EN GÜZEL RÜYAM

44. BÖLÜM

Sondaki yazıyı lütfen okuyun!!

Babam benim herşeyim. Ilk kahramanım o benim. Hep kızlar babalarını oğlanlar annelerini daha çok sever derler. Ben annemle babam arasında hicbir zaman ayrım yapmadım ama babam benim için bambaşka. O kadar şanslıyım ki böyle bir babaya sahip olduğum için. Ona birşey olacak düşüncesi bile beni bitirirken aldığımız telefonla hemen evden çıkıp hastahaneye geldik.

Annemlerin olduğu kata çıkıp annemleri aramaya başladık. Koridorun sonunda gördüğüm yıkılmış ailemle olduğum yere tam anlamıyla çakıldım. Elimle Emre'nin kolunu tutup düşmemek için direndim. Annem ağlamaktan gözleri kan çanağına dönmüş bir şekilde Elçin'in omzuna yatmış, arada gelen hıçkırıklarıyla kendinden geçmişti.

Hasan amca ve zeynep teyze de buradaydı.

Abim duvarin dibine çökmüş kollarını dizlerine dayayıp elindeki babamın tespihine bakıyordu. Yüzündeki ifade benim içimdeki ateşe bir odun daha atarken bu ateşin daha ne kadar büyüyeceğini merak ediyorum. Onların yanına gidince aldığım haber ya benim içime su atacak ya da ateşi yangına çevirecekti.

Emre'nin endişeli gözleriyle karşılaşınca hala kaldığım yerde durduğumu farkettim.
"Iyiyim"dedim sakin kalmaya çalışarak.

Hızlı bir şekilde onlara doğru yürürken abimin ve Buse'nin gözleri bize döndü. Abimin ağlamamak için zor durduğunu farkettim. Ağlamamaya çalışıyordu çünkü herkesin yükünü kendi üzerinde hissediyor. Dik durmaya çalışıyor.  Çünkü o düşerse annemin ve bizimde dayanma gücümüzün azalacağını biliyor.

Koşarak annemin yanına gidip önünde eğilip boynuna sarıldım. Kollarını belime sarınca ağzımdan bir hıçkırık çıktı. Annemin gözyaşları omzunu ıslatırken vücudumu ondan uzaklaştırdım ve ellerimle gözyaşlarını sildim.
Olduğum yerden kalkıp abime  doğru döndüm.

"Abi, ne oldu babama"dedim gözümden düşen yaşla.

Yutkundu ve kafasını bana çevirdi.

"Hasan amcamla kahveden dönüyorlarmış, yolda kalbi sıkışmış, ayakta duramayınca yere yığılmış. Başı kaldırım taşına vurmuş. Yani hem kalp krizi geçirmiş, hem de kafasına bir darbe almış."

Bir an başımın döndüğünü hissettim. Emre koşup belimden tutup koltuğa oturttu beni.

Odanın kapısı açılınca hepimiz o yöne döndük. 

Hemen ayağa kalkıp doktorun yanına gittik.

"Babam nasıl doktor Bey?"diye sordu abim.

"Kalp krizine hemen müdehale ettik ve şuan gayet iyi. Bir şeye sinirlenmis ya heyecanlanmis olabilir. Ama asıl bayılmasının nedeni de başına almış olduğu darbe. Ama önemli birsey yok. Babanız iyi. Merak etmeyin. Şimdilik geçmiş olsun. Ben bir kaç saat sonra yine kontrole geleceğim."dedi ve yanımızdan ayrıldı.

"Allahım çok şükür."diye annem dua ederkem hepimiz iyi haberle birlikte gülümsedik. Aklıma hamile olduğumu annemlere söylemediğimiz geldi. Kızlar biliyorlar ama annemlerin ve ayşe annemlerin haberi yoktu bildiğim kadarıyla.

Emre'nin yanına gidip bunu öğrenemem gerekiyordu.
Etrafıma baktım ve ileride abimle ikisini konuştuğunu gördüm.

Yanlarına gittim ve Emre'yi kolundan tutup bir kaç adım ileri çektim.

"Birşey mi oldu güzelim?"

"Hayır olmadı. Sadece birşey soracaktım sana"

"Sor canım. "