." Bored na sagot niya.

"Galing talaga!" We both laughed but I know na pilit lang yung kanya. Tss.

I continued, "Sorry talaga kung hindi ako nakapunta. 'Di ko rin naman masasabi kung makakapunta ako bukas-"

"Hindi ka pa rin makakapunta? Grabe naman yun."

"Sorry. See you next week." I hanged up the call after that. Di ko kayang pumasok sa school nang may sakit pa rin yung pinsan ko. Ganun ako ka-caring. Pagkabalik ko sa kwarto ni Cass, nakita ko siyang hawak-hawak yung phone niya.

"What are you doing?"

"Fb lang." Tumango naman ako.

"You should sleep na, it's already late. Magpahinga ka na. Baka nakakalimutan mong may sakit ka."

He smiled and nodded. "Sige. Thanks, Mady." He put his phone sa bedside table niya at pumikit.

Pagbaba ko, nakita ko sina Quin at Axel na naglalandian sa tapat ng pinto.

I snorted. "Seriously, guys? Stop doing that. Quinzel, may sakit yung kapatid mo tapos yan pa rin yung inaatupag mo? Bakit, kayo ba ha?" Sambit ko sabay tingin ng masama kay Axel nang tumango siya.

"May sakit si Kuya?" Nag-aalalang tanong niya.

"Paano mo malalaman, e lagi kang wala dito!" Napayuko naman siya. "Ikaw naman Axel, wag naman kasing ganyan. Nakakairita kaya. 'Di ba pwedeng gawin niyo yan sa kwarto? Di niyo ba alam yung salitang privacy?!" Unti-unting lumakas yung boses ko. Nakakainis kasi, e. Lagi na lang silang ganyan. 'Di na nahiya.

Axel looked at me boredly. "Bitter ka lang, eh. But still, sorry."

"You don't even know a thing." Padabog na umakyat ako papunta sa kwarto ni Cass. Natutulog na siya ng maayos kaya di ko na siya ginulo. Umupo lang ako sa sofa na malapit sa kama niya at nagbasa na lang ng libro.

Biglang may kumatok sa pinto pero hinayaan ko lang 'yon. Narinig kong bumukas yung pinto at nakita ko si Quinzel na tumabi sa akin.

"Mady, sorry." Nakayukong sabi niya.

I stopped reading and faced her. "Quinzel, I love you because you are my cousin. You're like a sister na nga to me. And your kuya loves you, too. Napaka-protective nga niya sa'yo diba? But why are you so stubborn? He's taking care of you when you are sick. Grabe nga yung care niya sayo every time na nakikita ka niyang umiiyak. Sana naman, napapansin mo yung care ng kuya mo para sa'yo. Sana alam mo yung limitations mo. You didn't even tell me na kayo na pala kung hindi ko pa tinanong. But Quinzel... Sure ka na ba dyan kay Axel? Aware ka naman na he's a playboy, right?" She winced but still nodded. I want to tell her sana na I saw Axel na nakaakbay sa isang girl habang naglalakad sa field nung isang araw but I don't want to see my cousin cry again. Isa pa talagang beses na makita ko yang Axel na yan na may kasamang iba, magsusumbong na talaga ako kay Cass.

"What can I do? I love him so much,"

"Sorry talaga, Mady." She continued. She pouted and hugged me.

"It's fine. Just take care of your kuya always."

"I will." In that moment, I already forgave her.

Because when someone does something wrong, don't forget all the things they did right. It seems like, she still care for her kuya pa rin naman. So I shouldn't be mad anymore. Unless, they'll do the same thing over again. That would be a nah-uh!